Όλοι μου έλεγαν πως θα γεράσει και θα κοιμάται ακόμα μαζί μου
Η αλήθεια είναι πως στην αρχή προβληματίστηκα. Οι συμβουλές των γιαγιάδων της ήταν τελείως διαφορετικές μεταξύ τους, αφού η μία επέμενε πως είναι λάθος να επιτρέπω στην μικρή να κοιμάται μαζί μας, ενώ η άλλη θεωρούσε πως η αγκαλιά είναι το καλύτερο δώρο που μπορώ να της κάνω.
Τα χρόνια περνούσαν και οι προσπάθειες που έκανα για να κόψω το συνήθειο της συγκοίμησης ήταν ελάχιστες που όσο πήγαιναν και λιγόστευαν. Οι περισσότεροι στο περιβάλλον μου, φίλοι και συγγενείς, μου μιλούσαν με αυστηρότητα γι' αυτό το θέμα επιμένοντας πως κάνω λάθος. «Θα γεράσει κι ακόμα θα κοιμάται μαζί σου» θυμάμαι να μου λένε χαρακτηριστικά και οι ανησυχίες μου όλο και φούντωναν!
Δεν άκουσα κανέναν και ακολούθησα το ένστικτό μου
Παρόλαυτά, κάτι μέσα μου με καθησύχαζε. Το ένστικτό μου μού έλεγε πως η κόρη μου χρειαζόταν την αγκαλιά και τη ζεστασιά μας και έπρεπε να την ακούσω. Καταλάβαινα πως δεν έρχεται στο κρεβάτι μας επειδή ήταν καλομαθημένη ή παιδί χωρίς όρια. Αντίθετα, όση περισσότερη αγάπη έπαιρνε από μας, τόσο πιο συνεργάσιμη και ήρεμη ήταν.
Δεν σας κρύβω πως κάποιες φορές αγχωνόμουν μήπως όλοι οι υπόλοιποι έχουν δίκιο κι εγώ λάθος. Μήπως έφτανε 10 ή 15 χρονών κι ακόμα δεν μπορούσε να κοιμηθεί χωρίς τη μαμά της. Και τότε, εμφανίστηκαν στη ζωή μου οι μαμάδες που έκαναν ακριβώς ό,τι κι εγώ! Τις γνώρισα μια μέρα στην παιδική χαρά κι έκτοτε ένιωσα ακόμα πιο σίγουρη για τις επιλογές μου. Δεν ήμουν η μόνη που κοιμόταν με την κόρη της χωρίς ενοχές, ή που δεν την άφηνε να κλαίει με τις ώρες στο δωμάτιό της μέχρι να συνηθίσει.
Ωστόσο ήρθε η στιγμή που πήγε μόνη στο κρεβάτι της
Οι μαμάδες αυτές, όλες φίλες από παλιά, ήταν υπέρ της συγκοίμησης και μου εξήγησαν πως οι νέες παιδαγωγικές μέθοδοι την υποστηρίζουν. Έμαθα πως είναι ένας τρόπος για να νιώσει το παιδί ασφάλεια και να εισπράξει την αγάπη που χρειάζεται. Σταμάτησα να έχω αμφιβολίες ή ενοχές για το αν κάνω το σωστό και απλά απολάμβανα αυτό που συνέβαινε, αφού ήξερα πως μια μέρα θα σταματήσει να συμβαίνει!
Και πραγματικά, μια μέρα, ή μάλλον μια νύχτα, έπλυνε τα δόντια της, έβαλε τις πιτζάμες της, μου είπε καληνύχτα και πήγε για ύπνο στο κρεβάτι της. Έτσι απλά... Είχε έρθει η ώρα και το αντιμετωπίσαμε κι οι δυο σαν κάτι απολύτως φυσιολογικό.
Νιώθω πως δεν της στέρησα την ασφάλεια που χρειαζόταν
Σήμερα, η κόρη μου είναι ένα χαριτωμένο και χαρούμενο προεφηβάκι που κοιμάται στο κρεβάτι του αγκαλιά με τα βιβλία του και όχι με την μαμά του. Ξέρει, όμως, πως αν νιώσει την ανάγκη, η αγκαλιά μου είναι πάντα ανοιχτή κι αυτό είναι το πιο σημαντικό. Αισθάνεται ασφάλεια όχι μόνο να τρυπώσει στο κρεβάτι μου αν δει εφιάλτη, αλλά και να μου μιλήσει, να μοιραστεί τις ανησυχίες της και να πει τα μυστικά της - όταν και όποτε νιώσει ότι το χρειάζεται.
Δεν μετανιώνω λεπτό για την επιλογή μου και αν έχω να συμβουλέψω κάτι τους νεότερους γονείς, είναι πως δεν υπάρχει λάθος ή σωστό. Ο καθένας βάζει τα όρια μέσα στα οποία νιώθει καλά και ακολουθεί τους κανόνες που εξασφαλίζουν ηρεμία στην οικογένειά του.
Εν κατακλείδι...
Ακολουθήστε το ένστικτό σας, λοιπόν, και είτε είστε υπέρ της συγκοίμησης, είτε κατά, απλά ακολουθήστε το ένστικτό σας! Ακόμα κι αν κάνει λάθος, έχετε πάντα το περιθώριο να το διορθώσετε.
