Όπως δήλωσε χαρακτηριστικά «δεν έχει υπάρξει μέρα που να είπα "πω πω δεν έκανα τίποτε σήμερα, έκανα τον θηριοδαμαστή μόνο"».
«Ψηφιακοί ιθαγενείς»
Αυτή η προσαρμοστικότητα και η επιτυχία δεν κάνει εντύπωση στους ειδικούς καθώς οι τελευταίες γενιές χαρακτηρίζονται ως «ψηφιακοί ιθαγενείς» που γεννήθηκαν μέσα στον κόσμο της τεχνολογίας και δεν χρειάστηκες να τον γνωρίσουν αργότερα στην ενήλικη ζωή τους.
«Για την χρήση της εφαρμογής που χρησιμοποιούμε, κάναμε μια πρόβα την προηγούμενη μέρα, τους δείξαμε τα βασικά. Τις πρώτες δυο ημέρες ήταν κάτι καινούργιο και ενδιαφέρονταν πάρα πολύ. Όμως είναι αρκετή η έκθεση στην οθόνη και δεν εξαιρώ τα διαλείμματα αφού εκείνη την ώρα παραμένουν συνδεδεμένοι για να μιλούν με τους φίλους τους» αναφέρει ακόμη η Ντίνα Θεοδώρου.
«Ζουν σε μια μεσοποιημένη κοινωνία από την ώρα που γεννήθηκαν. Για τα περισσότερα ήταν σχετικά εύκολο και λίγο συναρπαστικό να πηγαίνουν σχολείο από το σπίτι τους» συμπληρώνει η Ειρήνη Ψαρρά, νηπιαγωγός με μεταπτυχιακές σπουδές στις Τεχνολογίες Πληροφορίας και Επικοινωνιών.
Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η δια ζώσης εκπαίδευση αντικαθίσταται και αυτή είναι μια γνώμη με την οποία τάσσονται οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί. Συγκεκριμένα η κ. Θεοδώρου είπε: «Η εξ αποστάσεως εκπαίδευση μπορεί να εμπλουτίσει τη διαδικασία αλλά δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να την υποκαταστήσει. Λείπει όμως ένα σημαντικό κομμάτι της δια ζώσης εκπαίδευσης όπως τα κινητικά παιχνίδια» προσθέτει από την πλευρά της η Λίζα Λαλούση, προϊσταμένη στο 1ο Νηπιαγωγείο Ερμιόνης, η οποία εντοπίζει και στους δικούς της μαθητές δεξιότητες σε σχέση με τη χρήση των νέων τεχνολογιών: «Ανοίγουν και κλείνουν το μικρόφωνο, σηκώνουν το ηλεκτρονικό τους χέρι όταν θέλουν να μιλήσουν» αναφέρει. «Ηταν εξοικειωμένα από την πρώτη ημέρα. Τους είπαμε κάποια πράγματα αλλά φάνηκε σαν να τα γνώριζαν ήδη από τους γονείς τους» προσθέτει.
Η μάχη των εκπαιδευτικών
Δεν είναι μόνο τα παιδιά του νηπιαγωγείου εξοικειωμένα με την τηλεκπαίδευση όμως αλλά και τα προνήπια. Οι εκπαιδευτικοί ωστόσο, χρειάστηκε να δώσουν πραγματική μάχη με τον χρόνο και τις ελλείψεις που προέκυψαν.
«Υπήρξε από την αρχή πολλή μεγάλη συμπαράσταση μεταξύ μας, μέσα από ομάδες στο facebook, ανταλλάσουμε υλικό, ιδέες, σκέψεις για διάφορα εργαλεία και εφαρμογές» σημειώνει η Ντίνα Θεοδώρου. Η ίδια παρατηρεί ωστόσο πως, καθώς ο πληθυσμός των εκπαιδευτικών είναι μεγάλος σε ηλικία, θα πρέπει να υπάρξουν προγράμματα επιμόρφωσης.
