.jpg)
«Σήμερα έκλεισα τα 42. Η τελευταία χρονιά που γιόρτασα τα γενέθλιά μου με την μαμά μου ήταν όταν ήμουν 12 χρονών-δυστυχώς τον επόμενο χρόνο έφυγε από τη ζωή. Ακόμα και σήμερα τη θυμάμαι να περνάει ώρες ατελείωτες στην κουζίνα για να μου φτιάξει την πιο νόστιμη και χρωματιστή τούρτα.
Θα προσκαλούσε τις καλύτερες μου φίλες στα κρυφά για να μου κάνει έκπληξη και ήταν πάντα χαμογελαστή. Με έκανε να νιώθω τόσο ξεχωριστή! Ήταν ολόκληρος ο κόσμος μου!
Σήμερα ήταν μια υπέροχη μέρα. Ο άντρας μαζί με τα παιδιά μου με ξύπνησαν τραγουδώντας μου ''χρόνια πολλά'' και είχαν ετοιμάσει ένα πλουσιοπάροχο πρωινό. Είχαν στολίσει το σπίτι με μπαλόνια και η ατμόσφαιρα ήταν τόσο ζεστή που συγκινήθηκα.
Ο καθένας τους μάλιστα μου είχε φτιάξει και ένα χειροποίητο δωράκι. Η μεγάλη μου η κόρη, μου χάρισε μια κορνίζα την οποία είχε στολίσει με κοχύλια ενώ ο μικρός μου ο γιος έφτιαξε μια χιονόμπαλα.
Ήταν όλα υπέροχα! Ακόμα και σήμερα, όμως, κι ας έχουν περάσει 30 χρόνια από τον θάνατο της μαμάς μου νιώθω ένα τεράστιο κενό. Όσο χαρούμενη και αν είμαι πάντα θα αισθάνομαι ένα τσίμπημα στην καρδιά μου για το ότι δεν έχω την μητέρα μου στη ζωή μου.
Θέλω να την ακούσω να φωνάζει το όνομά μου, θέλω να με κλείσει στην αγκαλιά της και να μου ψιθυρίσει παρηγορητικά λόγια, να με συμβουλεύσει και να μου πει ότι θα είναι πάντα δίπλα μου.
Αναρωτιέμαι αν ήξερε τότε πόσο πολύ θα μου έλειπε αργότερα. Ειδικά ανήμερα των γενεθλίων μου. Άραγε φανταζόταν πως θα έμοιαζα όταν μεγάλωνα, τι είδος μαμάς θα ήμουν; Τι γιαγιά θα γινόταν η ίδια; Αν έπρεπε να απαντήσω, πιστεύω πως ναι, τα σκεφτόταν όλα αυτά. Και ειλικρινά θα ήθελε να ήταν δίπλα μου σε κάθε μου βήμα.
Μου λείπει καθημερινά όμως την ημέρα των γενεθλίων μου νιώθω την απουσία της πιο έντονη από ποτέ. Το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μου κάνει κανείς είναι να την ξαναδώ έστω για λίγα λεπτά μόνο και μόνο για να με αγκαλιάσει.
Η αγκαλιά και το χαμόγελο της μαμάς μου πραγματικά θα ήταν βάλσαμο.
Το πένθος δεν έχει ημερομηνία λήξης, δυστυχώς είναι κάτι που κουβαλάς μέσα σου για πάντα. Ευτυχώς που υπάρχει η οικογένειά μου και απαλύνει αυτό τον πόνο.»
