Ίσως να είμαι απλά απαισιόδοξη αλλά, μέρες που είναι, κάνοντας τον προσωπικό μου απολογισμό, μπορώ να πω με βεβαιότητα πως το 2020 ήταν η πιο $%^&# χρονιά ever!
Το 2020 πέθαναν σχεδόν 2 εκατομμύρια άνθρωποι μόνο από κορονοϊό...
Καταρχάς, το 2020 μας υποδέχτηκε με μία πανδημία. Ήταν λίγο πριν την 1η Ιανουαρίου όταν έφτασε στα αυτιά μας για πρώτη φορά πως στην πόλη Ουχάν της Κίνας εμφανίστηκε ένας ιός που τον έλεγαν Covid-19. Στην αρχή, θυμάμαι, γελάγαμε. Έπειτα, κάναμε λόγο για μια απλή γριπούλα που περνάει μ’ ένα συνάχι. Όταν ο ιός έφτασε στην Ιταλία, όμως, τα πράγματα σοβάρεψαν. Οι εικόνες που έφταναν από την γειτονική χώρα στην Ελλάδα, έμοιαζαν με ταινία επιστημονικής φαντασίας. Κρούσματα που αυξάνονταν ραγδαία, καραντίνες, τρόμος,γιατροί σε απόγνωση, άδειες πόλεις και, το κυριότερο, νεκροί! Πολλοί νεκροί!
Από τότε μέχρι σήμερα, μετράμε ήδη κοντά στους 2 εκατομμύρια νεκρούς από κορονοϊό παγκοσμίως.
… μέχρι που συνηθίσαμε τον θάνατο δίπλα μας!
Ωστόσο, φαίνεται πως για τους περισσότερους μόνο η αρχή ήταν δύσκολη. Θυμάμαι στο πρώτο ελληνικό lockdown που σύσσωμη η χώρα προσαρμόστηκε στα μέτρα σχεδόν ρομποτικά, ενώ κάθε καινούριος θάνατος συνοδευόταν κι από ένα, τουλάχιστον, δακρύβρεχτο άρθρο ή ποστ στο Facebook. Σήμερα, δώδεκα μήνες μετά, αντιμετωπίζουμε τους θανάτους που ανακοινώνονται σχεδόν με κυνισμό. «105 σήμερα, ανέβηκαν». «Μόνο 56 απόψε; Καλά πάμε!». Κι όμως, αυτές τις φράσεις σίγουρα τις έχετε ακούσει, και, κατά πάσα πιθανότητα, τις έχετε πει κιόλας. Λογικό κι ανθρώπινο θα μου πείτε, και θα συμφωνήσω. Εξάλλου στη ζωή, όλα συνηθίζονται. Ακόμα και ο θάνατος.
Το 2020 έφερε ψυχολογική κόπωση και πνευματική παρακμή
Εκτός από τον φυσικό θάνατο που συνηθίσαμε, όμως, μοιάζει να συνηθίζουμε σταδιακά και έναν άλλο θάνατο που δεν διακρίνεται τόσο εύκολα. Αναφέρομαι στον ψυχικό θάνατο και, γιατί όχι, και στον πνευματικό. Λίγο ο φόβος, λίγο το κλείσιμο στο σπίτι λόγω καραντίνας, λίγο που θέατρα και συναυλιακοί χώροι είναι κλειστά, αφήσαμε τον εαυτό μας να κατρακυλήσει στην αδράνεια και το άγχος.
Σε αντίθεση με όσα βροντοφωνάζαμε στο πρώτο lockdown, ότι δηλαδή θα εκμεταλλευτούμε τον «νεκρό» χρόνο για να διαβάσουμε, να σκεφτούμε, να βελτιωθούμε και χίλια δυο άλλα, τελικά αφήσαμε τον «νεκρό» χρόνο να μας εκμεταλλευτεί εκείνος. Αφήσαμε στην άκρη τα βιβλία, βάλαμε στο pause παλιές ταινίες που θέλαμε να δούμε, παρατήσαμε χόμπι και διαλογισμούς και χαθήκαμε στη λήθη των ριαλιτι και του Netflix.
