«Υπάρχουν φορές που κατηγορώ τον εαυτό μου ότι δεν είμαι καλή μαμά. Αναρωτιέμαι πώς τα καταφέρνουν οι φίλες μου και έχουν τον χρόνο να μαγειρεύουν απίστευτα φαγητά (που αξίζουν μια θέση στο Instagram!), ενώ ταυτόχρονα φροντίζουν τα παιδιά και το σπίτι τους. Μετά σκέφτομαι ότι οι άντρες τους δουλεύουν το κλασικό ωράριο 9.00-5.00 και μπορούν και τις βοηθούν. Δυστυχώς, ο δικός μου δεν δουλεύει ποτέ οκτάωρο και πάντα επιστρέφει σπίτι αργά το βράδυ.
Όταν με πιάνει το παράπονο (και τα νεύρα μου!) με τα μικρά μου, πραγματικά με λυπάμαι. Αλλά μετά σκέφτομαι ότι υπάρχουν μαμάδες εκεί έξω που παρά το ότι είναι μόνες τους και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, τα καταφέρνουν.
Ευτυχώς, με τον άντρα μου είμαστε ''ένα''. Κι όμως, αρκετές φορές νιώθω μόνη στο μεγάλωμα των παιδιών. Οι βάρδιες είναι ο κύριος ''ένοχος'' και είναι εξαιρετικά δύσκολο να φτιάξεις ένα πρόγραμμα και να το ακολουθήσεις. Γι' αυτό και σε τέτοιες οικογένειες συνήθως ο ένας γονιός καλείται να κάνει περισσότερα.
Ακόμα και πριν γίνουμε γονείς, με τον σύζυγό μου τα βρίσκαμε ''σκούρα'' για να συμπέσουν τα ωράριά μας. Η δική μου δουλειά είναι οκτάωρη και πάντα είμαι σπίτι το βράδυ. Όχι όμως και ο άντρας μου. Υπήρξαν και υπάρχουν φορές που δεν βλεπόμαστε καθόλου! Τότε δεν με πείραζε, τώρα όμως με τα παιδιά είναι εξαιρετικά δύσκολο!
Άραγε καθώς μεγαλώνουν τα μικρά μας θα μπορεί να τα βοηθάει με το διάβασμα, να τα πηγαίνει στην προπόνηση; Ξέρω την απάντηση. Κάποιες φορές θα τα καταφέρνει, άλλες πάλι όχι! Στο ρεπό του πάντα προσπαθεί να αφιερώνει όλο του τον χρόνο στα παιδιά μας. Κάνει το καλύτερο που μπορεί, το ίδιο και εγώ.
Δεν μπορώ να σταματήσω όμως να αισθάνομαι μόνη. Είμαι πολύ τυχερή που τον παντρεύτηκα και είναι ο πατέρας των παιδιών μου, όμως, χρειάζομαι βοήθεια. Το να μεγαλώνεις παιδιά, να δουλεύεις και να φροντίζεις για όλα που αφορούν το σπίτι μπορεί να σε ισοπεδώσει τόσο σωματικά, όσο και ψυχολογικά.
Θα ήθελα να μπορώ να μια μέρα να μην ασχοληθώ με το πλύσιμο των πιάτων ή το διάβασμα των παιδιών. Μην παρεξηγηθώ! Δεν εννοώ να κάθομαι όλη μέρα αραχτή σ' ένα καναπέ... Να μπορώ, όμως, να κάνω ένα μπάνιο με την ησυχία μου, να ξεκουραστώ ένα μισάωρο!
Ίσως όταν μεγαλώσουν τα παιδιά και δεν θα περνάνε όλα απ' το χέρι η κατάσταση να βελτιωθεί. Μέχρι τότε θα κάνω υπομονή!»
