Και ενώ υπήρξαν πολλοί που θαύμασαν την αξιοπρέπεια και την παρρησία αυτών των ανθρώπων που κατήγγειλαν ή αποκάλυψαν τα όσα τους συνέβησαν, υπήρξαν και μερικές αντιδράσεις που δεν τις περιμέναμε-ειδικά από γυναίκες.
Η χειρότερη όλων, ήταν μια ερώτηση που την έχουμε ακούσει και διαβάσει -δυστυχώς!- πολλές φορές: «Μα καλά, τώρα το θυμήθηκαν; Γιατί δεν το κατήγγειλαν νωρίτερα;»
Απίστευτο αν το σκεφτεί κανείς... Ένας άνθρωπος εκτείθεται δημόσια, κάνοντας κατάθεση ψυχής για κάτι που τον τραυμάτισε βαθιά και το πρώτο πράγμα που έκαναν μερικοί και μερικές ήταν να θεωρήσουν ότι το θύμα ψεύδεται και να πουν «κάτι άλλο παίζεται εδώ».
Για να λυθεί η απορία των «δύσπιστων» που μάλλον δεν αντέχουν την δυσάρεστη αλήθεια, κανένα παιχνίδι δεν παίζεται. Και τα θύματα δεν το θυμήθηκαν τώρα. Δεν το ξέχασαν ποτέ.
Η απορία «Γιατί δεν το κατήγγειλε πιο πριν;» εκτός από προσβλητική είναι και επιεικώς βλακώδης για τους εξής, απλούς λόγους:
Υπάρχει κάτι που ονομάζεται ψυχολογικό τραύμα και για τους λίγους που δεν το καταλαβαίνουν, σημαίνει ότι το θύμα έχει στιγματιστεί βαθύτατα από αυτό που του συνέβη και πρέπει να επουλώσει ως ένα βαθμό τις πληγές του για να βρει το κουράγιο και τη δύναμη να το καταγγείλει. Εκτός του ότι θα μπει σ' ένα νομικό και δικαστικό κυκεώνα, θα πρέπει να ξαναζήσει και να αντιμετωπίσει όλον αυτόν τον πόνο. Και ναι, χρειάζεται χρόνος γι'αυτό. Χρόνος που δεν καθορίζεται από κανέναν άλλον παρά μόνο από τον ίδιο.
Γιατί αυτή η ερώτηση, μαντέψτε ποιανού το μέρος παίρνει... Του θύτη, του εξουσιαστή, του βιαστή. Είναι αδιανόητο τα αντανακλαστικά μας να μας λένε ότι το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να θεωρήσουμε ότι το θύμα λέει ψέματα. Και αυτό, γιατί εκείνος που δεν έχει βιώσει την απανθρωπιά και την κακομεταχείριση, μπορεί να κουνάει το δάχτυλο στους άλλους λέγοντας ότι «σε εμένα αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί ή αν γινόταν, θα πήγαινα στην αστυνομία, θα τον χαστούκιζα κτλ.» Μια θλιβερή προσπάθεια κάποιων να ξορκίσουν το κακό, ενώ μέσα τους ξέρουν ότι θα μπορούσε να συμβεί και σε εκείνους.
Γιατί αν κάποιοι κάνουν σκέψεις όπως: «Όταν του κουνιόταν για την καριέρα καλά ήταν;» ή «Πώς κάνουν έτσι; Πάντα και παντού συμβαίνουν αυτά» σημέρα, φανταστείτε πόσο χειρότερα ήταν τα πράγματα 10 ή 20 χρόνια πριν. Αλήθεια, πώς να μιλήσεις σε μια κοινωνία που το σύνολό της αντί να σου συμπαρασταθεί θα σε κρεμάσει στα μανταλάκια;
Γιατί τότε δεν υπήρχε το βήμα για να γίνουν τέτοιες δηλώσεις. Τώρα που ζούμε την χρυσή εποχή των social media και που ο κόσμος είναι πιο συνειδητοποιημένος για το τι είναι σωστό και τι λάθος, όλα αυτά μπορούν να ειπωθούν με μεγαλύτερη ευκολία. Και όχι μόνο να ειπωθούν, αλλά και να κλονίσουν την ψευδαίσθηση κάποιων «ισχυρών» ότι δεν τους αγγίζει τίποτα.
Κλείνοντας, αν δεν μιλούσε τώρα η κυρία Μπεκατώρου, η κυρία Δούκα και όλοι οι υπόλοιποι, δεν θα έμπαινε στη φυλακή ο βιαστής της 11χρονης και δεν θα έπεφταν οι διάφοροι αχρείοι και άντρες «παλαιάς κοπής» απ΄το βάθρο τους ποτέ.
Δεν υπάρχει το γιατί τώρα και όχι τότε. Υπάρχει μόνο το πάλι καλά που έγινε τώρα.