Και πώς να μας κατηγορίσει κανείς, άλλωστε, όταν όλα γύρω μας μοιάζουν να διαλύονται! Δεν είναι εύκολο να αντιστθεί κανείς στη θλίψη και τον φόβο. Καλώς ή κακώς, το 2020 έφερε μαζί του την ψυχολογική κόπωση, την κατάθλιψη και την πνευματική παρακμή ενός ολόκληρου πλανήτη που ήταν ήδη κουρασμένος και παρηκμασμένος.
Το 90% των παιδιών παγκοσμίως παρουσιάζουν αγχώδεις διαταραχές!
Τα παραπάνω ίσως αρκούν για να δικαιολογήσουν την πεποίθησή μου πως το 2020 ήταν η χειρότερη χρονιά ever, αλλά η λίστα έχει κι άλλα. Συνεχίζουμε, λοιπόν, με το κεφάλαιο παιδιά - την επόμενη γενιά - το μέλλον - το φως και την ελπίδα όλου του κόσμου. Δυστυχώς, το 2020 δεν φέρθηκε ωραία στα παιδιά, ακόμα κι αν κάποιοι επιμένουν πως πήραν σπουδαία μαθήματα από την πανδημία. Η απομόνωση και το κλείσιμο των σχολείων ήταν αναγκαία για να περιορίσουμε τους θανάτους, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν άφησε πληγές. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της UNICEF, την οποία πραγματοποίησε σε συνεργασία με άλλους επίσημους φορείς και οργανώσεις, το 90% των παιδιών παγκοσμίως πάσχουν ήδη από αγχώδεις διαταραχές!
Δεν ξέρω αν είναι εύκολο να αντιληφθούμε το παραπάνω νούμερο, αλλά το 90% των παιδιών παγκοσμίως, σημαίνει πως 9 στα 10 παιδιά του πλανήτη έχουν επηρεαστεί από την πανδημία και νοσούν ψυχικά. Θα μπορούσα να μπω σε δεκάδες λεπτομέρειες για την χαμένη τους κοινωνικοποίηση, την εκπαίδευσή τους που έμεινε πίσω, τον εθισμό στις οθόνες που διογκώθηκε, τις βόλτες που δεν πήγαν, τον ήλιο που δεν μάζεψαν κτλ. αλλά αυτά τα γνωρίζουμε ήδη. Αυτό που ενδεχομένως δεν γνωρίζουμε, είναι το πώς βιώνουν τα παιδιά την πανδημία, τι κατάλοιπα θα τους αφήσει και πώς θα διαμορφωθεί ο χαρακτήρας τους κατά την ενηλικίωσή τους.
Απομονωθήκαμε κοινωνικά
Εκτός πό τα παιδιά, όμως, η κοινωνική απομόνωση εοηρέασε και τους ενήλικες. Χάσαμε την επαφή μας με τους φίλους μας, δουλεύουμε από το σπίτι, στο δρόμο χαιρετάμε δύσκολα τους γείτονες και, όταν βγαίνουμε από το σπίτι, περιφερόμαστε με μία μάσκα.
Ωστόσο, εμείς λίγο πολύ διαχειριζόμαστε με ψυχαραιμία την κατάσταση, κάτι που δεν συμβαίνει με τους ηλικιωμένους. Πρόκειται για την ηλικιακή ομάδα που έχει την μεγαλύτερη ευπάθεια στον ιό και, στην καλύτερη περίπτωση απομονώνονται στο σπίτι μακριά από τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Στην χειρότερη, καταλήγουν σε κάποιο νοσοκομείο όπου δεν μπορεί να τους επισκεφθεί κανένανς συγγενής τους - ούτε καν λίγο πριν κλείσουν τα μάτια τους για πάντα.
Διαλύεται η οικονομία του πλανήτη
Όλα τα παραπάνω είναι αποτέλεσμα κυρίως των ψυχολογικών επιπτώσεων που ασκούν πάνω μας ο εγκλεισμός, ο θάνατος που πλέον είναι πανταχού παρόν και ο φόβος. Σταδιακά, όμως, αρχίζουμε να διαπιστώνουμε στην καθημερινότητά μας και τις επιπτώσεις μιας άλλης πτυχής που κλονίστηκε από την πανδημία - της οικονομίας! Γιατί είναι αλλιώς να διαβάζουμε πως ο κορονοϊός θα χτυπήσει την οικονομία του πλανήτη, κι αλλιώς να νιώθουμε το χτύπημα στην τσέπη μας. Δυστυχώς, το 2020 έκλεισαν πολλές επιχειρήσεις και δεκάδες μαγαζιά, ενώ έμειναν άνεργοι εκατοντάδες άνθρωποι. Κι όταν δεν έχεις δουλειά, δεν μπορείς να ταΐσεις τα παιδιά σου. Κι όταν δεν μπορείς να ταΐσεις τα παιδιά σου, θα πέσεις σε κατάθλιψη, θα επαναστατήσεις, θα κλέψεις, θα, θα, θα...
