«Γλυκέ μου, σταμάτα να κλαις με το παραμικρό»:συνήθιζα να λέω στον 4 χρονών γιο μου. Κάθε φορά, με την παραμικρή στενοχώρια θα γούρλωνε τα μεγάλα του μάτια και θα άρχιζε το κλάμα. Είναι το μεσαίο μου παιδί και πραγματικά είναι εξαιρετικά ευαίσθητος.
Nτρέπομαι που το λέω, όμως, δεν χειρίζομαι πάντα τις ευαισθησίες του με τον πιο ήρεμο και υπομονετικό τρόπο. Ενώ ξέρω ότι πρέπει. Δεν μπορώ να είμαι συνεχώς ψύχραιμη όταν βλέπω ότι η παραμικρή απογοήτευση καταλήγει σε ένα ποτάμι από δάκρυα. Με κουράζει...
Όταν, όμως, σκέφτομαι ότι το μικρό αυτό αγόρι κάποια στιγμή θα γίνει άντρας γαληνεύει η ψυχή μου. Γιατί ξέρω ότι η ευαίσθητη και ευγενική του ψυχή θα αναγνωρισθεί και θα εκτιμηθεί από πολλούς ανθρώπους.
Ειλικρινά, δεν υπάρχει ούτε ένα κομμάτι του εαυτού μου που να θέλει να τον ''σκληρύνει''. Βλέπω την αγάπη και την τρυφερότητα που δείχνει στον μικρό αδερφό του και καταλαβαίνω πόσο σπάνιο είναι αυτό. Τα περισσότερα αγόρια στην ηλικία του δεν συμπεριφέρονται έτσι!
Μου ζητάει αγκαλιές για να παρηγορηθεί και να ηρεμήσει και σκέφτομαι ότι μεγαλώνοντας θα γίνεις ένας πολύ στοργικός άνθρωπος. Εκφράζει όλα του τα συναισθήματα, χαράς και λύπης, χωρίς να ντρέπεται. Και δεν θέλω να νιώσει ποτέ ότι δεν μπορεί να το κάνει.
Τα καταπιεσμένα συναισθήματα οδηγούν σε θυμωμένους άντρες. Μαμάδες, αν μεγαλώνετε τέτοια αγόρια, καταλαβαίνω τη δυσκολία σας. Όμως είμαστε πολύ τυχερές! Και οφείλουμε να αποδεχτούμε, να αγκαλιάσουμε και να ενθαρρύνουμε τα αντράκια μας να είναι ευαίσθητα και τρυφερά.
Όταν τον πιάνει το παράπονο και το κλάμα, μην συγχύζεστε. Θυμηθείτε ότι μόνο εσείς μπορείτε να τον ηρεμήσετε.
Όταν σας εκμυστηρεύεται όλα αυτά που βιώνει, ασήμαντα και σημαντικά, ακούστε τον με προσοχή και δείξτε ενσυναίσθηση.
Όταν σας ζητάει να τον αγκαλιάσετε, αγκαλιάστε τον. Εμείς είμαστε το καταφύγιό τους.»
Ελεύθερη μετάφραση από community.today.com
