*Φωτογραφία: gcstatic.com
Η αρχή φαίνεται ελπιδοφόρα. Λες στα παιδιά να ετοιμαστούν κι εκείνα το κάνουν σε λίγα λεπτά προκειμένου να φτάσετε νωρίς στο εστιατόριο ή την ταβέρνα και να φάνε το αγαπημένο τους φαγητό. Μέχρι τώρα όλα βαίνουν καλώς και εντός προγράμματος κι εσύ σκέφτεσαι γιατί δεν κανονίζετε να βγαίνετε πιο συχνά.
Τα δύσκολα αρχίζουν με το που καταφθάνετε στο μαγαζί. Κάθεστε στο τραπέζι, επιλέγετε τι θα πάρετε αλλά τα παιδιά δεν μπορούν να αποφασίσουν με τίποτα μέχρι που στο τέλος αποφασίζετε να παραγγείλετε εσείς για εκείνα όσο κι αν παραπονιούνται. Εξάλλου, πόσο μπορεί να περιμένει ο σερβιτόρος πάνω απ’ το τραπέζι μέχρι το μικρό σας να βρει τι θα φάει; «Κοτόπουλο με πατάτες», λοιπόν, του λέτε με θάρρος και αποφασιστικότητα και έτσι έχετε ξεπεράσει με επιτυχία το πρώτο εμπόδιο.
*Φωτογραφία: boredpanda.com
Τα χειρότερα όμως δεν έχουν περάσει. Τα παιδιά αρχίζουν να παίζουν με το τραπεζομάντηλο, τα πιάτα και τα μαχαιροπήρουνα και να φωνάζουν κ.ο.κ. Καταφέρνετε να τους αποσπάσετε την προσοχή με το αγαπημένο τους παιχνίδι, το μπλοκ ζωγραφικής και ό,τι άλλο τα κρατάει απασχολημένα στο σπίτι. Στην αρχή η μέθοδος αυτή έχει αποτέλεσμα κι έτσι όλοι είναι ευχαριστημένοι- και τα παιδιά και εσείς. Πάει κι αυτό, σκέφτεστε.
Σειρά έχει το φαγητό. Όταν καταφθάνουν τα πιάτα στο τραπέζι, τα παιδιά σηκώνονται από τις καρέκλες, εξερευνούν τον χώρο και αρχίζουν να τρέχουν ανάμεσα στα τραπέζια. Εσείς παίρνετε βαθιές ανάσες και προσπαθείτε να τα πείσετε να ξανακάτσουν στις θέσεις τους αλλά δυστυχώς χωρίς αποτέλεσμα. Εξάλλου, όλοι οι γονείς ξέρουμε πολύ καλά πως αν ένα παιδί θέλει να παίξει, θα το κάνει χωρίς φόβο και πάθος.
Όταν λοιπόν έχουν επιστρέψει στο τραπέζι είτε γιατί τα πείσατε να γυρίσουν πίσω είτε γιατί απλώς βαρέθηκαν το παιχνίδι, αρχίζει ο επόμενος γύρος. «Φάε τις πατατούλες σου πουλάκι μου. Είναι οι αγαπημένες σου», λέτε στο παιδί. «Δεν θέλω πατάτες. Θέλω κρέας», σας απαντάει. «Ωραία, φάε το κοτοπουλάκι σου». «Όχι, δεν θέλω αυτό το κρέας, το άλλο. Δεν μ’ άφησες να παραγγείλω ό,τι ήθελα». «Μα πάντα σου άρεσε το κοτόπουλο αγάπη μου και δεν ήξερες τι ήθελες να φας». «Δεν θέλω να φάω τίποτα, δεν πεινάω». Το παιδί παραμένει μουτρωμένο κι εσείς κάνετε ότι έχετε ξετρελαθεί με το φαγητό για να το πείσετε να φάει έστω και μια μπουκιά.
*Φωτογραφία: dn.vox-cdn.com
Ξαφνικά βλέπετε να σηκώνει το πηρούνι, να πιάνει 1-2 πατάτες και να τις τρώει. Αμέσως, παίρνετε θάρρος και νομίζετε πως όλα από δω και πέρα θα πάνε μια χαρά. Συνεχίζετε λοιπόν κι εσείς το φαγητό σας πιστεύοντας πως το παιδί θα κάνει το ίδιο, αλλά ξαφνικά αποφασίζει πως χόρτασε. Όταν έρχεται ο σερβιτόρος να μαζέψει τα πιάτα, τότε ξαναρχίζει να τρώει κι εσείς απλώς περιμένετε μέχρι να φάει και την τελευταία του μπουκιά. Κάπως έτσι τελειώνει η κατά τ’ άλλα διασκεδαστική οικογενειακή σας έξοδο για φαγητό και γυρνάτε σπίτι.
Όσο βουνό κι αν ακούγεται σε λίγα χρόνια θα θυμόμαστε αυτές τις σκηνές και θα γελάμε. Αργότερα, όταν τα παιδιά μπουν στην εφηβεία και πλέον δεν θέλουν να βγαίνουν μαζί μας, θα τις αναπολούμε…
