«Πήγαινα κάθε μέρα τον γιο μου στον παιδικό σταθμό, έπειτα στο νηπιαγωγείο και μετά στο σχολείο. Πλέον πηγαίνει στη Δευτέρα Δημοτικού. Με κάποιο περίεργο τρόπο, έχω καταφέρει να κάνω εύκολη την πρωινή προετοιμασία κι έτσι δεν με δυσκολεύει ιδιαίτερα. Ο γιος μου εξάλλου είναι σχετικά “εύκολο” παιδί και με ακούει τις περισσότερες φορές.
Την προηγούμενη εβδομάδα, λοιπόν, ξεκινήσαμε μια φορά ακόμα να πάμε στο σχολείο. Είναι κοντά στο σπίτι μας κι έτσι πηγαίνουμε με τα πόδια. Κράταγα εγώ την τσάντα του γιου μου γιατί παραήταν ογκώδης και βαριά για τους μικρούς του ώμους, τον πήρα από το χέρι και βγήκαμε από το σπίτι. Ξαφνικά άρχισε να φωνάζει “μαμά, θέλω να κρατάω εγώ την τσάντα μου”. Παρά το ότι ήταν βαριά, του την έδωσα γιατί το ζήτησε αποφασιστικά. Έβλεπα ότι φαινόταν πιο σοβαρός, πιο “μεγάλος”.
Κάθε φορά που φτάναμε στο σχολείο, ο γιος μου συνήθιζε να μου δίνει μια γρήγορη αγκαλιά πριν μπει στην τάξη- χωρίς φιλιά ή “σ’ αγαπώ μαμά”. Αυτός ήταν ο τρόπος του να μου δείξει την αγάπη του. Εκείνη τη μέρα, όμως, αυτό άλλαξε. Μόλις χτύπησε το κουδούνι, τον φώναξε μια καινούρια του φίλη για την οποία μου μιλάει συχνά και εκείνος μου είπε ένα “γεια σου, μαμά” κι έφυγε.
Δεν είχα ξανανιώσει έτσι μέχρι τότε. Ένιωσα τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου. Αυτό ήταν; Τέλειωσαν οι αγκαλιές; Για λίγα δευτερόλεπτα, έμεινα να κοιτάζω την αυλή του σχολείου με δάκρυα στα μάτια, νιώθοντας πληγωμένη. Γιατί όμως; Δεν ήταν κάτι τόσο σημαντικό… Ούτε εγώ μπορούσα να το εξηγήσω. Δεν ήμουν ποτέ από εκείνες τις μαμάδες που με το παραμικρό συγκινούνταν, που μίλαγαν όλη μέρα για το παιδί τους ή που έδιναν τεράστιες διαστάσεις σε ένα ασήμαντο θέμα.
Εκείνη την ώρα συνειδητοποίησα ότι είχα εγώ το ταπεράκι με το κολατσιό του και βρήκα την ευκαιρία να τον φωνάξω για να του το δώσω. Υπέθεσα ότι τότε θα “θυμόταν” να με αγκαλιάσει αλλά έκανα λάθος. Εκείνος γύρισε, το πήρε, μου είπε “ευχαριστώ, μαμά” κι έφυγε.
Τότε το συνειδητοποίησα: ο γιος μου μεγαλώνει κι αυτή ήταν μάλλον η πρώτη απόρριψη που ένιωσα από εκείνον. Ήταν όμως απολύτως φυσιολογική. Τα δειλά βήματα που έκανε σιγά- σιγά μακριά μου έδειχναν ότι ο πατέρας του κι εγώ μάλλον κάνουμε καλή δουλειά ως γονείς. Δεν σταμάτησα να νιώθω πληγωμένη αλλά κατάλαβα πως από δω και πέρα ο γιος μου θα μου επιφυλάσσει τέτοιες “εκπλήξεις” κι εγώ θα πρέπει απλά να συμφιλιωθώ μαζί τους γιατί συμβαίνει όταν μεγαλώνουν τα παιδιά Έτσι μαθαίνουν να γίνονται όλο και πιο αυτόνομα μέχρι να ενηλικιωθούν.
Το παραδέχομαι. Είναι τρομακτικό να τον βλέπω να μεγαλώνει. Θυμάμαι σαν τώρα την πρώτη μέρα που τον πήγα στον παιδικό σταθμό και έκλαιγε γιατί δεν ήθελε να με αποχωριστεί. Και τώρα φεύγει από δίπλα μου, χωρίς καν να με αγκαλιάσει. Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι τον βλέπω, να τον καμαρώνω και να τον χαίρομαι που σιγά- σιγά θα με χρειάζεται όλο και λιγότερο.
Στην αρχή ένιωσα πολύ πληγωμένη αλλά όταν γύρισα σπίτι κατάλαβα πως το παιδί μου θα με χρειάζεται πάντα- απλά με διαφορετικό τρόπο. Εγώ θα είμαι πάντα δίπλα του για να τον βοηθήσω και να τον αφήσω να χαράξει τον δικό του δρόμο. Τελικά, αυτό ήταν μια καλή αφορμή για να καταλάβω ότι μαζί με τον γιο μου, θα μεγαλώνω κι εγώ. Για να παρηγορηθώ σκέφτομαι πως εγώ ακόμα έχω ανάγκη τους γονείς μου και πηγαίνω σε αυτούς για να με συμβουλεύσουν και να με ακούσουν. Το ίδιο ελπίζω να κάνει κι εκείνος όταν φτάσει στην ηλικία μου».
*Με πληροφορίες από το fatherly.com
