Δύσκολα ξεσυνηθίζεται η ακαταστασία και η φασαρία!
Όταν τα παιδιά είναι στο σπίτι, συνήθως επικρατεί ένας μόνιμος, μικρός πανικός. Φωνές, γέλια και κλάματα ακούγονται από το πρωί μέχρι το βράδυ, ενώ τα ρούχα και τα παιχνίδια τους είναι σκορπισμένα παντού! Το πρώτο πράγμα που κάνουμε όταν φεύγουν, είναι να μαζέψουμε και να καθαρίσουμε το σπίτι. Η απόλυτη τάξη και η ησυχία που μας ηρεμούν και μας ξεκουράζουν, όσο πολύτιμες κι αν είναι, δεν συγκρίνονται με τα μικρά μας τερατάκια! Έπειτα από λίγες μέρες το σπίτι μοιάζει άδειο κι έρημο! Μας λείπουν οι κραυγές, οι καβγάδες, η γκρίνια και τα πεταμένα τους παιχνίδια!
Συνειδητοποιείς πως τίποτα δεν έχει νόημα χωρίς το παιδί σου…
Μόλις τα μικρά μας φύγουν, κι αφού τακτοποιήσουμε και καθαρίσουμε το σπίτι, παίρνουμε τηλέφωνό τους φίλους που έχουμε καιρό να δούμε. Λαχταράμε να πάμε παρέα σε ένα θερινό σινεμά ή μια βόλτα στην παραλία! Δεν μας κυνηγάει ούτε ο χρόνος, ούτε οι ανειλημμένες υποχρεώσεις και, το δίχως άλλο, το διασκεδάζουμε! Αυτό που δεν είχαμε υπολογίσει, όμως, είναι πως όσα κάναμε παλιά και μας άρεσαν, πλέον δεν έχουν την ίδια αξία. Το να βγαίνεις και να βλέπεις τους φίλους σου συχνά είναι υπέροχο, μα όταν λείπουν τα παιδιά μοιάζει σαν να μην έχει τίποτα νόημα…
Οι νύχτες είναι ατέλειωτες…
Όταν έφυγε η κόρη μου για το χωριό, αυτό που με δυσκόλεψε περισσότερο ήταν οι νύχτες – η ώρα, δηλαδή, που υποτίθεται πως θα ήταν ήδη στο κρεβάτι της και θα κοιμόταν. Παρόλο που είχα άπλετο ελεύθερο χρόνο και τον εκμεταλλεύτηκα όπως μπορούσα, όταν έπεφτα για ύπνο ξέροντας πως δεν βρίσκεται στο διπλανό δωμάτιο αλλά μερικά χιλιόμετρα μακριά, μου ήταν αδύνατο να κοιμηθώ. Μου έλειπε πιο πολύ κι απ’ ότι κατά τη διάρκεια της μέρας. Οι τρεις εβδομάδες που έλειψε μου φάνηκαν κυριολεκτικά τρεις αιώνες και, ενώ τις περίμενα με ανυπομονησία, τελικά δεν τις ευχαριστήθηκα αρκετά.
Ξαφνικά πρέπει να φροντίσεις τον εαυτό σου κι έχει ξεχάσει πώς να το κάνεις…
Ναι, είναι αλήθεια. Όταν είσαι μαμά, φροντίζεις για όλη την οικογένεια εκτός από τον εαυτό σου! Τα παιδιά, ο σύζυγος, οι συγγενείς, το σπίτι ή η δουλειά, είναι υποχρεώσεις που κάνουν τον χρόνο να τελειώνει γρήγορα! Στο τέλος της ημέρας, το μόνο που χρειάζεσαι είναι ένα μπάνιο και το κρεβατάκι σου! Και ξαφνικά, το σπίτι είναι άδειο και δεν πρέπει να φροντίσεις κανέναν! Έρχεται η ώρα να ασχοληθείς με τον εαυτό σου και δεν ξέρεις πως, το’ χεις ξεχάσει. Ξαφνικά, νιώθεις αμήχανα και άβολα χωρίς τον καθημερινό σου ρόλο και ανυπομονείς να επιστρέψουν τα παιδιά. Ωστόσο, αξίζει να πιέσεις τον εαυτό σου, να αξιοποιήσεις τον χρόνο σου και να σε φροντίσεις!
Πόσο μπορείς να αντέξεις χωρίς την αγκαλιά του;
Όχι πολύ, κι αυτό σας το εγγυώμαι! Μπορεί να χρειάζεται να το αποχωριστείς για αρκετό καιρό λόγω συνθηκών, μπορεί να παραμένεις ψύχραιμη και λογική, μα μέσα σου ξέρεις πως σου λείπει η αγκαλιά του! Νοσταλγείς το γλυκό του φιλί, τα χεράκια του, τη φωνή του όταν σε αποκαλεί «μαμά», το βραδινό παραμύθι και τη ζωντάνια του. Γιατί, όσο καλά και ξεκούραστα κι αν περνάς όταν τα παιδιά λείπουν στο χωριό με τη γιαγιά και τον παππού, στο τέλος της ημέρας ανυπομονείς να επιστρέψουν σπίτι.