Παρόλα αυτά το εγχείρημα είναι εξαιρετικά δύσκολο δεδομένης της φύσης της διδασκαλίας σε αυτές τις ηλικίες. «Στο Νηπιαγωγείο η λεγόμενη "μετωπική" διδασκαλία δεν έχει θέση, δεν δίνουμε διαλέξεις. Στο Νηπιαγωγείο υπάρχει δράση, υπάρχει αυτενέργεια, συνεργασία σε όλα τα επίπεδα. Το πρόγραμμα του Νηπιαγωγείου βασίζεται στο βίωμα, στην πολυποίκιλη αλληλεπίδραση μεταξύ των παιδιών, στην αυτενέργεια, στον πειραματισμό με τα υλικά, στο συμβολικό παιχνίδι. Δεν είναι τυχαίο που οι αίθουσες των Νηπιαγωγείων διαφέρουν τόσο πολύ από εκείνες ακόμη και του Δημοτικού σχολείου» παρατηρεί η Ειρήνη Ψαρρά.
Νοσταλγία για την αίθουσα
Παρά την ευκολία όμως των παιδιών στην τηλεκπαίδευση, είναι γεγονός ότι τους λείπει το σχολείο και οι συμμαθητές τους και επιθυμούν να επιστρέψουν σε αυτό. Στην καραντίνα της περασμένης άνοιξης η Ντίνα Θεοδώρου έπρεπε να χειριστεί το σοκ της αποκοπής από το σχολικό περιβάλλον για κάποιους από τους μαθητές της. «Χρειάστηκε να επικοινωνήσουμε μαζί τους, να δουν πως και εμείς ήμασταν στο σπίτι, γιατί κάποια νόμιζαν πως η μαμά τους απλώς σταμάτησε να τα πηγαίνει στο σχολείο» θυμάται.
Η Λίζα Λαλούση ακούει πολύ συχνά σήμερα μαθητές της να την ρωτούν πότε θα επιστρέψουν στο σχολείο. «Επιζητούν τους συμμαθητές τους, το κτίριο» αναφέρει. «Το κοινό μας είναι ιδιαιτέρως απαιτητικό και δεν έχει μπροστά του βιβλίο με την ύλη. Το πρόγραμμα εκπονεί κάθε εκπαιδευτικός μόνος του, βασιζόμενος στις ανάγκες της ομάδας του. Κι όσο αυτό είναι υπέροχο γιατί είναι πιο κοντά στην αλήθεια από οποιαδήποτε άλλο πρόγραμμα, άλλο τόσο είναι δύσκολο» είναι η γνώση που καταθέτει η Ειρήνη Ψαρρά.
Τα ευτράπελα
«Πόσο εύκολο είναι, νομίζετε, να κρατήσει κανείς για δυο ώρες το ενδιαφέρον των παιδιών αυτής της ηλικίας χωρίς να αρχίσουν τα ευτράπελα από την κόπωση;» διερωτάται η Ειρήνη Ψαρρά. «Κάπως έτσι το εργαλείο της εξ αποστάσεως σύγχρονης εκπαίδευσης μετατρέπεται σε μεγεθυντικό φακό των ανισοτήτων. Η κουλτούρα κάθε σπιτιού, η στάση της οικογένειας απέναντι στον θεσμό αποκαλύπτεται μέσα από την ολιγόλεπτη σύνδεση» σημειώνει.
Η εμπειρία αυτών των πρώτων ημερών ήταν αρκετή για να ζήσει διάφορα τραγελαφικά περιστατικά. «Τηλεοράσεις στη διαπασών και τα μίξερ σε πλήρη λειτουργία με ανοιχτό το μικρόφωνο, μια μητέρα στο βάθος που κάνει δουλειές και δείχνει ικανοποιημένη που το παιδί της απολαμβάνει ένα πιάτο μακαρόνια με κιμά μπροστά στην οθόνη συντροφιά με τους φίλους του από το σχολείο, διάφορα χέρια που δίνουν μηλαράκια στο παιδί την ώρα της τηλεδιάσκεψης, η γιαγιά που απαντά στο κινητό για να κανονίσει πότε θα περάσει να πάρει τα τάπερ» σταχυολογεί.
Η ψηφιακή ωριμότητα των «ιθαγενών» και η ψηφιακή ανωριμότητα των «μεταναστών»; Ή άλλο ένα δείγμα προσαρμοστικότητας των πρώτων και δυσκολίας προσαρμογής των δεύτερων; Όπως παρατηρεί πάντως η Ντίνα Θεοδώρου, η προσαρμοστικότητα των μικρών δεν αφορά μόνο τον ψηφιακό κόσμο αλλά και άλλες πτυχές της ζωής. «Η ταχύτητα με την οποία προσαρμόστηκαν στη χρήση της μάσκας δεν συγκρίνεται με εμάς των μεγαλύτερων» ομολογεί.
Πηγή: ΑΜΕ ΜΠΕ
