«Εύχομαι να μην το ζήσει κανένας γονιός αυτό που έζησα πριν 3 χρόνια με το παιδί μου. Πολύ φοβάμαι, όμως, έτσι όπως έχουμε κάνει τις πόλεις μας κι έτσι όπως οδηγάμε, πως τα παιδιά μας βρίσκονται διαρκώς σε κίνδυνο.
Αν το καλοσκεφτούμε, δεν είναι και λίγες οι φορές που βλέπουμε παιδιά να κινούνται στο δρόμο απερίσκεπτα, αφηρημένα, κάνοντας οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ το να προσέχουν δεξιά κι αριστερά την ώρα που περνούν απέναντι. Κάπως έτσι την έπαθε και ο γιος μου… είχε το κινητό στο χέρι και χάζευε. Το ξέρω γιατί τον είδα απ’ το μπαλκόνι, του φώναξα, αλλά ένα φορτηγό που είχε σταματήσει στο παραδιπλανό γιαπί έκανε πολύ φασαρία και κάλυπτε τη φωνή μου.
Κάπως έτσι δεν άκουσε κανείς μας το αυτοκίνητο που έστριψε τη γωνία και φρέναρε χιλιοστά πριν χτυπήσει πιο σοβαρά το παιδί μου. Βέβαια, το παιδί πρόταξε τα χέρια στο καπό και σωριάστηκε άτσαλα στην άσφαλτο από την ορμή. Χτύπησε, δηλαδή, κι έχασε τις αισθήσεις του, αλλά όχι με τρόπο που θα μπορούσε να του κάνει μεγαλύτερη ζημιά. Το πιστοποιήσαμε λίγες ώρες αργότερα στο νοσοκομείο, όταν έκανε όλες τις απαραίτητες εξετάσεις και ήταν καθαρές.
Η τρομάρα που πήραμε, όμως, δεν περιγράφεται.
Και ο οδηγός, βέβαια, έπαθε μεγάλο σοκ. Αλλά τι να λέμε τώρα, κι αυτός δεν ήταν καθόλου σωστός. Μπήκε με ταχύτητα στο δρόμο επειδή είναι μονόδρομος και τσέκαρε μόνο τη μία πλευρά – δεν είδε τον γιο μου να περνάει ανέμελος από την άλλη. Είχε ασπρίσει σαν το πανί και πήρε μεγάλη ανακούφιση όταν κατάλαβε ότι το παιδί δεν είχε χτυπήσει σοβαρά.
Τα σκεφτόμουν όλα αυτά τώρα που μεγάλωσε και η μικρή μας και θέλει να πάει μόνη της μέχρι το σχολείο (που είναι δίπλα, αλλά έναν δρόμο τον περνάει αναγκαστικά). Και δεν πρόκειται να την αφήσω ακόμα γιατί έμαθα τότε ότι στον δρόμο δεν είναι καθόλου δύσκολο να γίνει το κακό. Μια στιγμή απροσεξίας αρκεί και μετά ποιος ξέρει τι ζημιά μπορεί να πάθει ένα παιδί…
Εμείς μαθαίνουμε στα παιδιά μας να προσέχουν, να κοιτάζουν δεξιά κι αριστερά και να μην περπατάνε ποτέ αφηρημένα. Αλλά παιδιά είναι και θα την κάνουν την απερισκεψία τους. Απ’ την άλλη, όταν οδηγούμε, προσέχουμε να μη βρεθούμε υπεύθυνοι ενός ατυχήματος; Προσέχουμε μην τυχόν κάποιο παιδί σαν το δικό μας περνάει το δρόμο ανέμελο χωρίς να κοιτάζει αν έρχεται αυτοκίνητο;
Αμ, το άλλο; Έχουμε δώσει λιγή περισσότερη προσοχή στις πόλεις μας, έχουμε ασχοληθεί με τα πεζοδρόμια που είναι από στενά έως ανύπαρκτα, τα σήματα που δεν φαίνονται και τις διαβάσεις που έχουν σβήσει;
Με λίγα λόγια, έχουμε φτάσει σε σημείο να πρέπει να μάθουμε στα παιδιά να προσέχουν διπλά. Και για τον εαυτό τους, αλλά και για εκείνους από εμάς που οδηγούν λες και ο δρόμος τους ανήκει. Και δυστυχώς δεν είναι λίγοι, ενώ πολλοί είναι γονείς και οι ίδιοι.
Και θα το κάνουμε γιατί προέχει η ασφάλεια των παιδιών μας. Αλλά αυτό που θα ‘πρεπε να γίνει άμεσα είναι να κάνουμε τους δρόμους μας πιο φιλικούς για τους πεζούς και ειδικά για τα παιδιά. Και να αποκτήσουμε καλύτερη οδηγική συμπεριφορά, ώστε να αποτελέσουμε καλό παράδειγμα για ‘κείνα – για την ημέρα που θα πιάσουν με τη σειρά τους το τιμόνι.
Τέλος, καλό είναι να γνωρίζουμε και 2-3 πράγματα από πρώτες βοήθειες. Ακόμα και αν – χτύπα ξύλο – χτυπήσουμε κάποιον εμείς, να μπορούμε να του προσφέρουμε μια στήριξη μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο.
Είναι κρίμα που αυτά τα απλά πράγματα δεν είναι αυτονόητα στην εποχή μας. Αλλά κι εγώ δεν τα είχα εμπεδώσει πραγματικά μέχρι να βρεθώ τόσο κοντά σε μια οικογενειακή τραγωδία.»
