«Καθώς ήμουν ξαπλωμένη συνειδητοποίησα ότι έχει περάσει ένας ακόμα χρόνος χωρίς την μαμά. Έφυγε τόσο ξαφνικά από τη ζωή και το κενό που άφησε πίσω της είναι τεράστιο. Σκεφτόμουν, λοιπόν, όσα δεν πρόλαβε να δει και σε πόσα σημαντικά γεγονότα δεν ήταν παρούσα. Ο γάμος μου, η γέννηση της εγγονής της και τα πρώτα της βήματα.
Αν και μπορεί να μην κλαίω πια τόσο συχνά, η πληγή δεν έχει κλείσει και με κάθε χρόνο που περνά βιώνω την απώλεια το ίδιο έντονα. Η θλίψη είναι εκεί, το ίδιο και η λαχτάρα μου να την δω μια ακόμα φορά. Να πέσω στην αγκαλιά της και να νιώσω ότι έχω τη μαμά μου κοντά μου.
Το κενό που άφησε πίσω της δεν θα γεμίσει ποτέ. Και, για να είμαι ειλικρινής, δεν με πειράζει. Γιατί τίποτα και κανένας δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ύπαρξή της. Δεν υπάρχει κανένας δεσμός τόσο ισχυρός όσο αυτός της μάνας με την κόρη.
Η αγάπη της ήταν άνευ όρων! Δεν υπήρχε άλλη τόσο υποστηρικτική και στοργική. Με θαύμαζε και με λάτρευε όπως κανείς άλλος. Ήταν δίπλα μου στις χαρές και τις λύπες, έτοιμη να ακούσει και να συμβουλεύσει. Το μοναδικό μου καταφύγιο όταν πίστευα ότι ο κόσμος ήταν εναντίον μου.
Κανένας δεν μπορεί να πάρει την θέση της στην καρδιά και γι' αυτό αυτή η πληγή δεν θα κλείσει ποτέ.
Καθώς περνάνε τα χρονιά και η ζωή όλων μας συνεχίζεται, αναρωτιέμαι τι θα άλλαζε αν ήταν ακόμα εδώ. Πώς θα επηρέαζε την καθημερινότητά μας και πώς θα είχε εξελιχθεί η μεταξύ μας σχέση. Ντρέπομαι που το παραδέχομαι, όμως, ζηλεύω όσους έχουν τη μαμά τους κοντά τους.
Όσο και να συνηθίζουμε σε μια νέα πραγματικότητα είναι δύσκολο να ξεχάσεις. Ο χρόνος απαλύνει μόνο τον πόνο, όμως, οι αναμνήσεις είναι μέσα μας και μπορούν να ξυπνήσουν με την παραμικρή αφορμή.
Ένα κενό τόσο μεγάλο και τόσο βαθύ θα μπορούσε να γεμίσει μόνο με την αγάπη της μητέρας μου.»
Ελεύθερη μετάφραση: herviewfromhome.com
