Το πρώτο γερό χτύπημα
Το πρώτο χτύπημα ήρθε νωρίς… ήταν δεν ήταν δυο ετών η κόρη μου όταν, παίζοντας με τον μπαμπά της, είχε το πρώτο της ατύχημα. Έτρεχε με φόρα από την μια μεριά του σαλονιού στην άλλη, μέχρι που έπεσε με το κεφάλι επάνω στον τοίχο. Το «μπαμ» ήταν τόσο δυνατό που έφτασε μέχρι τον επάνω όροφο που βρισκόταν το γραφείο μου. Περιττό να περιγράψω αυτό που ένιωσα. Φαντάζομαι το έχει ζήσει κάθε νέα μητέρα που χτυπάει τόσο πολύ το παιδί της.
Τα πόδια κόβονται, οι χτύποι της καρδιάς σταματούν και ένα μούδιασμα διαπερνά ολόκληρο το σώμα. Σηκώθηκα αλαφιασμένη τρέχοντας μέχρι το σαλόνι, με ένα σμήνος τύψεων να με ακολουθεί και να βουίζει μες στα αυτιά μου: «γιατί δεν ήσουν εκεί να την προσέχεις;» . Ευτυχώς, το χτύπημα ήταν από αυτά που περνούν γρήγορα. Η αγωνία, όμως, των πρώτων λεπτών άργησε πολύ να φύγει. Για την ακρίβεια, δεν έφυγε ποτέ…
Την πρώτη φορά που είπε «είσαι η χειρότερη μαμά του κόσμου»
Οι περισσότερες μαμάδες έρχονται αντιμέτωπες με φράσεις όπως «μαμά, δεν σ’ αγαπώ καθόλου!» ή «είσαι η χειρότερη μαμά του κόσμου». Είναι ένας τρόπος για να εκφράσουν τα παιδιά τον θυμό ή την απογοήτευσή τους όταν τα χατίρια τους μένουν ανικανοποίητα. Ίσως είναι κι ένας τρόπος «χειραγώγησης», αφού ξέρουν πολύ καλά πως η αγάπη τους για εμάς είναι το πιο ευαίσθητο «κουμπί μας». Η πρώτη φορά που το ακούς, όμως, είναι… δύσκολη!
Η κόρη μου τριών και κάτι, έξω από ένα ζαχαροπλαστείο, θέλει σώνει και ντε παγωτό. Είμαι αποφασισμένη πως δεν θα υποκύψω, εξηγώντας της με αξιοθαύμαστη ψυχραιμία τους λόγους. Εκείνη θυμώνει, κατεβάζει το κεφάλι και λέει με φωνή σίγουρη και σταθερή: «είσαι η χειρότερη μαμά του κόσμου.». Παρότι το έχω ακούσει κι άλλες φορές από τότε, η παρθενική ομολογώ ότι με καταρράκωσε. Πέρασαν απ’ το μυαλό μου τα τρία τελευταία χρόνια σαν σε ταινία. Τα γέλια μας, οι αγκαλιές μας, τα ξενύχτια, οι βόλτες, τα παιχνίδια μας. Ο τίτλος της καλύτερης μαμάς διαλύθηκε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα και ήθελα να κλάψω. Ένιωσα θυμωμένη κι αδικημένη και σύντομα ήρθαν οι τύψεις για όλα αυτά που δεν της πρόσφερα όπως θα έπρεπε. Αχ, αυτές οι ενοχές! Μετά από δέκα χρόνια εμπειρίας, νομίζω πως οι τύψεις είναι το «εξάρτημα» που αποκτάς με το που γίνεσαι γονιός. Παιδί και τύψεις πάνε πακέτο κι αυτό δεν μας το έμαθε κανείς. (Να σημειώσω, εδώ, πως παγωτό δεν της πήρα!)
