Ανεξαρτησία ήταν το πρώτο μας ποδήλατο
Κι όμως, αυτό που τώρα είναι ένα ακόμη παιχνίδι που αλλάζει κάθε 2 χρόνια, στα δικά μας χρόνια ήταν κάτι πολύ πολύ σημαντικό – το πρώτο μας βήμα προς την ανεξαρτησία. Γιατί το πρώτο μας ποδήλατο ήταν ένα δώρο που περιμέναμε καιρό και μόλις το παίρναμε οργώναμε για πρώτη φορά τους δρόμους της γειτονιάς χωρίς την αυστηρή επίβλεψη των γονιών.
Παιδότοπος ήταν ολόκληρη η γειτονιά μας
Θα ακουγόταν περίεργο στα παιδιά μας, αλλά εμείς δεν είχαμε παιδότοπους με φουσκωτά παιχνίδια και πισίνες με… μπαλάκια! Για εμάς, παιδότοπός ήταν όλη η γειτονιά μας, οι αλάνες της, η πλατεία με τις κρυφές γωνιές της, το γιαπί στο παραδιπλανό τετράγωνο, ο αυλόγυρος του σχολείου (αν βρίσκαμε τρόπο να τρυπώσουμε)...
Social media ήταν το λεύκωμά μας
Στα δικά μας χρόνια δεν υπήρχε ίντερνετ ούτε facebook, tik tok και τέτοια. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν είχαμε κι εμείς τον «τοίχο» μας, όπου οι φίλοι έγραφαν το μακρύ τους και το κοντό τους. Ήταν τα αξέχαστα... λευκώματα, που άλλαζαν χέρια κι όποιος το έπαιρνε έπρεπε να απαντήσει σε σοβαρές ερωτήσεις όπως «τί εστί έρως».
Υγιεινή διατροφή ήταν να τρώμε το φαγητό της μαμάς
Τότε που οι μαμάδες είχαν, τουλάχιστον, χρόνο να μαγειρεύουν ένα ζεστό, σπιτικό φαγητό κάθε μέρα, «υγιεινή διατροφή» δεν ήταν οι μπάρες δημητριακών και το εμπλουτισμένο γάλα. Ήταν να τρώμε όλοι μαζί στο τραπέζι της κουζίνας και να τρώμε όλο το φαγητό μας, ακόμη κι αν δεν ήταν από τ’ αγαπημένα μας – βλέπε μπάμιες.
Επανάσταση ήταν να σκίζουμε το τζιν μας
Σαν άγρια νιάτα κι εμείς, κάναμε κάποτε την… επανάστασή μας απέναντι στην «τυραννία» των γονιών, μόνο που δεν ήμασταν και τόσο ανατρεπτικές όσο νομίζαμε. Βασικά, τους σπάσαμε λίγο τα νεύρα, ακούγοντας Μαντόνα στη διαπασών και σκίζοντας το καινούργιο τζιν με το ψαλίδι από τα ραπτικά της μαμάς, ώσπου μας πέρασε η κάψα...
Netflix ήταν να νοικιάζουμε περισσότερες από μία ταινίες
Όταν ήμασταν μικρά δεν είχαμε ούτε netflix ούτε «έξυπνες» τηλεοράσεις. Είχαμε όμως βίντεο και όταν πηγαίναμε στο βίντεο κλαμπ, χανόμασταν στα πολύχρωμα ράφια με τις εκατοντάδες ταινίες. Κι όταν κάπου κάπου μας άφηναν να νοικιάσουμε περισσότερες από μία βιντεοκασέτες ετοιμάζαμε πάρτι με πίτσες (με χοντρή ζύμη) και κόκα-κόλες!
Ελευθερία ήταν να κοιμόμαστε στο σπίτι της κολλητής μας
Όχι ότι αναρωτιόμασταν ποτέ «τι εστί ελευθερία» αφού στην καθημερινότητα μας ήμασταν πολύ λιγότερο περιχαρακωμένα απ’ ότι είναι τα παιδιά μας σήμερα. Αλλά αν έπρεπε να θυμηθώ πότε πρωτοένιωσα αυτό το συναίσθημα, θα έλεγε τη πρώτη φορά που με άφησαν να περάσω όλο το σαββατοκύριακο στο σπίτι κολλητής μου.
