«Όταν παντρευτήκαμε με τον άντρα μου,το 2016, το πρώτο πράγμα που του ζήτησα ήταν να βάλουμε μπρος για ένα παιδί. Δεν ήταν το “βιολογικό ρολόι” μου, αλλά η αγάπη που είχα στον παππού μου. Βλέπετε, ήταν ήδη πολύ άρρωστος και ήθελα να πάρει στην αγκαλιά του το δισέγγονό του πριν φύγει απ’ τη ζωή.
Δυστυχώς, τα πράγματα δεν ήταν τόσο εύκολα όσο τα είχα φανταστεί. Μετά από έναν χρόνο αδιάκοπων προσπαθειών, αποφασίσαμε να μιλήσουμε με έναν ειδικό σε θέματα γονιμότητας.
Το κάναμε, κι έτσι ξεκίνησε ένας δύσκολος κύκλος δοκιμών, εγχειρήσεων και αποβολών – μία από αυτές ήταν δίδυμα – που κράτησε δύο ολόκληρα χρόνια και μας εξουθένωσε σωματικά και ψυχολογικά. Το συμπέρασμα, χοντρικά, ήταν ότι το σώμα μου δεν μπορούσε να φέρει εις πέρας την αποστολή του, παρά το γεγονός ότι τα έμβρυα ήταν απολύτως υγιή κάθε φορά.
Εκείνη την περίοδο ένιωθα ότι δεν υπάρχει δυσκολότερο πράγμα στον κόσμο απ’ το να παλεύεις με την υπογονιμότητα. Να πασχίζεις, να αγωνιάς και να βλέπεις όλα σου τα σχέδια για το μέλλον να γίνονται συντρίμια πάνω σ’ αυτόν τον αόρατο τοίχο που δεν σ’ αφήνει να πας μπροστά. Αν προσθέσετε και τον θάνατο του παππού μου σε όλ' αυτά, ήμουν πια ένα ράκος.
Άκουσα, όμως, τον γιατρό μου γιατί δεν ήθελα να το βάλω κάτω. Αν υπήρχε άλλος τρόπος θα τον δοκίμαζα.
Μου είπε ότι εφόσον το πρόβλημα είναι η μήτρα μου, η λύση ήταν η παρένθετη μητρότητα. Κι επειδή το να βρεις μια παρένθετη μητέρα έχει ένα κόστος, μου πρότεινε να αναζητήσω εθελόντρια ανάμεσα στην οικογένεια ή τις φίλες μου. Η ιδέα με ενθουσίασε, αλλά δεν ήξερα πώς να το κάνω, τι να ζητήσω και από ποιον να ξεκινήσω; Οπότε, το συζήτησα με τον πιο κοντινό μου άνθρωπο σ’ αυτόν τον κόσμο, τη μητέρα μου.
Της είπα τι είχαμε αποφασίσει και της ζήτησα να με βοηθήσει με την επιλογή. Δεν περίμενα ποτέ να μου αντιπροτείνει τον εαυτό της, ως παρένθετη μητέρα. Όταν είδε την έκπληξή μου έσπευσε να με καθησυχάσει.
“Έχω τρέξει 19 μαραθώνιους και αρκετούς αγώνες τριάθλου και, παρά τα 50 μου χρόνια, είμαι στην καλύτερη φόρμα της ζωής μου”, μου είπε και κατόπιν αστειεύτηκε, “ευτυχώς έκανα εσένα και τον αδερφό σου νωρίς και είχα χρόνο να ασχοληθώ λίγο και με μένα.”
Δεν μπορώ να περιγράψω τι ένιωσα. Η μητέρα μου ήταν έτοιμη να μου χαρίσει το δώρο της ζωής για δεύτερη φορά, να κυοφορήσει το εγγόνι της για λογαριασμό μου. Αλλά εγώ δεν μπορούσα να βγάλω απ’ το μυαλό μου ότι είναι μια γυναίκα στα 50 της και θα ‘πρεπε να είμαστε πολύ προσεκτικοί.
Η επιμονή της με έπεισε κι όταν επισκεφθήκαμε τους γιατρούς, όλοι οι ενδοιασμοί μου πήγαν περίπατο. “Εσύ είσαι πιο υγιής απ’ όλους μας”, της είπε ο γιατρός μόλις είδε τις εξετάσεις της και η συνέχεια ήταν το ίδιο ελπιδοφόρα. Όταν, μάλιστα, η εμβρυομεταφορά πέτυχε με την πρώτη, η χαρά μας ήταν απερίγραπτη. Παραμείναμε, όμως, επιφυλακτικοί, γιατί δεν είχαμε περάσει και λίγα…
Μόνο εκείνη ήταν σίγουρη απ’ την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή, όταν τελικά έφερε στον κόσμο την πανέμορφη κορούλα μας – την εγγόνα της.
Λίγους μήνες μετά, το σπίτι μας έχει γεμίσει χαμόγελα και ευτυχία και το χρωστάμε στη μητέρα μου, αυτήν την υπέροχη γυναίκα που πέρασε μια 3η εγκυμοσύνη στα 50 της για χάρη μας. Συγκινούμαι κάθε φορά που το σκέφτομαι κι άλλες φορές, πάλι, αναρωτιέμαι πως, μια μέρα, θα περιγράψω στο παιδί μου με ποιον τρόπο ήρθε στον κόσμο. Πώς θα της φανεί, άραγε;
Ίσως, βέβαια, να μην έχει και τόση σημασία. Και για μένα ήταν παράξενο όλο αυτό, αλλά στα 29 μου έμαθα ένα σπουδαίο μάθημα για τη δύναμη της οικογένειας και της μητρικής αγάπης. Κι αυτό το μάθημα θα φροντίσω να το πάρει και η κόρη μου, γιατί είναι εξαιτίας αυτής της ενότητας και της αγάπης που ανταλάσσουμε σήμερα χαμόγελα και γαργαλητά!»