Την πρώτη φορά που αρνήθηκε την αγκαλιά μου
Η κοινωνικοποίηση του παιδιού είναι από τα πρώτα μελήματα των γονιών για υγιή και ισορροπημένη ανάπτυξη. Μεταξύ μας, δίνει στη μαμά ελευθερίες που έχει στερηθεί για μήνες. Και επιτέλους, έρχεται η στιγμή που μένει με τη γιαγιά και τον παππού κι εσύ κάνεις κάτι άλλο! Δεν είχες φανταστεί, όμως, πως αυτό το άλλο, παρότι το λαχταρούσες πολύ, δεν θα μπορούσες να το απολαύσεις δίχως το παιδί σου. Για να είμαστε ειλικρινείς, μόλις κάνεις παιδιά, όλα τα «ωραία» που έκανες πιο πριν πλέον δεν σου προσφέρουν την ίδια ικανοποίηση.
Στη δική μου περίπτωση, αυτό το «άλλο» ήταν η δουλειά μου. Έπειτα από δύο, σχεδόν, χρόνια, ανυπομονούσα να επιστρέψω και να βιώσω λίγη από την αίγλη της παλιάς μου ζωής. Δεν είχε περάσει από το μυαλό μου ότι θα κοίταγα συνεχώς το ρολόι μου περιμένοντας την ώρα που θα ξαναδώ το μωρό μου. Με τα πολλά, έφτασε η ονειρεμένη στιγμή που έβαλα το κλειδί στην πόρτα του σπιτιού μας και έτρεξα με λαχτάρα να την δω! Το μωρό μου, ωστόσο, δεν συμμερίστηκε την αγωνία μου. Περνούσε τόσο ωραία που όχι μόνο δεν έτρεξε στην αγκαλιά μου, αλλά μου έσπρωξε το χέρι για να συνεχίσει το παιχνίδι της με τη γιαγιά. Κλείστηκα ντροπιασμένη στο μπάνιο παρέα με τις φίλες μου τις τύψεις, και έκλαψα τόσο πολύ που το θυμάμαι ακόμα. Παρόλο που, πλέον, γνωρίζω πως η αντίδρασή της ήταν υγιής και έπαινος επιβράβευσης της καλής μου δουλειάς ως μαμά, εύχομαι κάποια στιγμή να το ξεχάσω!
Την πρώτη φορά που έκλαιγε και χτύπαγε χέρια και πόδια μπροστά από ένα παιχνίδι
Σάββατο πρωί, σε μαγαζί με άπειρα παιχνίδια, διαλέγω δώρο για κάποιον συγγενή. Η κόρη μου παίζει με ένα ξύλινο κουκλόσπιτο και την «ξεχνάω». Διαλέγω, πληρώνω, και έρχεται η ώρα για να φύγουμε. Η μικρή θέλει να συνεχίσει το παιχνίδι της στο σπίτι και απαιτεί να αγοράσουμε το ξύλινο κουκλόσπιτο. Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή. Ξαπλώνει μπρούμυτα κι αρχίζει να χτυπάει πόδια – χέρια κλαίγοντας. Όλο το μαγαζί με κοίταζε με ύφος πολύ υποτιμητικό ενώ εγώ προσπαθούσα με λογικά επιχειρήματα να εξηγήσω στο παιδί γιατί δεν αγοράζω το κουκλόσπιτο. Τελικά, την πήρα αγκαλιά και φύγαμε. Ευτυχώς ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που αντιμετώπισα κάτι τέτοιο. Ωστόσο, έχει γραφτεί με ανεξίτηλο μελάνι στη μνήμη μου. Η ντροπή, η απόγνωση και οι τύψεις για τα λάθη μου με κυνηγάν ακόμα.
Παρόλο που ως γονείς ζούμε κάποιες πρωτόγνωρες καταστάσεις που θέλουμε να ξεχάσουμε, υπάρχουν ένα εκατομμύριο ακόμα που θέλουμε να θυμόμαστε. Και ευτυχώς, οι αναμνήσεις με τα παιδιά μας δεν εξασθενούν ποτέ. Ούτε οι καλές, αλλά ούτε και οι άσχημες!
