Τα πράγματα, ωστόσο, φαίνεται πως δεν είναι έτσι ακριβώς… Η Lydia Sohn, συγγραφέας, ομιλήτρια και ιερέας, αφού ήρθε σε επαφή με ανθρώπους που είχαν δύο και τρεις φορές τα χρόνια της και προέρχονταν από διαφορετικά περιβάλλοντα και κουλτούρες, κατέληξε στο συμπέρασμα πως όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου ή καταγωγής, μοιραζόμαστε τους ίδιους φόβους και απολαμβάνουμε τις ίδιες χαρές. Αποφάσισε, λοιπόν, να ερευνήσει τον εσωτερικό κόσμο των ηλικιωμένων: «Ποιοι είναι» και «τι έχουν μάθει στη ζωή». Πήρε συνέντευξη από πολλούς ανθρώπους άνω των 90 ετών, χρησιμοποιώντας ένα μαγνητόφωνο και την υπόσχεση να διαφυλάξει την ανωνυμία τους.
Μήπως διανύουμε την πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής μας και δεν το ξέρουμε;
Η Lydia Sohn τους ρώτησε για τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής τους. Κάθε ένας από αυτούς τους 90χρονους, που όλοι είναι χήροι, αναφέρθηκε στην περίοδο που οι σύζυγοι τους ήταν ακόμα ζωντανοί και τα παιδιά τους ήταν μικρά και ζούσαν στο σπίτι. Ως πολυάσχολη νεαρή μητέρα και επαγγελματίας που φαντασιώνεται συχνά τις απολαύσεις της συνταξιοδότησης (όπως και πολλοί από εμάς), απάντησε γρήγορα: «Ναι, αλλά δεν ήταν αυτή η πιο αγχωτική περίοδος της ζωής σας;» Ναι, φυσικά, όλοι συμφωνούσαν. Αλλά δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι εκείνες οι μέρες ήταν και οι πιο ευτυχισμένες.
Όλες εκείνες οι ευτυχισμένες μέρες που αναπολούν οι ηλικιωμένοι, είναι οι ίδιες μέρες που ζούμε τώρα όλοι εμείς της μέσης ηλικίας. Εκείνες οι πολύτιμα μοναδικές στιγμές, που, όμως, αδυνατούμε να τις κοιτάξουμε κατάματα και να τις απολαύσουμε όσο τους πρέπει και όσο το αξίζουν. Είναι εκείνες οι στιγμές που, φορτωμένοι με τις σακούλες από το σουπερμάρκετ, το μωρό στην αγκαλιά και το αυτί στο κινητό να συζητάμε για δουλειά, μας είναι δύσκολο να δούμε ότι διανύουμε μία από τις ομορφότερες και πιο δημιουργικές περιόδους της ζωής μας. Η κούραση, συχνά, μας εμποδίζει να χαμογελάμε, παρότι ξέρουμε καλά πως είμαστε ευτυχισμένοι. Κι η ευτυχία μας οφείλεται σ’ αυτούς που αγαπάμε και που μας αγαπούν.
Η οικογένεια είναι ό,τι σημαντικότερο έχουμε στη ζωή μας
Αυτό αποδεικνύεται και από την επόμενη ερώτηση της Lydia Sohn: «Ποιο είναι αυτό για το οποίο μετανιώνετε περισσότερο;». Σχεδόν όλοι οι ηλικιωμένοι συνέδεαν τις απογοητεύσεις με την οικογένεια. Επιθυμούσαν καλύτερες σχέσεις με τα παιδιά τους ή καλύτερες σχέσεις μεταξύ των παιδιών τους. Μία από τους ερωτηθέντες έχει δύο παιδιά που δεν έχουν δει ή μιλήσει ο ένας στον άλλο για πάνω από δύο δεκαετίες. Κατέληξε ότι αυτό, ανάμεσα σε όλα τα λάθη και τις λύπες που θα μπορούσε να φέρει στο νου της, ήταν το μόνο πράγμα που την κρατούσε ξύπνια τις νύχτες.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι με τους οποίους ήρθε σε επαφή, ανέφεραν πως κοιτάζοντας αναδρομικά τη ζωή τους, οι χαρές και οι λύπες τους δεν σχετίζονταν με την επαγγελματική τους σταδιοδρομία αλλά με τους γονείς, τα παιδιά, τους συζύγους και τους φίλους τους. Με απλά λόγια, όταν ρωτούσε «Θα θέλατε να έχετε πετύχει περισσότερα;” μου απαντούσαν: “Όχι, ήθελα να είχα αγαπήσει περισσότερο»
Μην περιμένουμε, λοιπόν, τα γηρατειά για να αγαπήσουμε, να ζήσουμε ή να ευχαριστηθούμε τη ζωή. Η ζωή είναι εδώ, είναι στο τώρα, και οφείλουμε να απολαμβάνουμε την κάθε της στιγμή σαν να’ ναι η τελευταία. Οφείλουμε να αγαπάμε δυνατά και να το δείχνουμε κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, σε κάθε μας ανάσα. Γιατί αυτό που μένει, τελικά, δεν είναι ούτε τα λεφτά, ούτε κι η όποια επιτυχία μας. Αυτό που μας κρατάει συντροφιά είναι οι σχέσεις που θα χτίσουμε και η αγάπη που θα μοιραστούμε.
Πηγή: medium.com
