«Υπάρχουν τόσα πολλά που θέλω να μάθω στον γιο μου: να στέκεται πάντα αγέρωχος σαν τα δέντρα, να είναι ειλικρινής και αυθεντικός, να σέβεται τις γυναίκες και να βλέπει τους πάντες ως ίσους, να είναι ευγενικός, καλόψυχος, να κατανοεί τον τρόπο που λειτουργεί η φύση, να συγχωρεί και να συμπονεί, να εξερευνά οτιδήποτε του κινεί το ενδιαφέρον και να μαθαίνει συνεχώς καινούργια πράγματα σαν να ήταν η πρώτη του μέρα στον κόσμο!
Να είναι πρακτικός όταν χρειάζεται, αλλά να μην αγχώνεται για τα “υλικά” και οτιδήποτε διορθώνεται, να είναι ταπεινός και προσιτός, να αγαπά την οικογένεια και τους φίλους του και να μην θεωρεί τους ανθρωπους δεδομένους.
Θέλω να του μάθω να έχει στόχους και να μην τα παρατά ποτέ του, να αναζητά τη συντροφικότητα και να μην χολοσκάει για τις εφήμερες απολαύσεις, να γελάει συχνά, αλλά να γελάει και με τον εαυτό του.
Να μην μιλάει αν δεν έχει κάτι να πει, να βρίσκει χρόνο να ηρεμεί και να καθαρίζει το μυαλό και την καρδιά του, να ξέρει πως να φροντίσει τον εαυτό του – τι να τρώει και πως να ντύνεται. Να χορεύει, να κολυμπάει και να τρέχει, να απολαμβάνει μια απλή βόλτα στην πόλη και την εξοχή, να μη δίνει σημασία στα κακόβουλα σχόλια και να βασίζεται πάντα στις δυνάμεις του.
Να αγαπά τη μουσική, τα βιβλία και τις τέχνες, να μαθαίνει απ’ τα λάθη του και να μην πτοείται από την τοξικότητα που συναντά γύρω του, να μένει αισιόδοξος και έτοιμος να παλεύει για το καλύτερο.
Θέλω να ξέρει πως η λογική εξηγεί τον κόσμο μέχρι ενός σημείου κι από εκεί και πέρα πρέπει να εμπιστεύεται την καρδιά και το ένστικτό του. Πως οι γνώσεις δεν είναι για να τις συλλέγουμε, αλλά για να τις εφαρμόζουμε και τα δικαιώματά μας δεν είναι δεδομένα, αλλά κάτι για το οποίο οφίλουμε να παλεύουμε καθημερινά...
Όλα αυτά είναι πράγματα που σκεφτόμουν πριν γεννηθεί, τα σχέδια που έκανα στο μυαλό μου για το πως θα του εξασφαλίσω τη δυνατότητα να έχει μια γεμάτη, ανταποδοτική ζωή.
Το μόνο που δεν λογάριασα τότε ήταν πόσα θα μου μάθαινε εκείνος κι ας είναι απλώς ένα παιδί.
Ο γιός μου, λοιπόν, αυτός ο εννιάχρονος “γκουρού”, μου μαθαίνει να χαίρομαι τη ζωή και να το κάνω με πείσμα. Να μη φοβάμαι να δω ένα πιάτο λινγκουίνι καρμπονάρα ως το καλύτερο πράγμα που μου έχει τύχει ποτέ – μέχρι το επόμενο! Να είμαι στο Παρίσι κι αντί να περιμένω στην ουρά για το Λούβρο, να γυρίζω όλη την πόλη για να βρω ένα κρουασάν σαν εκείνο που έφαγα χτες.
Μου μαθαίνει ν’ αφήνω το μυαλό μου ελεύθερο κι αντί να ρωτάω τον πατέρα του “τι έγινε σήμερα στη δουλειά”, εγώ να του ζητώ να μου πει “πως θα δραπέτευε απ’ το σπίτι μας, αν ήταν ένα κομμάτι ζαμπόν χωρίς πόδια και χέρια και με την γάτα να ξερογλύφεται δίπλα στην πόρτα του ψυγείου.” Όπως κάνει κι εκείνος με μας.
Να μη σκάω για το τι μέρα είναι, παρά μόνο για το πότε θα έρθει η αγαπημένη μου στιγμή μέσα στη μέρα – π.χ. το γεύμα με όλη την οικογένεια, το αγαπημένο μου τηλεπαιχνίδι ή, απλώς, το εικοσάλεπτο που ο ήλιος πέφτει πάνω στον καναπέ και τον ζεσταίνει.
Οι μεγάλοι στοχαστές έχουν χαρακτηρίσει το να απολαμβάνει κανείς τέτοιες φαινομενικά ασήμαντες στιγμές ως τη δημιουργία ενός είδους αποθεματικού χαράς που θ’ αντισταθμίσει μελλοντικές πίκρες. Ο μικρός μου γιος δεν χρειάστηκε να το σκεφτεί καν, το εφαρμόζει απευθείας και μου δείχνει, θαρρείς, το κόλπο για να το κάνω κι εγώ.
Αλήθεια το λέω! Ανάμεσα σ’ όλα τα προηγούμενα, ήθελα να μάθω στον γιο μου ότι, πέρα από εκείνα που θεωρούμε και είναι πάρα πολύ σοβαρά και πολύπλοκα, η ζωή μας απαρτίζεται από ένα σωρό απλά, μα πανέμορφα πράγματα. Ένα ολόγιομο φεγγάρι, μια χνουδωτή καταπράσινη κάμπια, ένα σκυλί που του τρέχουν τα σάλια από χαρά, το άρωμα του γιασεμιού, ένα ολόφρεσκο αράτο κέικ σοκολάτα, μια σειρά από ασήμαντες κλωστές που κάνουν το νήμα της ζωής μας πιο μεταξένιο και πιο δυνατό.
Ε, λοιπόν, αυτό ακριβώς είναι που ξέρει από μόνος του και αυτό είναι που μου μαθαίνει και μένα!»
