Περιμένεις το υπέροχο πλασματάκι σου να βγει στο φως. Ύστερα, περιμένεις να φάει, και να κοιμηθεί, μετά να ξυπνήσει, να σε κοιτάξει μέσα στα μάτια και πάλι απ’ την αρχή.
Περιμένεις να μάθει να περπατά και να μιλά. Να βουρτσίζει τα δόντια του, να βάζει τα παπούτσια του και να τακτοποιεί τα παιχνίδια του. Μετά περιμένεις να το κάνει κιόλας.
Περιμένεις το παιδί σου σε αίθουσες αναμονής, σε νοσοκομεία και ιατρεία. Περιμένεις έξω από σχολεία και φροντιστήρια, να το δεις να έρχεται προς το μέρος σου χαμογελαστό, έχοντας άγνοια ακόμη των κινδύνων που ελοχεύουν, αλλά και τον προοπτικών που ανοίγονται μπροστά του.
Περιμένεις να σου δώσει ένα φιλί και να σου πει μια γλυκιά καληνύχτα πριν τον ύπνο. Να σε ξυπνήσει στη μέση της νύχτας κλαίγοντας. Περιμένεις πότε θα σταματήσει να βλέπει εκείνον τον εφιάλτη που το ταλαιπωρεί και πότε θα μάθει να ξυπνάει στην ώρα του για το σχολείο.
Περιμένεις τον μπαμπά του να γυρίσει για να μοιραστείτε περισσότερες στιγμές όλοι μαζί ή ένα τηλεφώνημα από τη γιαγιά του για να σου πει ότι όλα είναι καλά στο χωριό που πήγε για διακοπές.
Περιμένεις το επόμενο στάδιο στη ζωούλα του, να μεγαλώσει, να μάθει και να δοκιμάσει τις δυνάμεις του ώσπου να πάψει πια να σε χρειάζεται.
Κι όταν έρχεται αυτή η στιγμή που νομίζεις ότι το βάρος θα φύγει από πάνω σου, εκείνο γίνεται μεγαλύτερο. Περιμένεις να γυρίσει από εκδρομές και εξόδους, να σιγουρευτείς ότι δεν έχει ξεμυαλιστεί ούτε έθεσε τον εαυτό του σε κάποιον κίνδυνο που δεν είναι στον έλεγχό σου.
Κι ύστερα φεύγει απ’ το σπίτι και περιμένεις νέα του, μια επιβεβαίωση ότι τα πηγαίνει καλά μακριά απ’ το σπίτι του και πως του έχεις δώσει τα σωστά εφόδια για να τα βγάλει πέρα στη ζωή.
Περιμένεις να γυρίσει με την πρώτη ευκαιρία, να σου δώσει μια γερή αγκαλιά, να νιώσεις τη σιγουριά του για τις επιλογές και τα σχέδιά του. Να νιώσεις πως ξέρει τι κάνει και πως έχει βρει το δρόμο του.
Κι όσο περιμένεις, τόσο περισσότερο αγαπάς το παιδί σου, τις στιγμές που σου έχει προσφέρει, αλλά κι εκείνες που θα σου προσφέρει στο μέλλον. Που “περιμένεις” να σου προσφέρει...
Απ’ όλα όσα κάνουν οι μανάδες για τα παιδιά τους, η ατελείωτη αναμονή είναι το πιο δύσκολο και συνάμα το πιο υποτιμημένο. Αλλά είναι και τρανή απόδειξη της ανιδιοτελούς αγάπης τους, του πως τ’ αφήνουν όλα στην άκρη για ένα βλέμμα, μια κουβέντα, ένα σύντομο νέο απ’ το παιδί τους.
Η μητρότητα είναι μια αδιάκοπη αναμονή.
Περιμένοντας, όμως, το παιδί σου μεγαλώνει, ωριμάζει, επιβιώνει και η ζωή του ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια σου.
Περιμένοντας, έχεις την ευκαιρία να είσαι δίπλα του, δυνατή, τρυφερή, συμπονετική και σοφή – μια αστείρευτη πηγή αγάπης.
Περιμένοντας, γίνεσαι μια αληθινή μάνα!»
