«Δεν πειράζει να κλαις πού και πού όταν είσαι μαμά. Αυτός ο ρόλος είναι πολύ δύσκολος και απαιτεί τεράστια δύναμη, ψυχική και σωματική. Νομίζω ότι καταλαβαίνετε ακριβώς τι εννοώ. Κάνουμε τα πάντα για τα παιδιά μας, δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό, καθημερινά. Κάποιες μέρες, όμως, αισθανόμαστε ένα απίστευτο βάρος στους ώμους μας και το μόνο που θέλουμε είναι να ξεσπάσουμε σε κλάματα. Δεν πειράζει αν το κάνουμε.
Το κλάμα μας κάνει καλό και πραγματικά κάποιες φορές αποτελεί σανίδα σωτηρίας. Μετά νιώθεις καλύτερα σαν να σου έχει φύγει ένα βάρος. Τουλάχιστον εγώ έτσι νιώθω.
Το να είσαι μαμά δεν σημαίνει ότι πρέπει να είσαι δυνατή και σίγουρη για όλα εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Μεγάλωσα με δυο γονείς, οι οποίοι δεν μοιράζοντας ποτέ το πώς νιώθουν μαζί μας. Δεν ήξερα αν είναι στενοχωρημένοι ή αν υπάρχει κάτι που τους απασχολεί. Και αυτό είναι κάτι που δεν θέλω να νιώσει η κόρη μου.
Θέλω να της δείξω έμπρακτα ότι δεν πειράζει αν κάποιες φορές νιώθει λυπημένη, κουρασμένη, εκνευρισμένη ή ευσυγκίνητη. Κακά τα ψέματα, εμείς οι μαμάδες, τις περισσότερες φορές έτσι αισθανόμαστε.
Συγκεκριμένα χθες ένιωσα ότι έφτασα στα όριά μου. Η μικρή μου κόρη σηκώθηκε στις 2 το πρωί και δεν ήθελε με τίποτα να κοιμηθεί. Ήθελε να παίξει. Δεν μου αρέσει η συγκοίμηση, όμως, την τελευταία εβδομάδα ήμουν εξαντλημένη. Δεν είχα κουράγιο να σηκώνομαι κάθε λίγο και λιγάκι για να την καθησυχάζω. Αφού προσπαθούσα ώρες να την ηρεμήσω, χωρίς επιτυχία, κουράστηκα και θύμωσα. Όλα μου φαίνονταν βουνό! Άρχισα να κλαίω.
Η κόρη μου με κοίταζε με τα μεγάλα της μάτια και ήταν σαν να μου έλεγε ''μην κλαις μανούλα, συγγνώμη''.
Όσο έκλαιγα τόσο περισσότερη ανακούφιση αισθανόμουν και παρά τις τύψεις μου, ένιωσα καλύτερα. Ξέρω ότι είναι μια δύσκολη φάση που θα περάσει, όμως, πολλές φορές η κούραση νικά την λογική και την ψυχραιμία. Επιπλέον, όταν ακούω από άλλες μαμάδες ότι τα παιδιά τους κοιμούνται σαν πουλάκια καθ΄όλη τη διάρκεια της νύχτας, απογοητεύομαι και βασανίζομαι με τη σκέψη ότι το δικό μου παιδί είναι τόσο δύσκολο.
Εμείς οι μαμάδες πέφτουμε συχνά στην παγίδα να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με άλλες μαμάδες, όπως και τα παιδιά τους με τα δικά μας. Τεράστιο λάθος! Κάθε παιδί είναι μοναδικό και αναπτύσσεται διαφορετικά και στον δικό του ρυθμό. Δεν είναι αγώνας ταχύτητας! Αυτό που πραγματικά είναι σημαντικό είναι τα μικρά μας να είναι υγιή και χαρούμενα.
Εξίσου σημαντικό είναι επίσης, να δείχνουμε πώς νιώθουμε. Το να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας δεν είναι σημάδι αδυναμίας. Τα παιδιά μας πρέπει να καταλαβαίνουν πως αισθανόμαστε γιατί έτσι παραδειγματίζονται και μαθαίνουν να κάνουν το ίδιο.
Γι΄αυτό μην στενοχωριέστε και μην ντρέπεστε αν τύχει και κλάψετε μπροστά τους. Δεν χρειάζονται την τέλεια μαμά, αλλά έναν άνθρωπο να τα αγαπάει.»
Ελεύθερη μετάφραση από beingamamaabroad.com
