«Πριν πω οτιδήποτε άλλο οφείλω να παραδεχτώ πως η μαμά μου είναι ένας από τους πιο ειλικρινείς και καλοπροαίρετους ανθρώπους σ’ αυτόν τον κόσμο. Όταν, λοιπόν, συμβουλεύει εμένα, τις αδερφές μου ή και τις ξαδέρφες μας ακόμα πάνω σε θέματα μητρότητας, το κάνει για να βοηθήσει και όχι για να επιδείξει τις γνώσεις της ως μάνα τριών κοριτσιών.
Για να βοηθήσει ανέφερε το ριζάλευρο όταν της είπα πως ο δυόμιση μηνών εγγονός της δεν σταματούσε να βγάζει σάλια.
Ήταν ένα πολύ ήρεμο παιδί, κοιμόταν σαν αγγελούδι και χαμογελούσε συνέχεια. Αλλά τα σάλια που έβγαζε δεν είχαν προηγούμενο. Εγώ, δηλαδή, δεν είχα ξαναδεί τέτοιες ποσότητες σε κανένα απ’ τα ανήψια μου που τα είχα ζήσει ως μωρά.
Τα σάλια του ήταν παντού, στα ρούχα, στα σεντόνια, στα καλύμματα, στα πατώματα. Παντού! Και, φυσικά, εκείνη η μυρωδιά που στην αρχή ίσως είναι χαριτωμένη, αργότερα όμως γίνεται απλά ανυπόφορη.
Όχι ότι ανησυχήσαμε ή κάτι τέτοιο. Ο παιδίατρος, άλλωστε, μας το είχε πει ξεκάθαρα πως είναι φυσιολογικό: όλα τα μωρά το κάνουν, αλλά κάποια το κάνουν σε υπερβολικό βαθμό, όπως ο δικός μας. Όταν η μάνα μου εξέρασε την ανησυχία της, της τα είπα αυτά και μαζί της είπα ότι, αν θέλει να βοηθήσει, μπορεί να έρχεται να μου βάζει πλυντήριο γιατί δεν προλαβαίνω να αλλάζω ρούχα και σεντόνια.
“Ριζάλευρο”, μου απάντησε εκείνη, “αυτό έκανε η μάνα μου μ’ εμένα και αυτό έκανα κι εγώ με σας”. Την στραβοκοίταξα με αμφιβολία. “Αυτό κάνουν όλες οι μανάδες εδώ και δεκαετίες”, μου είπε, “ξεκινούν τα στερεά με ριζάλευρο”.
Κάπου εκεί, θες η κούραση, θες ότι η μάνα μου ήταν πάντα η λογική της οικογένειας, άρχισα να ψήνομαι. Άλλωστε, δεν ήμουν παρά μια άπειρη μητέρα λίγων εβδομάδων.
Το έκανα, λοιπόν, κι ας ήξερα μέσα μου πως ο μικρός μου δεν ήταν έτοιμος γι’ αυτή τη μετάβαση, ακόμα και με τον πιο ομαλό τρόπο που υπάρχει. Ακόμα και με τον τρόπο που “οι μανάδες ακολουθούν εδώ και δεκαετίες” όπως μου είπε η δικιά μου.
Γιατί έτσι κάνουμε όλες την πρώτη φορά. Ακούμε τις παλιότερες γιατί ό,τι κι αν μας λέει το ένστικτό μας (ή κι ο παιδίατρός μας ακόμα) νιώθουμε ένα δέος για τις γυναίκες που μεγάλωσαν πιο πολλά παιδιά από εμάς και σε πολύ πιο δύσκολες εποχές με επιτυχία. Κι ακόμα κι αν προβάλλουμε λίγη αντίσταση, αυτή κάμπτεται απ’ τη σιγουριά και τα... γαλόνια τους.
Παρ’ όλ’ αυτά, καλό είναι να θυμόμαστε ότι δεν πειράζει καθόλου να τις αγνοούμε κάπου κάπου και να κάνουμε αυτό που θεωρούμε σωστό – να συμβουλευόμαστε την εξειδικευμένη αντί για την εμπειρική γνώση. Άλλες οι προκλήσεις που αντιμετώπισαν εκείνες και άλλα τα ζητήματα που αντιμετωπίζουμε εμείς. Άλλες οι προτεραιότητες, άλλες και οι βέλτιστες πρακτικές, όπως το “ριζάλευρο”.
Να μην τα πολυλογώ, ο γιος μου δεν χρειαζόταν καμία προσθήκη στο γάλα του, πόσο μάλλον μιας τροφής που δεν θεωρείται και η καλύτερη στην εποχή μας. Κι όταν το στομαχάκι του προσβλήθηκε από ένα μικρόβιο που πιθανότατα προήλθε απ’ το ριζάλευρο, πήρα μια μεγάλη απόφαση:
Να μην ξανακούσω ποτέ τη μάνα μου για θέματα που νιώθω πως οι γνώσεις της είναι παρωχημένες.
Την αφήνω, βέβαια, να με συμβουλεύει. Συχνά, δε, την αφήνω να νομίζει και ότι έπιασαν τόπο οι συμβουλές της. Αλλά τις περισσότερες φορές, κάνω αυτό που λέει η καρδιά και ο παιδίατρός μου.
Γιατί κανείς δεν γνωρίζει το παιδί μου όπως εγώ και κανείς δεν μπορεί να αφουγκραστεί αυτό που του συμβαίνει. Ούτε καν η γυναίκα που με γέννησε και με ήξερε, κάποτε, καλύτερα απ’ τον καθένα.»
Πηγή: mother.ly
