«Ενός λεπτού σιγή για την μάνα εκείνη που αυτή την στιγμή κοιμάται στον μπλε και σκληρό καναπέ της ογκολογικής μονάδας και αντί για τον χτύπο του ρολογιού μετράει τις ανάσες του παιδιού της.
Ενός λεπτού σιγή για την μάνα εκείνη που ξεροσταλιάζει έξω από την εντατική για να δει έστω και για 2 ώρες το παιδί της, να το χαϊδέψει κάτω από τα σωληνάκια και να προσευχηθεί, να στραγγίξει μπροστά από το εικόνισμα της Παναγίας.
Ενός λεπτού σιγή για την μάνα εκείνη που νοσεί από καρκίνο αλλά τον πόνο της τον κάνει αόρατο για χάρη των παιδιών της.
Ενός λεπτού σιγή για την μάνα εκείνη που απογυμνώνεται, στερείται αυτή για να έχουν τα πάντα τα παιδιά της.
Ενός λεπτού σιγή για την μάνα εκείνη που περιμένει έναν γιο να γυρίσει από τον πόλεμο.
Ενός λεπτού σιγή για τη μάνα εκείνη που το παιδί της είναι αυτιστικό ή έχει σύνδρομο down και κάθε μέρα το πιάνει απ' το χέρι και μπαίνουν σ' έναν ''μαγικό'' κόσμο. Έναν κόσμο που μόνο μια μαμά με το παιδί της έχουν κατάδικό τους.
Ενός λεπτού σιγή για την μάνα εκείνη που ακρωτηριάστηκε. Έχασε ένα κομμάτι από την καρδιά της, το παιδί της. Και προσπαθεί όχι να ξεχάσει μα να αναπαριστά κάθε δευτερόλεπτο της μέρας τις εικόνες τους, τα λόγια, τις αγκαλιές, τις μυρωδιές και τα τραγούδια τους. Γιατί ξέρει ότι όλα αυτά είναι ο φάρος της...που αν σβήσει το φως του, θα χαθεί.
Ενός λεπτού σιγή για την γυναίκα εκείνη που προσπαθεί να γίνει μάνα και δυσκολεύεται...
Ενός λεπτού σιγή για την μάνα εκείνη που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα μόνη της και να μεγαλώσει τα παιδιά της.
Ενός λεπτού σιγή για όλες τις μάνες του κόσμου...
Ενός λεπτού σιγή για την ΜΑΝΑ που είναι ΝΑΜΑ, δηλαδή το νερό της πηγής...Σε αυτήν υποκλίνομαι!»
