«Δεν θα σταματήσουν ποτέ να με εκπλήσσουν οι αντιδράσεις των άλλων μπαμπάδων, όταν τους λέω ότι έχω τρείς κόρες.
‘’Τρείς κόρες; Τι έγινε, έψαχνες τον γιο;’’ ή ‘’Καλά, πώς αντέχεις με τέσσερις γυναίκες στο σπίτι;’’ είναι μερικά από τα σχόλια που συνηθίζω να ακούω και συνήθως συνοδεύονται από βιαστικά γέλια και φιλικά χτυπήματα στην πλάτη. Κάποιοι μάλιστα, δεν μπαίνουν καν στον κόπο να σχολιάσουν και απλώς ξεφυσούν με συμπόνια σαν να τους είπα ότι δουλεύω ως ανθρακωρύχος σε καμιά στέπα της Ρωσίας!
Τώρα που το σκέφτομαι περισσότερο, συνειδητοποιώ ότι αυτές οι απόψεις προέρχονται από ένα ιδιαίτερο τύπο μπαμπάδων-λίγο παλιακό και γραφικό που θεωρούν τα αγόρια, τους ‘’πραγματικούς’’ απογόνους και συνεχιστές της οικογένειας.
Μου θυμίζουν αρκετά κάτι παππούδες σε απομακρυσμένα χωριά που, όταν σε ρωτάνε πόσα παιδιά έχεις, εννοούν μόνο τα αγόρια. Και εντάξει αυτοί είναι μεγάλοι άνθρωποι! Τι συμβαίνει, όμως, με τους τωρινούς μπαμπάδες; Από ποιο χρονοντούλαπο ξεπήδησαν όλοι τους!
Θεωρώ ότι είμαι πράος και λογικός άνθρωπος, γι’ αυτό σπάνια θα διαφωνήσω με τέτοιες στερεοτυπικές απόψεις. Συνήθως χαμογελάω συγκρατημένα και αδιαφορώ. Δυστυχώς, αυτή η αντίδραση θεωρείται από τους περισσότερους ως συγκατάβαση. Πιστεύουν ότι ενδόμυχα συμφωνώ μαζί τους, αλλά επειδή δεν μπορώ να κάνω και αλλιώς, παραμένω σιωπηλός στα ‘’αστειάκια’’ τους.
Και πραγματικά αυτό είναι που με εκνευρίζει περισσότερο από όλα-γιατί δεν συμφωνώ!
Αρχικά θεωρώ ύστατη ανοησία να ασχολούμαστε με το φύλο του παιδιού, όταν γύρω μας υπάρχουν τόσα ζευγάρια που δεν μπορούν καν να γίνουν γονείς. Δεν πρέπει να είμαστε αχάριστοι! Η φράση ‘’υγιές να ‘ναι και ότι να ‘ναι’’ δεν λέγεται τυχαία. Ας σκεφτούμε λιγάκι λογικά τι έχει περισσότερη σημασία: να είναι το παιδί σου καλά στην υγεία του ή αν είναι κορίτσι και όχι αγόρι;
Κατά δεύτερον, θα ήθελα να πω σε όλους αυτούς τους μπαμπάδες ότι και τα κοριτσάκια τρέχουν, παίζουν μπάλα, λερώνονται και κάνουν ζημιές! Όποιοι πιστεύουν ότι το μόνο που κάνουν είναι να παίζουν με τις κούκλες τους και να είναι γλυκιές σαν πριγκίπισσες είναι βαθιά νυχτωμένοι!
Η μικρότερη κόρη μου είναι σαν το πρωτοξάδελφο του Ντένη του Τρομερού και δεν αφήνει τίποτα όρθιο στο πέρασμά της-κυριολεκτικά! Αλλά και οι μεγαλύτερες κόρες μου δεν ήταν ήσυχες και μελιστάλαχτες, μεγαλώνοντας. Για να μην αναφερθώ στους μεταξύ τους τσακωμούς- που έπρεπε να φοράς κράνος για να μην σε πάρουν παραμάζωμα οι σπρωξιές και οι αγκωνιές.
Προσωπικά νιώθω περήφανος που έχω κόρες και δεν ένιωσα ποτέ ούτε στην «απ’έξω», ούτε ότι δεν έχω τίποτα να τις διδάξω. Ίσα ίσα το αντίθετο μάλιστα. Επειδή ακριβώς είμαι άντρας νιώθω ότι είναι υποχρέωσή μου να τους μάθω να στηρίζονται στα πόδια τους, αλλά και να διεκδικούν τον σεβασμό από τους άλλους, αλλά και από τον ίδιο τους τον εαυτό.
Δεν θέλω να λέω μεγάλα λόγια, αλλά τις ίδιες αξίες θα προσπαθούσα να μεταδώσω και στον γιο μου. Το πώς να συμπεριφέρεσαι σωστά, να σέβεσαι, να εκτιμάς και να στέκεσαι στα δυο σου πόδια είναι μαθήματα ζωής που απευθύνονται σε όλους, ανεξαρτήτου φύλου.
Υπάρχει, όμως, μια μικρή διαφορά όταν ζεις με τόσες γυναίκες στο ίδιο σπίτι: μαλακώνεις. Δείχνεις περισσότερη κατανόηση και μαθαίνεις να εκφράζεις όσα νιώθεις για να είσαι σωστός πατέρας και σύζυγος απέναντί τους. Με άλλα λόγια, δίνεις μια γερή γροθιά σε όλα εκείνα τα στερεότυπα που μας θέλουν σκληρούς και αναίσθητους.
Οι κόρες δεν μας κάνουν αδύναμους. Επίσης δεν είναι πιο δύσκολο το μεγάλωμα, από αυτό των αγοριών. Το ίδιο προσπαθείς και το ίδιο αγαπάς.
Είμαι χαρούμενος με τέσσερις γυναίκες στο σπίτι μου. Και δεν ‘’έψαχνα τον γιο’’ όπως πολλοί με ρωτάτε! Απλά με την γυναίκα μου θέλαμε τρία παιδιά. Τρία παιδιά υγιή και τυχερά που να συμπληρώσουν την οικογένειά μας και να μας φέρουν μόνο ευτυχία.
Ποτέ δεν σκεφτήκαμε το φύλο. Σκεφτόμαστε ωστόσο πόσο τυχεροί σταθήκαμε και γίναμε γονείς!»