Το 2020 έθρεψε τις συνομωσιολογίες...
Κι ανάμεσα σ’ αυτά τα «θα», μπορεί να είναι και το «θα προσπαθήσεις να βρεις κάποιον για να του αποδώσεις ευθύνες». Κάποιον που στην πραγματικότητα μπορεί και να μη φταίει, αλλά τουλάχιστον έχει σάρκα και οστά και μπορεί να γίνει εύκολος στόχος. Αντίθετα, η πανδημία και ο κορονοϊός είναι αόριστες έννοιες και, όσο κι αν φταίνε, δεν μπορείς να τους στήσεις στον τοίχο και να τους λιθοβολήσεις.
Δεν λέω ότι οι θεωρίες συνωμοσίες δεν προϋπήρχαν της πανδημίας. Λέω, όμως, πως οι θεωρίες συνομωσίας βρήκαν γόνιμο έδαφος για να αναπτυχθούν κι άλλο, να μεγαλώσουν και, σε μερικές περιπτώσεις, να γιγαντωθούν. Οι αρνητές του κορονοϊού, για παράδειγμα, είναι περισσότεροι απ’ όσοι φανταζόμαστε και είναι διάσπαρτοι παντού στον πλανήτη. Πολλοί πιστεύουν ακόμα πως ο Covid-19 είναι μια γριπούλα που μας την παρουσιάζουν διογκωμένη για να μας τρομάξουν και να φέρουν σταδιακά την Νέα Τάξη Πραγμάτων (ποια είναι αυτή η Νέα Τάξη Πραγμάτων ρε παιδιά;). Για να μην αναφέρουμε τα «πειραγμένα» εμβόλια, τα τσιπάκια του Μπιλ Γκέιτς και την μετάλλαξη του DNA μας.
Μεταξύ μας, είναι άλλο να αμφιβάλεις, να εξετάζεις, να μελετάς και να εξελίσσεσαι, και άλλο να αμφισβητείς οτιδήποτε ακούς ή βλέπεις και, χωρίς να το ψάχνεις εις βάθος, να το απορίπτεις (παίρνοντας κι άλλους στο λαιμό σου).
Τι δεν θέλουμε να ξεχάσουμε από το 2020
Παρόλα αυτά, το 2020 έκανε και κάτι που καλό θα ήταν να μην το ξεχάσουμε: μας έφερε όλους πιο κοντά! Ο κορονοϊός δεν ήταν κάτι τοπικό, κάτι που επηρέασε ας πούμε την Κίνα ενώ οι Γάλλοι δεν έμαθαν ποτέ την ύπαρξή του. Ολόκληρος ο πλανήτης ζει πάνω κάτω τα ίδια, αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα, νιώθει τον ίδιο πόνο… Ο Έλληνας μαθαίνει για τον Τούρκο που νοσεί, και συναισθάνεται τον πόνο του. Και όλοι μαζί, άσπροι, μαύροι, μπλε και κίτρινοι, ήρθαμε αντιμέτωποι με ένα τεράστιο οικολογικό ζήτημα: «ο άνθρωπος και ο πλανήτης κινδυνεύουν»!
Ίσως ο κορονοϊός να σταθεί η αφορμή να συνειδητοποιήσουμε πόσο μεγάλη βλάβη προκαλούμε πρώτα απ’ όλα στη γη, και κατ’ επέκταση σε μας. Γιατί μεταξύ μας, ο πλανήτης έχει αποδείξει πολλές φορές πως ξέρει να επιβιώνει. Ο πραγματικά χαμένος της υπόθεσης αν συνεχίσουμε να φερόμαστε χωρίς οικολογική συνείδηση, θα είναι ο άνθρωπος που θα εξαφανιστεί.
.jpg)
