Δεν μας «ανοίγονται»
Όταν ο γονιός υιοθετεί μια εκφοβιστική συμπεριφορά απέναντι στο παιδί, εκείνο μαθαίνει απλώς να τον φοβάται. Στο τέλος μπορεί να μας υπακούει, όμως το κάνει επειδή προσπαθεί να αποφύγει την τιμωρία ή τις φωνές. Προκειμένου να αποφύγει αυτό το ενδεχόμενο υποτάσσεται, απομακρύνεται συναισθηματικά από εμάς και κλείνεται στον εαυτό του. Δεν μαθαίνει να εκφράζει τις σκέψεις και τα συναισθήματά του. Καλό θα ήταν λοιπόν να του παρέχουμε ένα ασφαλές περιβάλλον στο οποίο να μπορεί να μάθει να διαχειρίζεται όλα όσα νιώθει.
Μας βλέπουν ως εκφοβιστές
Τα παιδιά αφομοιώνουν και υιοθετούν τόσο τις καλές, όσο και τις κακές συμπεριφορές μας. Ειδικά στις μικρές ηλικίες είναι αδύνατον να φιλτράρουν ποιος τρόπος είναι σωστός και ποιος όχι. Βλέποντας μας, λοιπόν, να χρησιμοποιούμε τον φόβο ως μέσο πειθαρχίας για να περάσουμε το δικό μας θέλω, αυτόματα τους διδάσκουμε ότι μέσω του εκφοβισμού και της δύναμης του ισχυρού, παίρνεις ό,τι θέλεις στη ζωή σου. Είναι πολύ λογικό, λοιπόν, μετέπειτα στην μαθητική και ενήλικη ζωή του να μας μιμηθεί.
Δεν τους διδάσκουμε ποτέ το γιατί
Είναι εξίσου σημαντικό τα παιδιά να γνωρίζουν πότε και γιατί μια συμπεριφορά τους είναι λάθος. Όταν λοιπόν τους λέμε «Κάνε αυτό που σου λέω, αλλιώς…» τους περνάμε λάθος μήνυμα: ότι δηλαδή πρέπει να πράξουν με έναν συγκεκριμένο τρόπο, επειδή πολύ απλά το λέμε εμείς που είμαστε μεγάλοι και πιο ισχυροί. Έτσι το παιδί δεν καταλαβαίνει που έχει φταίξει, ποιο είναι το λάθος του και δεν θα μπει στην διαδικασία να το διορθώσει.
Καλό θα ήταν να διατηρούμε την ψυχραιμία μας και να προσπαθούμε χωρίς ένταση να τους εξηγήσουμε ποια συμπεριφορά είναι αποδεκτή και ποια όχι. Η σωστή επικοινωνία είναι απαραίτητη έτσι ώστε να ξέρουν τα παιδιά ότι μπορούν να στρέφονται σε εμάς κάθε φορά που θα χρειάζονται βοήθεια ή συναισθηματική στήριξη. Το να μας φοβούνται εξυπηρετεί την καθημερινότητά μας βραχυπρόθεσμα, υποθηκεύει όμως την σχέση μας μαζί τους στο απώτερο μέλλον…
