«Θυμάμαι τις φίλες μου να μου λένε πόσο λαχταρούσαν να κάνουν ένα παιδί κι εμένα να απορώ τι είναι αυτό που τις κάνει να νιώθουν έτσι. Εγώ δεν ένιωθα καμία τέτοια κάψα να μείνω έγκυος και για να είμαι ειλικρινής, μάλλον, δεν ήθελα κιόλας.
Αν και παντρεμένη, είχα την τύχη ο σύζυγός μου να έχει αποδεχτεί αυτή μου την άρνηση. Νέοι και άτεκνοι, λοιπόν, απολαμβάναμε για χρόνια την οικονομική άνεση και τον ελεύθερο χρόνο που μας έδινε η επιλογή να μην μεγαλώσουμε την οικογένειά μας. Κι όσο οι φίλοι μας έκαναν παιδιά, τόσο εμείς παίρναμε κατοικίδια.
Βέβαια, είχαμε συζητήσει το ενδεχόμενο να υιοθετήσουμε κάποτε ένα παιδί, αλλά δεν είχαμε κάνει κάτι γι’ αυτό. Ήταν μια συζήτηση που ξεκινούσε κι έμενε ατελείωτη για καιρό. Βλέπετε, η υιοθεσία δεν είναι κάτι που κάνει κανείς από μια παρόρμηση. Είναι μια συνειδητή απόφαση και δεν σηκώνει επιπολαιότητες ή βιασύνες.
Κάπως έτσι, αναγκάστηκα κι εγώ να το σκεφτώ σοβαρά, λίγο καιρό αφότου ο σύζυγός μου εξέφρασε την επιθυμία του να κάνουμε επιτέλους ένα παιδί. Τον αγαπώ πάρα πολύ και ήθελα πολύ να τον κάνω ευτυχισμένο. Άρχισα, λοιπόν, να επεξεργάζομαι μέσα μου την ιδέα της εγκυμοσύνης που μέχρι τότε απωθούσα στην άκρη του μυαλού μου.
Κάθε φορά που το σκεφτόμουν, όμως, ξέσπαγα σε κλάμματα και έλεγα ότι δεν μπορώ να το κάνω. Ντρεπόμουν που δεν ένιωθα όπως οι φίλες μου, αναρωτιόμουν αν είμαι φυσιολογική, γέμιζα με ενοχές και δεν ήξερα πώς να το διαχειριστώ. Ήμουν τόσο εγωίστρια; Ή μήπως, απλώς, δεν ήμουν φτιαγμένη γι’ αυτό;
Στο τέλος, αποφάσισα να μιλήσω στον σύζυγό μου για όσα ένιωθα. Με όλο το θάρρος που μπορούσα να μαζέψω του είπα πως ήθελα να κάνω τα πάντα για ‘κείνον, αλλά η εγκυμοσύνη με γέμιζε τρόμο και ίσως θα ‘πρεπε να προχωρήσει στη ζωή του χωρίς εμένα.
Ευτυχώς, με κοίταξε έκπληκτος και μου είπε τα πιο όμορφα λόγια που μου είχε πει ποτέ του: “το να κάνω οικογένεια δεν έχει κανένα νόημα αν δεν είμαστε μαζί.”
Τότε συνειδητοποίησα πως, αν θέλαμε να γίνουμε γονείς, είχαμε κι άλλες επιλογές. Υπήρχαν τόσα παιδιά εκεί έξω χωρίς ένα σπιτικό και κάποιος έπρεπε να φροντίσει και για ‘κείνα.
Τα βάλαμε κάτω και, χωρίς πολλά πολλά, αποφασίσαμε να γίνουμε θετοί γονείς. Ξεκινήσαμε τις διαδικασίες και σύντομα είχαμε την ευκαιρία να παράσχουμε μια μεταβατική οικογένεια σε παιδιά που μεγάλωναν στην ορφάνια. Το επόμενο βήμα ήταν να υιοθετήσουμε κάποιο από αυτά. Όταν το κάναμε νιώσαμε αληθινά ευτυχισμένοι. Στο μεταξύ, η οικογένειά μας ήταν ήδη πολύ μεγαλύτερη από εκείνη που ελπίζαμε. Γιατί όλα τα παιδιά που πέρασαν απ’ το σπιτικό μας, αν και δεν έγιναν παιδιά μας στα χαρτιά, παρέμειναν έτσι στην καρδιά μας.
Πλέον, στους ανθρώπους που θέλουν να υιοθετήσουν, δεν παύω να τονίζω ότι πρέπει να το κάνουν όχι για ‘κείνους, αλλά πρωτίστως για τα παιδιά. Είναι μια ευκαιρία να προσφέρεις και έτσι οφείλουμε να το βλέπουμε. Μ’ αυτό υπ’ όψιν, αν υιοθετούσα σήμερα, θα φρόντιζα να είναι ένα πιο μεγάλο παιδί, που αξίζει, ίσως, να βρει επιτέλους αυτό που έχει στερηθεί στο μεγαλύτερο μέρος των παιδικών του χρόνων.
Από τη μέρα που πήραμε εκείνη τη μεγάλη απόφαση, υιοθετήσαμε 3 από όλα τα παιδιά που βρέθηκαν για μικρό ή μεγάλο διάστημα υπό την κηδεμονία μας. Η αδελφή μου με τον γαμπρό μου, υιοθέτησαν 2. Αυτά τα 5 παιδιά είχαν ένα αβέβαιο μέλλον, ώσπου εμείς πήραμε την συνειδητή απόφαση να το αλλάξουμε αυτό.
Κι ελπίζω πραγματικά, κάποια μέρα, η κοινωνία μας να δει στην υιοθεσία τη λύση για να μη στερείται κανένα παιδί την παιδική του ηλικία.»
