Τα επόμενα λεπτά κυλούν πιο ομαλά με την αναπνοή να βρίσκει τον ρυθμό της και την πραγματικότητα να σε καλεί στη γη. Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή. Εννέα μήνες έγκυος, έπειτα γίνεσαι μαμά και ο παράδεισος που είχες ονειρευτεί είναι μόλις δυο μέτρα μακριά. Ανάμεσα σε εκείνον και σε σένα βρίσκεται η δουλειά και ένας εργοδότης που δεν έχει ιδέα πώς είναι να έχεις στην κοιλιά σου ένα μωρό. Του είναι αδύνατο να μπει στη θέση μιας μαμάς και να αντιμετωπίσει με ελάχιστη, έστω, ενσυναίσθηση τις ανάγκες της καινούριας της ζωής.
Ο λόγος που υπάρχει η άδεια εγκυμοσύνης, αγαπητέ, είναι επειδή η μέλλουσα μαμά κουράζεται διπλά. Θα έπρεπε, ακόμα, να γνωρίζετε πως μια γυναίκα έγκυος δουλεύει και κυκλοφορεί με πονεμένη μέση, πρησμένα πόδια, ναυτίες, καούρες, πονοκέφαλους και υπνηλία. Υπνηλία που φωνάζει πως το σώμα της και το μωρό της χρειάζονται ξεκούραση, και όχι υπερωρίες ή άδεια μονάχα στα χαρτιά. Αυτή η κατάσταση είναι επικίνδυνη και για τους δυο!
Θα πρέπει να γνωρίζετε, επίσης, πως η λεχώνα οφείλει να είναι με το νεογέννητο τουλάχιστον για όσο ορίζει ο νόμος. Οι πρώτοι μήνες του μωρού είναι οι πιο καθοριστικοί για την υγεία του, σωματική και συναισθηματική. Η παρουσία της μητέρας του είναι ολόκληρος ο κόσμος του κι εσείς του τον στερείτε. Κι αφού δε νοιάζεστε για το μωρό, που στο κάτω κάτω δεν το γνωρίσατε ποτέ, θα έπρεπε να σκεφτείτε την υγεία τη δικιά μου που με γνωρίζετε όσο καιρό δουλεύω στο γραφείο σας και είμαι ολόσωστη και τυπική. Το σώμα μου είναι ταλαιπωρημένο και πονάει. Χρειάζομαι ξεκούραση και ηρεμία αντί για ένα περιβάλλον με φωνές, μικρόβια και εκατοντάδες απαιτήσεις.
Οι υπερωρίες καταλαβαίνω πως υπάρχουν για να «βγαίνει» η δουλειά και λυπάμαι που αρνούμαι να τις κάνω. Πρέπει να καταλάβετε, όμως, ότι το κίνητρό μου δεν είναι η τεμπελιά. Ούτε η κούραση που κουβαλάει κάθε εργαζόμενη μητέρα - χαρωπή νοικοκυρά. Ούτε καν η αυπνία που μόνο μια μητέρα με μικρό παιδί μπορεί να καταλάβει. Ο λόγος που είναι αδύνατο να κάτσω παραπάνω είναι ο πιο απλός: πρέπει να πάρω το παιδί απ’ το σχολείο, το μπαλέτο ή το όμποε. Πρέπει να αποδεσμεύσω την babysitter, που είναι κι αυτή μια εργαζόμενη γυναίκα. Πρέπει να περάσω χρόνο και μαζί του, γιατί αυτό είναι το σωστό και το φυσιολογικό.
Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα προγραμματίσετε το ραντεβού με τον πελάτη πέντε λεπτά μετά τη λήξη του ωραρίου μου, μάλλον θα πρέπει να τον δείτε μόνος σας. Εγώ θα έχω φύγει. Και πιστέψτε με, δεν θα κάνω τη δουλειά από το σπίτι όπως μέχρι τώρα. Ο χρόνος που περνώ στο σπίτι μου είναι πολύτιμος και λίγος. Οι δουλειές που περιμένουνε βουνό, και οι άνθρωποι που αγαπώ χρειάζονται εμένα μόνη μου και όχι μαζί με ένα κινητό ή ένα laptop αγκαλιά.
Κάτι ακόμα που θέλω να σας πω, είναι πως οι γονικές άδεις δεν υφίστανται για να ταλαιπωρούν εσάς και την κερδοφόρα σας δουλειά. Η γονικές άδειες είναι ό,τι πιο ιερό διότι συνοδεύονται με τον αγιασμό, μια σχολική παράσταση, συνάντηση με τη δασκάλα ή μια ασθένεια του μωρού. Πώς θα σας φαινόταν εάν η δική σας μητέρα δεν εμφανιζόταν ποτέ σε καμία τόσο σημαντική στιγμή σας; Ή ακόμα χειρότερα, πώς θα νιώθατε εάν το δικό σας παιδί ήταν το μόνο στο σχολείο που η μητέρα του δεν θα το καμάρωνε ενώ έλεγε το ποίημα του;
Εν κατακλείδι, αγαπητέ μου εργοδότη, αγαπάω τη δουλειά μου και χρειάζομαι τον μισθό που μου παρέχει, μα πιο πολύ αγαπάω το παιδί μου. Για χάρη του, οφείλω να είμαι δυνατή και να διεκδικώ τα δικαιώματά μου όπως και η μητέρα του δικού σας του παιδιού, αλλά και όλες οι μαμάδες του κόσμου.
