Αυτές οι 5 μαμάδες νιώθουν ευγνωμοσύνη που έχουν την υγεία τους, αλλά εκφράζουν κι ένα μικρό παράπονο για τις στιγμές που χάθηκαν και δεν θα ξαναγυρίσουν ποτέ.
«Δεν έκανε το πρώτο του Πάσχα στο χωριό και, λίγο μετά, ο παππούς απεβίωσε»
«Αυτή τη χρονιά, που το μικρό μας έγινε 4, θα περνούσε το πρώτο του Πάσχα στο χωριό με τους παππούδες. Δυστυχώς, με όλα αυτά που έγιναν δεν τα καταφέραμε και το χειρότερο είναι ότι τον παππού του – τον πεθερό μου – τον χάσαμε προ μηνός, αφού η υγεία του ήταν σε κακή κατάσταση εδώ και καιρό. Ευτυχώς, τον είχε δει πολλές φορές και είχε περάσει χρόνο μαζί του, αλλά το Πάσχα στο χωριό θα ήταν μια μοναδική στιγμή και μια πολύ όμορφη ανάμνηση και για το εγγόνι και για τον παππού.» – Μαριάνθη, 29 ετών
«Ο μεγάλος θα ήταν σημαιοφόρος για πρώτη φορά κι ο μικρός είχε ενθουσιαστεί πιο πολύ κι απ’ τον ίδιο»
«Στη φετινή παρέλαση της 25ης Μαρτίου, ο μεγάλος μας γιος θα ήταν σημαιοφόρος για πρώτη του φορά κι ο μικρούλης είχε ενθουσιαστεί πιο πολύ κι απ’ το ίδιο. Το έλεγε και το ξανάλεγε πόσο πολύ ήθελε να τον καμαρώσει γιατί του έχει μεγάλη αγάπη – είνα το πρότυπό του. Όταν μάθαμε ότι δεν θα γίνει παρέλαση, το μικρό έτρεξε στο κρεβατάκι του κι έκλαψε όσο ποτέ στη ζωή του. Ευτυχώς, ο μεγάλος ξέρει ότι θα έχει κι άλλη ευκαιρία και έτσι έπεισε τον αδερφό του ότι την άλλη φορά θα είναι ακόμη καλύτερα. Βεβαίως, πάει κι ο Οκτώβρης και τώρα ελπίζουμε ότι τον Μάρτιο θα έχει τελειώσει όλο αυτό και θα του γίνει το χατήρι.» – Ευτυχία, 39 ετών
«Όλοι μας ευχήθηκαν για τα πρώτα της γενέθλια, αλλά δεν είναι το ίδιο με μια ζεστή αγκαλιά»
«Η πανδημία στέρησε απ’ το παιδί μου μια μοναδική στιγμή, τα πρώτα του γενέθλια με όλη την οικογένεια. Εντάξει, η αλήθεια είναι πως δεν είναι κάτι που θα το θυμόταν αργότερα και, στο μέλλον, θα έρθουν πολλά γενέθλια με γέλια και χαρές. Αλλά ένα παιδάκι στους 12 μήνες έχει πλήρη αντίληψη όσων γίνονται γύρω του, χαίρεται και ενθουσιάζεται με τα πάντα, ενώ και οι παππούδες, θείες κλπ. περίμεναν πως και πως να το δουν να χρονίζει γιορτάζοντας. Εντάξει, το γιορτάσαμε οι 3 μας και όλοι μας ευχήθηκαν με βίντεο κλήσεις, αλλά δεν είναι το ίδιο με ένα φιλί και μια αγκαλιά.» Μαρίνα, 24 ετών
«Δεν κάναμε πραγματικές διακοπές για ακόμη μια χρονιά»
«Τα τελευταία χρόνια, λόγω οικονομικών δυσκολιών, δεν είχαμε καταφέρει να πάμε διακοπές με τα παιδιά όπως κάναμε όταν ήταν μικρότερα. Το δύσκολο ήταν πως σ’ αυτές τις ηλικίες (8 και 6) καταλαβαίνουν πια πως κάτι δυσάρεστο συμβαίνει και δεν πάμε στη θάλασσα όπως παλιά. Το φθινόπωρο που μας πέρασε ο άντρας μου βρήκε δουλειά μετά παό καιρό κι ευτυχώς δεν την έχασε με καραντίνες κλπ. Αλλά εγώ ανήκω σε ευπαθή ομάδα κι έτσι, για λόγους ασφάλειας, χάσαμε ακόμη μια χρονιά την ευκαιρία να περάσουμε τις διακοπές μακριά απ’ τους τέσσερις τοίχους μας, σε ένα μέρος που τα παιδιά θα ξέσκαγαν πραγματικά.» – Έλενα, 31 ετών
«Βαφτίσαμε τον γιο μας χωρίς κόσμο και δεν είχαμε την ευκαιρία να μοιραστούμε τη χαρά μας»
«Τη βάφτιση του γιου μας την περιμέναμε όλοι στην οικογένεια σαν το γεγονός της χρονιάς. Την είχαμε σχεδιάσει με κάθε λεπτομέρεια και οραματιζόμασταν τη στιγμή που θα χαζεύαμε το φωτογραφικό άλμπουμ μαζί τον μικρό μας, ξαναζώντας όλες αυτές τις όμορφες στιγμές. Δυστυχώς, μια αληθινά γιορτινή βάφτιση ήταν ανέφικτη κι εμείς δεν θέλαμε να περιμένουμε μέχρι την άνοιξη – και μάλιστα χωρίς καμία εγγύηση πως τότε θα ήταν εφικτή. Κάναμε λοιπόν το μυστήριο μόνοι μας, χωρίς κόσμο και χωρίς φωτογράφο. Ήταν το ίδιο συγκινητικό, αλλά δεν είχαμε την ευκαιρία να μοιραστούμε τη χαρά μας με τους αγαπημένους μας ανθρώπους.» – Άννα Μαρία, 35 ετών
