«Ήμασταν στην κουζίνα του σπιτιού. Μόλις είχα βάλει τα παιδιά για ύπνο αφού πρώτα τα είχα ταΐσει-διαβάσει- κάνει μπάνιο-ξαναταΐσει- παίξει μαζί τους. Ήθελες να κάτσουμε να δούμε μια ταινία και να περάσουμε λίγο χρόνο μαζί. Εκνευρίστηκα με την ανεμελιά σου και σου είπα ότι έχω ανάγκη από ύπνο. Σκυθρώπιασες και άρχισες να μου λες ότι είμαι συνέχεια κουρασμένη, θυμωμένη και δεν αφιερώνω χρόνο για μας. Και πριν πας στο καθιστικό μου πέταξες ''Mα καλά τί έχεις πια και θυμώνεις με το παραμικρό;''
Αγάπη μου, σ’ αγαπώ. Σ’ αγαπώ με όλο μου το είναι, αλλά η απάντησή μου στο ερώτημά σου δεν θα σου αρέσει. Και ξέρεις γιατί; Γιατί δεν πρόκειται να σου χαϊδέψω άλλο τα αυτιά.
Πράγματι τον τελευταίο καιρό έχω πολλά νεύρα και ένταση. Και ναι, αρκετές φορές παραπονιέμαι, και ναι, θυμώνω…μαζί σου. Μπορείς να φανταστείς το γιατί;
Γιατί αγάπη μου, από το πρωί που θα ξυπνήσω νιώθω σαν να συμμετέχω-παρά τη θέλησή μου- σε αγώνα δρόμου. Νιώθω να παλεύω με τον χρόνο για να τα προλάβω όλα και όταν νυχτώνει με βλέπω να σέρνομαι στην κυριολεξία για να φτάσω στο κρεβάτι μου. Κάποιες φορές δεν προλαβαίνω ούτε να λουστώ ή να φάω ένα κανονικό γεύμα…από αυτό που έχω μαγειρέψει. Εσύ από την άλλη κινείσαι σε διαφορετικούς ρυθμούς πιο αργούς και ας δουλεύεις αρκετές ώρες. Πάντα θα έχεις χρόνο να κάνεις το βραδινό σου ντους, να φας και να χαζολογήσεις στην τηλεόραση, όσο εγώ θα τακτοποιώ και την τελευταία εκκρεμότητα της ημέρας.
Μου λες ότι σε διορθώνω συνέχεια όσον αφορά την συμπεριφορά σου προς τα παιδιά. Μου τονίζεις ότι νιώθεις αδικία που θυμώνω, όταν το μόνο που κάνεις είναι να προσπαθείς να γίνεσαι καλύτερος για εκείνα. Αγάπη μου, σε θεωρώ εκπληκτικό πατέρα. Η αγάπη σου για την οικογένειά μας δεν έχει όρια. Ωστόσο, όταν αναλαμβάνεις εξ ολοκλήρου να τα φροντίσεις τα μικρά, γίνεσαι και εσύ παιδί. Δεν σε νοιάζει αν θα καθυστερήσουν να πάνε για ύπνο, δεν σε νοιάζει αν θα φάνε μία μπάλα παγωτό ακόμη. Δεν επιμένεις στα όρια που έχουμε συμφωνήσει και έτσι βγαίνω συνέχεια η κακιά της υπόθεσης. Όταν επιπλήττω τις κόρες μας, μου δηλώνουν με στόμφο: ‘’Ο μπαμπάς με αφήνει’’ ή ‘’ο μπαμπάς δεν φωνάζει’’. Άραγε καταλαβαίνεις πόσο μόνη με κάνει να νιώθω αυτό;
Όταν σου ζητάω βοήθεια, την προσφέρεις απλόχερα χωρίς να παραπονεθείς. Θα θεωρήσεις παράλογο να με εκνευρίζει αυτό. Αγάπη μου, θυμώνω που πρέπει να σου ζητήσω βοήθεια αντί να μου την δώσεις αυθόρμητα. Με βλέπεις έτσι δεν είναι; Πιστεύεις ότι δεν την χρειάζομαι;
Αγάπη μου, βοήθα με! Είμαι μία και φτάνω στα όριά μου-μπορεί και να τα έχω ξεπεράσει. Ελπίζω να πήρες την απάντησή σου. Τώρα δεν υπάρχουν δικαιολογίες.»
