Δίνουμε μεγάλη αξία στον χρόνο
Έχουμε μάθει, από την επαγγελματική μας ζωή, ότι τα χρονοδιαγράμματα και η συνέπεια με την οποία τα τηρούμε παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στο να κυλάνε όλα ομαλά και χωρίς επιπλοκές. Κατά συνέπεια, η προοπτική του ν’ αργήσει το παιδί στο σχολείο ή να μην είμαστε στην ώρα μας στο οικογενειακό τραπέζι, μας προκαλεί συνειρμούς κατάρρευσης όλου του ημερήσιου προγράμματος. Έτσι, του φωνάζουμε να βιαστεί, του βάζουμε τα παπούτσια με το ζόρι και το σέρνουμε, κυριολεκτικά, ως το αυτοκίνητο.
Τα παιδιά, όμως, δεν έχουν την ίδια αίσθηση του χρόνου μ’ εμάς και τίποτε στη ζωή τους δεν επείγει αληθινά. Οπότε, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να τα φορτώνουμε με το άγχος και την έντασή μας. Εν τέλει, δεν κατανοούν για ποιο λόγο γίνεται τόσος ντόρος και κάνουν το δικό τους.
Επιδιώκουμε το βέλτιστο αποτέλεσμα
Στη δουλειά μας, δεν έχουμε ούτε χρόνο ούτε ενέργεια για ξόδεμα κι έτσι προσπαθούμε να παίρνουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα στον λιγότερο δυνατό χρόνο. Ο επαγγελματίας μέσα μας, διαχωρίζει τις διαφορετικές εκδοχές μιας δραστηριότητας σε «αποδοτικές» και «επιζήμιες». Κάπως έτσι, βρισκόμαστε να σχεδιάζουμε στο κεφάλι μας την βέλτιστη δυνατή εξέλιξη ενός ραντεβού για παιχνίδι, μιας βόλτας στο πάρκο, ακόμη και μιας απλής δραστηριότητας στο ίδιο μας το σπίτι.
Το αποτέλεσμα, όμως, δεν καθορίζεται από εμάς, αλλά από το ίδιο το παιδί και την εκάστοτε διάθεση του. Γι’ αυτό και δεν είναι ποτέ αυτό που θέλουμε, αφού ένα φυσιολογικό παιδί δε συνερίζεται την αγωνία μας και, χωρίς δεύτερη σκέψη, αγνοεί πλήρως τα καλοφτιαγμένα πλάνα μας, όσο διασκεδαστικά και αν είναι (στο μυαλό μας).
Θεωρούμε πολλά πράγματα αυτονόητα
Στις επαγγελματικές μας σχέσεις, είναι φυσιολογικό οι συζητήσεις και οι διαπραγματεύσεις να ξεκινούν από μια κοινή βάση και οι εμπλεκόμενοι να γνωρίζουν απόλυτα πως ορίζεται αυτή. Έτσι, έχουν όλοι ένα κοινό σημείο αναφοράς και οι δουλειές προχωράνε πιο γρήγορα γλιτώνοντας πολύ χρόνο και εξηγήσεις. Έχοντας «καλομάθει» λοιπόν, θεωρούμε καμιά φορά πως το παιδί αντιλαμβάνεται όσα του συμβαίνουν όπως κι εμείς και περιμένουμε να αναγνωρίσει τις παραχωρήσεις ή τις υποχωρήσεις μας και ν’ ανταποκριθεί θετικά.
Ξεχνάμε, βέβαια, ότι δεν πρόκειται ούτε για ενήλικα ούτε για κάποιον συνεργάτη μας, αλλά για ένα παιδί. Το οποίο έχει δικές του προτεραιότητες, δικές του επιθυμίες και δικές του προσδοκίες. Επιπλέον, έχει κι εκείνο την εντύπωση ότι η ικανοποίησή τους είναι για εσάς… αυτονόητη. Έτσι, δεν έχει κανένα λόγο να συμβιβαστεί με κάτι λιγότερο.
Θέτουμε τον πήχη ψηλά
Είναι απολύτως κατανοητό να έχουμε υψηλές προσδοκίες – αλλά και απαιτήσεις – από τους συνεργάτες μας, να τους το υπενθυμίζουμε σε κάθε ευκαιρία και να απογοητευόμαστε όποτε δεν ανταποκρίνονται σ’ αυτές. Συνηθισμένοι σ’ αυτή τη νοοτροπία, τείνουμε να περιμένουμε πολλά απ’ τα παιδιά μας και να δείχνουμε τη δυσαρέσκειά μας όταν δεν ανταποκρίνονται στα στάνταρ μας. Στο σπίτι μας, όμως, τα ζητούμενα είναι άλλα και η πίεση δεν ξεκινά από πάνω προς τα κάτω, όπως σε μια δουλειά, αλλά από κάτω προς τα επάνω.
Κοντολογίς, το αναπτυξιακό στάδιο του παιδιού, η ηλικία και οι ανάγκες του είναι οι παράγοντες που καθορίζουν τον πήχη των προσδοκιών και των απαιτήσεών μας. Εμείς πάλι, πριν προβάλλουμε τις επιθυμίες μας σ’ εκείνο, οφείλουμε να έχουμε υπομονή, κατανόηση, αλλά και πλήρη αντίληψη των δυνατοτήτων του παιδιού μας.
Κάνουμε πολλά πράγματα ταυτόχρονα
Πολύ συχνά, για ν’ ανταπεξέλθουμε στις επαγγελματικές μας απαιτήσεις, είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε πολλές δουλειές μαζί και να μοιράζουμε την προσοχή μας σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Στην αρχή μπορεί να είναι εξοντωτικό, αλλά σταδιακά μαθαίνεται και γίνεται μία από τις πιο χρήσιμες επαγγελματικές μας δεξιότητες. Φυσικά, είναι μια δεξιότητα που μπορεί να μας βγάλει ασπροπρόσωπους και στις δουλειές του σπιτιού, όχι όμως όταν μία από αυτές περιλαμβάνει και το παιδί.
Το παιδί έχει ανάγκη την αμέριστη προσοχή μας, γι’ αυτό και τη διεκδικεί με όποιον τρόπο μπορεί – ακόμη και με τις φωνές ή την ανυπακοή του. Είναι, λοιπόν, σημαντικό να λαμβάνει το μήνυμα ότι είναι η βασική μας προτεραιότητα και όχι μία ακόμη από τις αγγαρείες που έχουμε να κάνουμε μέσα στην ημέρα.
