Μεγάλωσε ακόμα έναν χρόνο
Η αλήθεια είναι πως όσο κυλά η καθημερινότητα, και μάλιστα με ρυθμούς ιλιγγιώδεις και ανελέητους, δεν συνειδητοποιείς πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός ή πως το μωρό σου δεν είναι πια μωρό. Απλά ακολουθείς το πρόγραμμα, μπλέκεσαι στα γρανάζια της ρουτίνας κι έπειτα, ξυπνάς ένα πρωί, και συνειδητοποιείς πως το βλαστάρι σου μεγάλωσε ακόμα έναν χρόνο.
Κι ενώ ακούς τα λόγια του παπά, το μυαλό σου τρέχει στην μέρα που γεννήθηκε, στο πρώτο του «μαμά», τα πρώτα βήματα, την πρώτη τούμπα του ή την πρώτη του φορά στο σχολείο. Το βλέπεις να στέκεται με την τσάντα στον ώμο, και θυμάσαι όλες τις αγκαλιές, τα γέλια και τα κλάματα που πέρασαν και δεν θα επιστρέψουν. Γιατί η μεγάλη αλήθεια είναι πως ό,τι ζεις με τα παιδιά, το ζεις μόνο μία φορά.
Σύντομα δεν θα σε έχει ανάγκη…
… και όλες ισχυριζόμαστε πως αυτή είναι η επιθυμία μας. Θέλουμε να μεγαλώσουμε παιδιά ανεξάρτητα που δεν θα μας χρειάζονται, κι εμείς επιτέλους θα κάνουμε τη ζωή μας. Κι όσο κι αν αυτός είναι ο στόχος μας, κάπου βαθιά μέσα μας ξέρουμε πως όταν θα έρθει εκείνη η ώρα θα μας λείπουν αφάνταστα.
Από τη μέρα που γεννιούνται μέχρι τη στιγμή που φεύγουν από το σπίτι η ζωή μας όλη είναι τα παιδιά. Τι θα φάνε, αν διάβασαν, τι τα απασχολεί, με ποιον τσακώθηκαν ή με ποιον θα βγουν. Η έγνοια μας είναι εκείνα όχι επειδή δεν θέλουμε να έχουμε προσωπική ζωή, αλλά επειδή έτσι είναι… όταν κάνεις παιδιά, τα πάντα περιστρέφονται γύρω τους. Κι όταν ξαφνικά φεύγουν μακριά, όταν δε σε χρειάζονται, δεν θυμάσαι πια πώς είναι να ζεις μόνο για σένα. Αλλά κι όταν το θυμηθείς, δεν σου είναι πια αρκετό.
Φωτογραφία: samiotikanea.gr
Νιώθεις τους κόπους σου να δικαιώνονται
Πάντα λέω πως δεν κάνω θυσίες για την κόρη μου. Κάνω απλά αυτό που νομίζω πως χρειάζεται για να είμαι όσο πιο καλή μαμά μπορώ. Άλλοτε τα καταφέρνω, κι άλλοτε όχι. Ωστόσο, κάποιες στιγμές όπως στον σχολικό αγιασμό, νιώθω διπλά συγκινημένη όταν αναλογίζομαι τις μάχες που κερδίσαμε μαζί.
Είναι όπως όταν δίνεις εξετάσεις σε ένα μάθημα που σου αρέσει μεν, αλλά σε δυσκολεύει πολύ. Το βάζεις πείσμα, στερείσαι, αυτοπειθαρχείς, δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό και τελικά τα καταφέρνεις. Και όσο μεγαλύτερος ο κόπος που κατέβαλες, τόσο περισσότερη και η συγκίνηση που νιώθεις.
Εν κατακλείδι...
Ναι, είμαι η γραφική μαμά που κλαίει σε κάθε αγιασμό. Όπως επίσης και σε κάθε σχολική γιορτή, σε κάθε μεγάλη επιτυχία και σε κάθε νέο ξεκίνημα του παιδιού μου. Και κάθε φορά, ψιθυρίζω από μέσα μου πόσο περήφανη είμαι για το κοριτσάκι μου που μεγαλώνει. Κάποτε κρυβόμουν, μα πλέον δεν ντρέπομαι για τα δάκρυά μου. Είναι το δώρο μου. Το παράσημό μου. Κάθε μου δάκρυ και μία κερδισμένη μάχη. Γιατί η μητρότητα είναι ο αγώνας που ονομάζουμε ζωή και δεν έχεις άλλη επιλογή από το να τον κερδίσεις.
