Πώς λειτουργεί η υπερπροστατευτική μητέρα
Μια μητέρα μπορεί να υψώσει τα τείχη της απέναντι σε κάθε υποψήφιο βοηθό, όπως είναι π.χ. η πεθερά της, η μάνα της ή η μπέιμπι-σίτερ. Η βοήθεια των άλλων, όμως, είναι σημαντική για κάθε μαμά, η οποία χρειάζεται μια στοιχειώδη ξεκούραση και λίγο χρόνο για να ανακτήσει τις δυνάμεις της. Ακόμη πιο σημαντική, για εκείνη και για το παιδί, είναι η ενεργή συμμετοχή του μπαμπά στη φροντίδα και την ανατροφή του.
Η αλήθεια είναι πως δεν είναι εύκολο για μια μητέρα να παραχωρήσει τον έλεγχο, αφού είναι εκείνη που περνά τον περισσότερο χρόνο με το μωρό – το φροντίζει, το ταΐζει, το κοιμίζει, το κρατάει στην αγκαλιά της – και γνωρίζει τα πάντα για εκείνο και τις συνήθειές του.
Καμιά φορά, λοιπόν, η μητέρα «μπλοκάρει» ασυναίσθητα τον σύντροφό της με τους παρακάτω τρόπους:
- Είναι σε εγρήγορση και τον παρακολουθεί με το βλέμμα της κάθε φορά που παίρνει το παιδί στα χέρια του.
- Τον επιπλήττει κάθε φορά που κάνει κάτι που «δεν είναι στο πρόγραμμα».
- Δεν ξεκουράζεται ποτέ τις ώρες που πρέπει να ταΐσει ή να κοιμίσει το παιδί, ακόμη και αν το αναλάβει εκείνος.
- Γκρινιάζει στους άλλους για το ότι ο μπαμπάς δεν τη βοηθάει αρκετά ή αδιαφορεί για το παιδί.
Οι κίνδυνοι του να κρατάτε τον σύντροφό σας μακριά απ’ το παιδί
Όσο συμβαίνει αυτό, χωρίς η μητέρα να το αντιλαμβάνεται και χωρίς ο πατέρας να το επισημαίνει, τόσο λιγότερο ασχολείται εκείνος με το παιδί. Η συνέπεια είναι να χάνει την επαφή με τις καθημερινές ανάγκες του παιδιού και να μην αποκτά ποτέ την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται για να το φροντίσει σωστά, όποτε χρειαστεί, αλλά να βοηθήσει κιόλας τη γυναίκα του να ξεπεράσει τους φόβους της.
Ταυτόχρονα, το παιδί λειτουργεί ως ένα άτυπο πεδίο ανταγωνισμού μεταξύ των δύο γονιών κι αυτό οδηγεί σε καθημερινές εντάσεις και προστριβές. Όπως είναι αναμενόμενο, ο πατέρας αντιδρά στη διαρκή επιτήρηση και η μητέρα, δεδομένου ότι δεν έχει απόλυτη συναίσθηση αυτού που κάνει, απαντά με περισσότερο έλεγχο.
Μην αφήνοντας ποτέ τα ηνία, η μητέρα μοιραία κουράζεται περισσότερο απ’ ότι αν είχε τη βοήθεια που πρέπει και η εξάντληση δεν είναι ποτέ καλός σύμβουλος στη διαχείριση κρίσεων και προστριβών. Αν ο μπαμπάς δεν μείνει ψύχραιμος, η κατάσταση μεταξύ τους μπορεί να επιδεινωθεί κι αυτό να επηρεάσει ακόμη και το παιδί.
Η μητρότητα είναι υπέροχη, αλλά φέρνει μαζί της ευθύνες και υποχρεώσεις που μπορούν να αποδειχτούν πιο βαριές απ’ ότι περιμένει μια μαμά – ιδίως αν είναι η πρώτη της φορά. Δεν είναι λίγες οι φορές που η υπερπροστατευτική – λόγω φόβου – στάση της, είναι σημάδι κάποιας επιλόχειας διαταραχής, ακόμη και κατάθλιψης, η οποία πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα.
Πώς να αποφύγετε την παγίδα της υπερπροστατευτικότητας
Για να μην πέσει μια μητέρα σ’ αυτήν την παγίδα, πρέπει, διατηρώντας τον πρωταρχικό ρόλο της, να πιέσει τον εαυτό της να εμπιστευτεί από νωρίς τον σύντροφό της. Να μην τον αποτρέπει απ’ το να ασχοληθεί με το παιδί, αλλά να τον καθοδηγεί με ηρεμία και υπομονή. Μόνο έτσι, θα μπορεί να την αντικαθιστά επάξια στη φροντίδα του μωρού, αλλά θα μπει κιόλας ολοκληρωτικά στον γονεϊκό του ρόλο χωρίς να νιώθει ότι κρίνεται διαρκώς.
Μπορεί, επίσης, να του ζητήσει να κάνουν κάποια σεμινάρια μαζί, να διαβάσουν σχετικά βιβλία ή να φτιάξουν ένα πρόγραμμα που θα δίνει και στους δύο τη δυνατότητα να ξεκουραστούν και να ξεκουράσουν τον άλλον.
Όσο για τον πατέρα, ίσως χρειαστεί να κάνει εκείνος το πρώτο βήμα, να παραβλέψει την υπερπροστατευτική στάση της συντρόφου του και να επιμείνει στην προσπάθειά του να μάθει όσα χρειάζεται. Έτσι, θα αποδείξει στη μαμά ότι μπορεί ν’ ανταπεξέλθει και πως μπορούν να μοιραστούν τα βάρη της ανατροφής του μικρού τους.
Το σημαντικό είναι, οι δύο γονείς να εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον και να γνωρίζουν τα πάντα για το παιδί, ώστε να είναι ήσυχοι πως έχει κάποιον αν το φροντίζει ανά πάσα στιγμή.
