Το έργο χειρίζεται ταμπού έννοιες με τεράστια δόση χιούμορ. Πιστεύετε ότι με αυτόν τον τρόπο οι θεατές που είναι και μικρά παιδιά, προβληματίζονται και ευαισθητοποιούνται περισσότερο;
Τ. Π.: Ναι, το γέλιο είναι λυτρωτικό, διαλύει τις αντιστάσεις μας και οξυγονώνει τον εγκέφαλο. Μόνο έτσι μπορούν να κυκλοφορήσουν ελεύθερα ιδέες και να σπάσουν ταμπού.
Μ.Μ.: Πιστεύω πως το χιούμορ είναι ένα όχημα στην παράσταση για να μπουν τα παιδιά σε ένα θέμα σχετικά άγνωστο, όπως η αναπηρία. Το κείμενο λοιπόν και η αντιμετώπισή του παραστασιακά βάζει τους θεατές πρώτα σε διαδικασία να γελάσουν με παρεξηγήσεις, ευτράπελα και ζωντανούς ανθρώπινους χαρακτήρες. Και έτσι χωρίς καλά καλά να το καταλάβουν έχουν μπει στη θέση του Άρη, του ανάπηρου ήρωα, βλέπουν τη ζωή από τη θέση του, ταυτίζονται μαζί του!
Πώς θα περιγράφατε τις αντιδράσεις των παιδιών κατά την διάρκεια της παράστασης;
Τ.Π.: Αυθόρμητες.
Τα παιδιά συμμετέχουν, γελάνε και στα δύσκολα σημεία της παράστασης είναι συγκεντρωμένα. Ξέρετε, επειδή το θέμα της αναπηρίας δεν είναι ένα θέμα που αγγίζουμε συχνά τα παιδιά το βρίσκουν ενδιαφέρον και πρωτότυπο. Έχουν περιέργεια να μάθουν για τη ζωή ενός συνομήλικου τους που έχει τόσα κοινά μαζί τους αλλά και τόσες διαφορές. Οπότε από τα πρώτα λεπτά της παράστασης είναι σύμμαχοί μας.
Η παράσταση έχει δεχθεί εξαιρετικές κριτικές κυρίως από τους γονείς, οι οποίοι νιώθουν ότι μέσα από αυτήν την εμπειρία τα παιδιά μαθαίνουν τι σημαίνει ισότητα, αξιοπρέπεια και σεβασμός. Λαμβάνετε αυτήν την αγάπη; Ποιο είναι για εσάς το σημαντικότερο μήνυμα;
Τ.Π.: Ναι, την λαμβάνουμε και την ακούμε την αγάπη την ώρα της παράστασης. Όσο για το μήνυμα, για μένα είναι σημαντικό δυστυχώς στην χώρα που ζούμε να διεκδικούμε τα αυτονόητα, οπότε θα ξεκινούσα από τα αιτήματα της προσβασιμότητας και αποϊδρυματοποίησης για τα Άτομα Με Αναπηρία.
Μ.Μ.: Ναι, φυσικά αντιλαμβανόμαστε την αγάπη και είναι κάθε φορά μεγάλη χαρά για μας! Όσο για το μήνυμα, η παράσταση παίρνει ξεκάθαρα θέση στα πράγματα. Οπότε δεν έχει νόημα να απαντήσουμε στο ερώτημα 'τι μήνυμα θέλει να περάσει'. Οι λέξεις που αναφέρατε: ισότητα, αξιοπρέπεια, σεβασμός είναι ήδη πολύ σημαντικές.
Ποια είναι η αγαπημένη σας σκηνή/στιγμή του έργου και γιατί;
Τ.Π.: Είναι η σκηνή που ακολουθεί όταν τα παιδιά ανακαλύπτουν την επιστολή του κοινωνικού λειτουργού. Εκείνη τη στιγμή βρίσκομαι στα παρασκήνια για να βγω για μία αλλαγή σκηνής και την ακούω. Την φαντάζομαι με κάθε λεπτομέρεια και κάποιες φορές αλλάζει η χημική σύσταση των μορίων μου. Σαν μουσική ένα πράγμα.
Μ.Μ.: Νομίζω πως τελικά η αγαπημένη μου σκηνή είναι όταν τα αδέλφια διαβάζουν κατά λάθος ένα γράμμα από το τοπικό γραφείο Υγείας και Πρόνοιας που εξετάζει την πιθανότητα τοποθέτησης του Άρη σε κάποιο ίδρυμα. Η αδελφή του τον καθησυχάζει και τον παίρνει μια αγκαλιά. Μου φαίνεται μια πραγματικά γλυκιά και ανθρώπινη σκηνή ανάμεσα σε δύο αδελφάκια που αγαπιούνται πολύ!
