«Το βλέπω να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μου... Και όσο και να προσποιούμαι ότι δεν το καταλαβαίνω, είναι κάτι αληθινό: η κόρη μου μεγαλώνει επικίνδυνα γρήγορα!
Τη μια στιγμή την κρατούσα στην αγκαλιά μου και τη θήλαζα και την άλλη της μάθαινα πως να κάνει ποδήλατο.
Καμιά φορά την κοιτάζω και αναρωτιέμαι πού πήγε εκείνο το μικρό κοριτσάκι που έτρεχε και σκόνταφτε στην αγκαλιά μου, που κυνηγούσε πεταλούδες με μια απόχη και γελούσε με την ψυχή της.
Πολλές μαμάδες με είχαν προειδοποιήσει για το πόσο αδίστακτος είναι ο χρόνος. Κυλάει τόσο γρήγορα που δεν το καταλαβαίνεις. Και τώρα το συνειδητοποιώ περισσότερο από ποτέ.
Βλέπω παλιές μας φωτογραφίες και παρόλο που με ευχαριστεί και με συγκινεί το πόσο έχει μεγαλώσει το κοριτσάκι μου, παράλληλα με φοβίζει.
Και για να είμαι ειλικρινής με πιάνει μια νοσταλγία και βιώνω γλυκόπικρα συναισθήματα. Ένα κομμάτι μου θέλει να γυρίσει πίσω σε εκείνες τις μέρες και να τις ξαναζήσει.
Θυμάμαι τις φίλες μου, όταν η κόρη μου ήταν στο νήπιο, να με συμβουλεύουν να χαλαρώσω, να πάρω μια βαθιά ανάσα και να απολαύσω την κάθε στιγμή, γιατί ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω. Μου είχε φανεί τόσο κλισέ! Αλλά τώρα που βλέπω την μικρή μου να μεταμορφώνεται σε γυναίκα μέρα με τη μέρα αναθεωρώ.
Αρκετές φορές σκέφτομαι το πώς ήμασταν τότε και πώς είμαστε τώρα. Αναρωτιέμαι αν πραγματικά εκτίμησα και απόλαυσα την εποχή που η κόρη μου ήταν ακόμα μωρό.
Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει τον χρόνο! Μένει μόνο το αποδεχτούμε. Σε λίγο η μικρή μου δεν θα είναι πια μικρή αλλά έφηβη. Και στη σκέψη αυτή νιώθω περήφανη για το παιδί που είναι. Και όσο και αν μου λείπουν εκείνες οι εποχές θέλω να είμαι αισιόδοξη και να κοιτάζω μόνο μπροστά.
Κάθε ηλικία έχει την ομορφιά της και φέρνει νέες εμπειρίες και ακόμα πιο όμορφες στιγμές. Η σχέση με την κόρη μου αλλάζει, αλλά προς το καλύτερο. Πλέον θα είμαστε σαν δυο καλές φίλες και θα δημιουργήσουμε καινούριες στιγμές μαζί.»
