Ή τουλάχιστον, έτσι νόμιζα! Η κόρη μου είχε, μάλλον, διαφορετική άποψη αφού ονειρευόταν λίγες μέρες μαζί μου χωρίς τη δουλειά να παρεμβάλλεται κάθε τόσο και να χαλάει τις διακοπές μας. Κι αυτό, το κατάλαβα λίγες μέρες αργότερα, όταν την άκουσα να τις περιγράφει σε μία οικογενειακή μας φίλη
«Κάναμε μπάνιο στη θάλασσα με την μαμά και παίξαμε με τα κουβαδάκια μου. Μετά, έφτιαξα έναν τεράστιο πύργο αλλά η μαμά δεν τον είδε γιατί μιλούσε στο τηλέφωνο για δουλειά – εγώ θύμωσα και τον χάλασα πριν τον δει». Και κάπως έτσι κύλησε ολόκληρη η αφήγησή της.
Ομολογώ πως στην αρχή ένιωσα αδικημένη αφού από τις 72 ώρες που περάσαμε μαζί, διηγήθηκε κυρίως τις στιγμές που χρειάστηκε να ασχοληθώ με κάτι άλλο και όχι μ’ εκείνη. Στα μάτια της κόρης μου, ήμουν μία μαμά που αδυνατεί να της αφοσιωθεί ακόμα και στις καλοκαιρινές διακοπές! Ανέφερε πως, παρά την υπόσχεση που της είχα δώσει, απάντησα σε όλα τα e-mail που μου έστειλαν και δεν απενεργοποίησα το κινητό μου. Στο δικό μου μυαλό, πάλι, ασχολήθηκα τόσο λίγο με το κινητό και τη δουλειά, που ένιωθα πως τήρησα απόλυτα την υπόσχεση που της έδωσα.
Κάτι αντίστοιχο έχω νιώσει κι άλλες φορές. Όταν, για παράδειγμα, βιάζομαι να ξεκινήσουμε για το σχολείο κι εκείνη καθυστερεί να φορέσει τα παπούτσια της, δεν υψώνω τον τόνο της φωνής μου αλλά προσπαθώ να της εξηγήσω με ψυχραιμία πως, αν καθυστερήσει λίγο ακόμα, θα χτυπήσει το κουδούνι. Από τη δική της πλευρά, όμως, είμαι μια μαμά που εκείνη τη στιγμή θύμωσε και την μάλωσε.
Άλλες φορές πάλι, θεωρώ πως περάσαμε μια ήρεμη και ουδέτερη μέρα, νιώθοντας μάλιστα τύψεις που δεν έκανα κάτι ξεχωριστό μαζί της, ενώ μέσα από τα δικά της μάτια υπήρξα μία τέλεια μαμά που της χάρισε την πιο τέλεια μέρα της ζωής της.
Δύο διαφορετικές οπτικές του ίδιου γεγονότος που με προβλημάτισαν. Έκτοτε, την έβαλα πολλές φορές να μου διηγηθεί κοινές μας εμπειρίες προσπαθώντας να δω τα γεγονότα μέσα από τα μάτια της. Και η αλήθεια είναι πως η οπτική της είναι πολύ διαφορετική από τη δική μου. Ή ακόμα καλύτερα, συχνά δεν συνειδητοποιώ τον αντίκτυπο που έχουν οι πράξεις και τα λόγια μου στην ψυχολογία της – είτε θετικό, είτε αρνητικό.
Από τότε, είμαι διπλά προσεκτική σε ό,τι λέω και ό,τι κάνω. Δεν αμελώ ποτέ να ενδιαφερθώ για τα συναισθήματά της, ενώ της εξηγώ με απλά λόγια την δική μου οπτική και περιγράφω τα δικά μου συναισθήματα. Της μίλησα πολλές φορές για την σχετικότητα των πραγμάτων αλλά στην αρχή αδυνατούσε να καταλάβει τι εννοώ. Έπειτα, της έδειξα το παρακάτω σκίτσο και φάνηκε να το καταλαβαίνει.
Κάτι άλλο που μας βοήθησε πολύ, ήταν η μουσική και η ζωγραφική. Ακούμε με τις ώρες τα αγαπημένα μας τραγούδια ζωγραφίζοντας και συζητώντας. Της είναι πολύ πιο εύκολο να αντιληφθεί πως κάποιες φορές τα πράγματα δεν είναι τόσο απόλυτα όσο φαίνονται στο παιδικό της μυαλουδάκι, τις στιγμές που ζωγραφίζουμε το ίδιο σκίτσο με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Κατάλαβε πως ό,τι είναι ωραίο για εκείνη, στα δικά μου μάτια είναι αδιάφορο. Το ίδιο ισχύει και στη μουσική. Οι ώρες που περνάμε ζωγραφίζοντας, χωρίς καν να το καταλάβω, έχουν γίνει πιο διδακτικές και πιο χρήσιμες από οτιδήποτε άλλο έχω δοκιμάσει μέχρι τώρα.
Όταν με είδα μέσα από τα μάτια της κόρης μου, συνειδητοποίησα κάτι αποκαλυπτικό: δεν είμαι καλή μαμά επειδή δουλεύω για να έχουμε λεφτά ή επειδή της κάνω τα χατίρια. Είμαι καλή μαμά επειδή είμαι δίπλα της στα καλά αλλά και στα δύσκολα, την αγαπώ και της το δείχνω. Μερικές φορές, δεν χρειάζεται να δίνεις τα πάντα στον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου για να σε αγαπάει – αρκεί να είσαι ο εαυτός σου, να είσαι αληθινός και αυθεντικός. Κι αυτή η συνειδητοποίηση, ήταν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μου κάνει η κόρη μου.
