«Θυμάμαι τις συζητήσεις που κάναμε με τον άντρα μου στις αρχές του γάμου μας. Πώς θα ήμασταν μετά από πολλά χρόνια, αν θα είχαμε πετύχει τα όνειρά μας, πώς θα έμοιαζαν τα παιδάκια μας. Προφανώς στο πλάνο μας τα παιδιά είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο!
Θέλαμε να γίνουμε γονείς όσο πιο γρήγορα γινόταν και σχεδιάζαμε μάλιστα, τα παιδάκια μας να έχουν ηλικιακή απόσταση μεταξύ τους δυο χρόνια. Όλα τα είχαμε με συγκεκριμένο τρόπο στο μυαλό μας και φυσικά, υπολογίζαμε ότι μέχρι τα 40 μας θα έχουν μεγαλώσει αρκετά, ώστε να μπορούμε και εμείς να απολαύσουμε τη σχέση μας χωρίς έγνοιες.
Όταν κάνεις σχέδια, όμως, ο θεός γελά... Να, που τώρα είμαι 40 χρονών και η κορούλα μου ακόμα δεν έχει χρονίσει. Όταν ξεκίνησα το ταξίδι της μητρότητας είχα ήδη γκρίζες τρίχες στα μαλλιά μου και ρυτίδες στο πρόσωπό μου.
Όταν τα βράδια η κόρη μου κλαίει και τη νανουρίζω με πονάνε οι αρθρώσεις μου και κουράζομαι πολύ πιο εύκολα απ' όταν ήμουν 30 χρονών. Ξέρω ότι όταν το κοριτσάκι μου πάει στο δημοτικό θα θεωρούμαι από τις ''μεγάλες'' μαμάδες.
Και, ξέρω επίσης, ότι θα υπάρξουν και σχόλια του είδους ''καλά, αργά δεν το θυμήθηκες;'' ή ''όταν η κόρη σου είναι στο λύκειο εσύ θα μοιάζεις με γιαγιά της''. Αυτές τις κακοπροαίρετες κουβέντες τις περιμένω...
Έχει όμως σημασία πώς θα μοιάζω εγώ σε μερικά χρόνια; Καμία απολύτως! Γιατί πολύ απλά την κόρη μου δεν την νοιάζει αν είμαι ''μικρή'' ή ''μεγάλη'' μαμά... Την νοιάζει να την αγαπάω και να τη φροντίζω.
Ακόμα δεν έχει χρονίσει και βλέπω καθημερινά πόσο με αγαπάει. Μου κάνει χαρούλες, μου χαμογελάει και θέλει συνέχεια αγκαλιές. Είμαι σίγουρη ότι δεν θα ήθελε με τίποτα να με ανταλλάξει για ένα νεότερο μοντέλο. Και, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, ούτε εγώ θα ήθελα να ήμουν νεότερη. Τώρα, τις δίνω πράγματα που δεν θα μπορούσα να της δώσω αν ήμουν πιο μικρή.
Έχω αυτοπεποίθηση για το πώς την μεγαλώνω και την βλέπω ευτυχισμένη στην ασφάλεια που της προσφέρω. Αυτό σε κάνει καλή μαμά και όχι η ηλικία. Είμαι μεγάλη μαμά αλλά την κόρη μου δεν την ενδιαφέρει.
Εσείς, λοιπόν, γιατί ασχολείστε;»
