«Πριν παντρευτώ ακόμα, η ιδέα ενός ζευγαριού που μένει μαζί ώσπου να μεγαλώσουν αρκετά τα παιδιά για να μην πληγωθούνε και άλλα τέτοια, μου φαινόταν εντελώς λάθος. Βέβαια, δεν πίστευα κιόλας ότι μια μέρα θα βρισκόμουν κι εγώ μπροστά σ’ αυτό το δίλημμα.
Και να που τα έφερε η ζωή και βρέθηκα παντρεμένη μ’ έναν άντρα ο οποίος με χόρτασε πίκρες, αλλά μου χάρισε και δύο υπέροχα παιδιά.
Για να μην τα πολυλογώ, είχαμε φτάσει σ’ ένα σημείο με τον άντρα μου που ο γάμος μας δεν είχε κανένα νόημα. Αλλά όσο κι αν απωθούσαμε πλέον ο ένας τον άλλον, αγαπούσαμε και οι δύο πάρα πολύ τα παιδιά μας. Γι’ αυτό, αποφασίσαμε να συζητήσουμε τι ήταν το καλύτερο για ‘κείνα.
Τότε, θυμήθηκα όσα έλεγα κάποτε και τα έβαλα κάτω απέναντι στην άλλη άποψη, αυτή που θέλει το καλό των παιδιών να περνάει μέσα από έναν γάμο κι όχι μέσα από έναν χωρισμό.
Ο άντρας μου αμφιταλαντευόταν, αλλά έτσι είναι οι άντρες, στις δύσκολες αποφάσεις συχνά κάνουν πίσω. Οπότε, ανεπίσημα, έπρεπε να αποφασίσω και για τους δυο μας. Όσο το σκεφτόμουν τόσο πιο ξεκάθαρο ήταν: θα χώριζα, όχι για το καλό το δικό μου, αλλά για το καλό των παιδιών μου. Επειδή δεν ήθελα:
Να μεγαλώσουν σ’ ένα τοξικό περιβάλλον
Ό,τι κι αν συμφωνούσαμε, εγώ κι ο πατέρας τους ήταν αδύνατο να συμβιώσουμε ομαλά χωρίς τριβές και καυγάδες. Ούτε χωρίς να φαίνεται η ψυχρότητα με την οποία αντιμετωπίζαμε πλέον ο ένας τον άλλον. Αλλά τι είδους περιβάλλον θα ήταν αυτό για να αναθρέψουμε τα παιδιά μας με τη ζεστασιά και την αγάπη που τους άξιζε;
Καλύτερα, λοιπόν, χώρια, αδέσμευτοι κι ελεύθεροι να ασχοληθούμε με τα παιδιά μας και μόνο και όχι με μια σχέση σκέτο δηλητήριο που μας βασανίζει μέρα-νύχτα.
Να έχουν ως παράδειγμα μια σχέση σαν τη δική μας
Το παράδειγμα που δίνουμε εμείς οι γονείς στα παιδιά μας παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Σκεφτείτε πόσο αρνητικά θα επηρέαζε το μέλλον τους και τις δικές τους σχέσεις το να μεγαλώσουν βλέποντας εμάς, τους γονείς τους, αποξενωμένους και συμβιβασμένους με κάτι που δεν μας αξίζει ως άτομα.
Είναι προτιμότερο να περάσουν ένα σύντομο σοκ, εκείνο του χωρισμού, παρά να βιώσουν μια αρρωστημένη κατάσταση που μπορεί να δηλητηριάσει τη ζωή τους μια για πάντα.
Να έχουν δυο κακούς γονείς εξαιτίας ενός δυστυχισμένου γάμου
Όσο κι αν νομίζουμε πως μπορούμε να διαχωρίσουμε την εμπειρία μας ως άτομα απ’ την οικογενειακή, είναι πολύ δύσκολο η μία να μην επηρεάσει την άλλη. Ζώντας υπό αυτές τις συνθήκες, με την προσωπική μας ζωή σε αναστολή, με τι δυνάμεις θα προσφέραμε την καλύτερη εκδοχή μας στα παιδιά μας.
Μόνο ξεκαθαρίζοντας τα μέσα μας, θα μπορούσαμε να αφοσιωθούμε πραγματικά στα παιδιά και να γίνουμε ο φάρος που χρειάζονται για να πετύχουν στη ζωή.
Έτσι κι έγινε και σήμερα, είμαστε μια δεμένη οικογένεια, έστω και χωρισμένη σε δύο σπίτια. Τουλάχιστον είναι δύο ευτυχισμένα σπίτια!»
.jpg)
