Δεν λέμε συχνά «όχι»
Μια μητέρα γυρνάει κουρασμένη στο σπίτι και πριν καν προλάβει να βγάλει τα παπούτσια της, ο μικρός της γιος έχει γαντζωθεί στην φούστα της και την τραβάει, φωνάζοντας ‘’έλα να παίξουμε τώρα!’’. Εκείνη παραδίδει αμέσως τα όπλα και πηγαίνει στο δωμάτιό του…
«Το έχω παρατηρήσει. Οι περισσότεροι εργαζόμενοι γονείς νιώθουν ενοχές απέναντι στα παιδιά τους. Προκειμένου, λοιπόν, να δικαιολογήσουν την απουσία τους από το σπίτι, προσπαθούν να γίνονται αρεστοί, λέγοντας συνεχώς ''ναι'', με αποτέλεσμα τα παιδιά να θεωρούν δεδομένο ότι κάθε τους επιθυμία θα γίνει πραγματικότητα. Σε κανέναν δεν αρέσει το 'όχι'', πόσο μάλλον στα παιδιά! Πρέπει ωστόσο να σκεφτούμε σοβαρά πόσο επιζήμια είναι αυτή η συμπεριφορά για τα ίδια. Κανένα παιδί δεν γεννιέται με το γονίδιο της κακομαθιάς, εμείς τους το περνάμε.»
Δεν ξέρουμε ουσιαστικά το παιδί μας
Ποιο είναι το αγαπημένο του μάθημα; Πώς θέλει να περάσει το επόμενο σαββατοκύριακο; Με ποιον φίλο του τσακώθηκε και ποιο κορίτσι του αρέσει;
«Αρκετές από τις οικογένειες με τις οποίες συνεργάστηκα, δεν ήξεραν ουσιαστικά το παιδί τους. Θεωρούσαν ότι με το να τρέχουν να πραγματοποιήσουν την κάθε του επιθυμία ή ρωτώντας το κάτι τυπικό όπως ''πώς πήγε το σχολείο σήμερα;'' τους έφερνε κοντά με το παιδί τους. Έκαναν λάθος! Ακόμη κι αν δουλεύουμε πολλές ώρες, μπορούμε να ασχοληθούμε με την οικογένειά μας ουσιαστικά και με αγάπη. Αυτό μπορεί να γίνει με λίγες ώρες παιχνιδιού και συζητήσεις την ώρα του φαγητού- σαν ένα ραντεβού στο οποίο γνωρίζονται δύο άνθρωποι. Κάθε μέρα διαφέρει από την άλλη ανάλογα με το πόση σημασία δίνουμε στο παιδί.»
Δεν βάζουμε όρια
Το παιδί παρεκτρέπεται και αρχίζει και φωνάζει. Η μητέρα σηκώνει τους ώμους, λέγοντας ''Έτσι κάνει. Θα της περάσει.''
«Σας διαβεβαιώνω ότι δεν χρειάζεται να είναι έτσι. Τα παιδιά έχουν πολύ περισσότερες δυνατότητες και ικανότητες από αυτές που πιστεύουν οι γονείς τους, είτε αυτές έχουν να κάνουν με τους καλούς τρόπους και τον σεβασμό που πρέπει να δείχνουν, είτε με τον αυτοέλεγχο. Ο μόνος λόγος που τα παιδιά δεν συμπεριφέρονται σωστά είναι γιατί κανείς δεν τους έχει δείξει πώς να το κάνουν και δεν τους έχει εξηγήσει γιατί πρέπει να το κάνουν. Είναι τόσο απλό!»
Βάζουμε σε δεύτερη μοίρα τον γάμο μας
Ο πατέρας μπαίνει στο σπίτι, ανταλλάσσει τρεις τυπικές κουβέντες με την σύντροφό του και στη συνέχεια συζητούν μόνο για το παιδί.
«Είναι πολύ συνηθισμένη συμπεριφορά να βάζουμε τις ανάγκες των παιδιών πάνω από τις δικές μας. Και είναι λογικό αφού από την στιγμή που θα γεννηθούν, γίνονται προτεραιότητα στη ζωή μας. Ωστόσο, προσπαθούμε τόσο πολύ να φροντίζουμε την κάθε τους ανάγκη που, πολλές φορές ξεχνάμε ότι εκτός από γονείς, είμαστε και άνθρωποι. Χρειαζόμαστε ελεύθερο χρόνο χωρίς υποχρεώσεις και σκοτούρες για να ξεκουράσουμε ψυχή και σώμα για να μπορέσουμε να απολαύσουμε την παρέα του συντρόφου μας. Πολλά ζευγάρια απομακρύνθηκαν ο ένας από τον άλλον, επειδή δεν αφιέρωναν χρόνο στην σχέση τους. Εκτός από το να είμαστε καλοί γονείς, οφείλουμε να είμαστε και καλοί σύντροφοι για να μπορούμε να δώσουμε το σωστό παράδειγμα στα παιδιά μας για το πώς να φέρονται και να νοιάζονται για τον άνθρωπό τους.
Πληροφορίες από Brightside.me
