«Το ξέρω ότι θα σας σοκάρω, αλλά το 2020 δεν ήταν μια κακή χρονιά για μένα. Για την ακρίβεια ήταν μια απ’ τις καλύτερες χρονιές της ζωής μου.
Το 2019, πάλι, είναι μια άλλη υπόθεση… Χώρισα μετά από 15 χρόνια γάμου – τον έπιασα με συνάδελφό μου – κι έμεινα μόνη με ένα 8χρονο παιδί. Φυσικά, έμεινα και χωρίς δουλειά, αφού μου ήταν αδύνατον να επιστρέψω στο γραφείο, δίπλα σ’ εκείνη. Το αποτέλεσμα ήταν να γυρίσω στο σπίτι των γονιών μου, προσωρινά τουλάχιστον. Κι έτσι, χωρίς να το καταλάβω, βρέθηκα σε μια άτυπη καραντίνα – δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο απ’ το να φροντίζω τις ανάγκες του παιδιού. Θέλετε κι άλλο; Το άγχος μου χτύπησε κόκκινο κι επανήλθαν οι κρίσεις πανικού που είχα να ζήσω απ’ την εφηβεία.
Σιγά σιγά, βρήκα μια part-time δουλειά και με την πολύτιμη βοήθεια των γονιών μου, αντιμετώπισα τα άγχη μου, στήριξα το αγοράκι μου στη δύσκολη φάση του χωρισμού και νοίκιασα ένα μικρό διαμέρισμα πάνω απ’ το δικό τους.
Κάπου εκεί, ήρθε το 2020 και όλα γύρω μου σταμάτησαν. Μαζί τους στάθηκα λίγο κι εγώ και πήρα το χρόνο μου να σκεφτώ, να επαναπροσδιορίσω κάποια πράγματα στη ζωή μου και να προχωρήσω σε ριζικές αλλαγές. Με λίγα λόγια:
Απομακρύνθηκα από όσους δεν με εκτιμούσαν αληθινά
Η αλήθεια είναι πως είχα ήδη κόψει επαφές με πολλούς ανθρώπους απ’ τον έγγαμο βίο μου, αλλά τώρα ήταν που έκανα το μεγάλο ξεκαθάρισμα. Κοίταξα πίσω, είδα ποιοι ήταν δίπλα μου χωρίς όρους και ποιοι νοιάστηκαν να δουν τι κάνω όταν ήμουν η χειρότερη συντροφιά στον κόσμο. Μαζί, είδα και ποιοι δεν χάλασαν ούτε δευτερόλεπτο απ’ τον χρόνο τους για μένα.
Δεν ήταν καθόλου δύσκολο να σβήσω ονόματα και τηλέφωνα και να ξεκινήσω απ’ την αρχή, με τους λίγους, αλλά ουσιαστικούς φίλους που με είχαν στηρίξει με τα λόγια και τις πράξεις τους.
Πέρασα αρκετό χρόνο με το παιδί μου
Τον τελευταίο χρόνο, με τη δουλειά και τα προβλήματα στον γάμο μας, είχα ξεχάσει πως είναι να κάθεσαι κατάχαμα με το παιδί σου, να μοιράζεσαι την ανεμελιά του και να παίζετε ή να μιλάτε με τις ώρες. Και είναι κάτι το έκανα πάντα και που τα πρώτα χρόνια με αναζωογονούσε πραγματικά.
Όταν βρεθήκαμε κλεισμένοι στο σπίτι, θυμήθηκα πόσο ωραία περνούσαμε παλιά και αφέθηκα εντελώς στη διάθεση και τις επιθυμίες του. Και το μικρό μου, με γέμισε ζωή και αισιοδοξία.
Βρήκα νόημα στον εθελοντισμό
Ομολογώ πως δεν είχα συμμετάσχει σε τίποτα εθελοντικό στη ζωή μου και όσοι το έκαναν μου φαινόταν λίγο εξωτικοί – τους θαύμαζα, αλλά στενοχωριόμουν κιόλας για ‘κείνους γιατί υπέθετα ότι δεν είχαν άλλη διέξοδο. Ο άντρας μου, μάλιστα, ήταν πολύ αφοριστικός με όλα αυτά γιατί εκείνος δεν “πιανόταν κορόϊδο”...
Μετά την πρώτη καραντίνα, αποφάσισα να βοηθήσω κάποιους συνανθρώπους μου που είχαν ανάγκη κι έτσι βιώσα την πιο ουσιαστική εμπειρία της ζωής μου – έγινα πιο “άνθρωπος”.
Υιοθέτησα ένα κατοικίδιο
Τελευταία, ο γιόκας μας ζητούσε ένα σκυλάκι με πολλή λαχτάρα, αλλά εμείς δεν είχαμε καμία διάθεση να βάλουμε ένα τετράποδο στην οικογένεια κι ούτε θέλαμε να χαλάσουν τα ωραία μας έπιπλα. Ο προκομένος δεν ήθελε να αναλάβουμε ένα ζωντανό που “τρώει χρόνο και χρήματα” και δεν πίστευε ότι ο μικρός το θέλει πραγματικά, αλλά “θα του περάσει”.
Έκανα, λοιπόν, δώρο στον γιο μου ένα αδεσποτάκι κι ο μικρός τρελάθηκε απ’ τη χαρά του. Από τότε είμαστε και οι τρεις αχώριστοι και η αγάπη που μας δίνει δεν περιγράφεται.
Και δεν είναι μόνο αυτά. Μέσα σ’ αυτή τη χρονιά, όσο κλισέ και αν ακούγεται, έμαθα να μαγειρεύω πιο υγιεινά και βρήκα χρόνο να γυμναστώ – κάτι που όλο έλεγα πως θα κάνω, αλλά δεν έκανα ποτέ μου. Ήρθα πιο κοντά με τους δικούς μου που είχαν μαραζώσει να με βλέπουν δυστυχισμένη τα τελευταία χρόνια του γάμου μου. Και γνώρισα ανθρώπους δυνατούς και θαρραλέους που έχουν να μου προσφέρουν πολλά (όχι υλικά, προφανώς) χωρίς να ζητούν ανταλλάγματα.
Το ξέρω πως το 2020 ήταν, παγκοσμίως, μια καταραμένη, σκοτεινή χρονιά. Αλλά στο δικό μου, μικροσκοπικό κομμάτι της μεγαλύτερης εικόνας, υπάρχει πάρα πολύ φως και ελπίζω να είναι τόσο μεταδοτικό που να φωτίσει λίγο λίγο όλον τον κόσμο!»
