Αυτό που θέλουμε να θυμούνται τα παιδιά μας από εμάς, είναι πως ήμασταν εκεί - στο σπίτι - δίπλα τους!
Κάποιες φορές τα πιάτα είναι άπλυτα και το σαλόνι ακατάστατο, μα δεν πειράζει. Στο τέλος θα τους μείνει η εικόνα ενός σπιτιού που ήταν πάντα ζωντανό, ζεστό και τρυφερό σαν μια μεγάλη αγκαλιά.
Κάποιες φορές είμαστε θυμωμένες και στεναχωρημένες γιατί η ζωή δεν είναι πάντα ρόδινη, ούτε όλα έρχονται όπως τα περιμένουμε. Μα ούτε κι αυτό πειράζει. Τα παιδιά θα μάθουν ότι υπάρχουν και δύσκολες στιγμές αλλά προσαρμοζόμαστε.
Στο τέλος θα θυμούνται μια μαμά που έβγαινε μπροστά και έδινε μικρές, καθημερινές μάχες για τα παιδιά της .
Κάποιες φορές η εξάντληση μας γονατίζει. Όσο κι αν θέλουμε, αδυνατούμε να παίξουμε, να τρέξουμε ή να πάμε βόλτα με τα μικρά μας αγγελούδια. Ακόμα και τότε, όμως, μπορούμε να τα πάρουμε αγκαλιά! Να πούμε αστεία και να ανταλλάξουμε φίλια.
Στο τέλος θα θυμούνται μία μαμά που ό,τι κι γίνει, έχει την αγκαλιά της ανοιχτή για τα παιδιά της.
Κάποιες φορές μαλώνουμε και μας αποκαλούν «χειρότερες μαμάδες!». Μα ούτε κι αυτό πειράζει. Μέσα απ΄ τις κόντρες μας μαθαίνουν να διαχειρίζονται τις διαφωνίες τους και να ανακαλύπτουν νέους τρόπους να ξεθυμώνουν τον θυμό τους.
Στο τέλος θα θυμούνται πως ακόμα κι αν μαλώσαμε, το βράδυ θα ανταλλάξουμε την πιο ζεστή μας αγκαλιά!
Γιατί έτσι συμβαίνει στους ανθρώπους που αγαπιούνται. Δεν είναι όλα τέλεια, δεν είναι όλα ρόδινα, αλλά η αγάπη είναι πάντα σταθερή και κάνει θαύματα!
