«Σήμερα ήταν μια υπέροχη ανοιξιάτικη μέρα και αποφάσισα να πάω με των 3 ετών γιο μου στο πάρκο. Έτρεχε γύρω-γύρω και τα ξανθά μαλλάκια του ανέμιζαν στο αεράκι. Πηδούσε στο ένα πόδι, σκαρφάλωνε στην τσουλήθρα, σκουντουφλούσε πάνω σε άλλα παιδάκια, καθόταν στην κορυφή της σκάλας και έπεφτε στην αγκαλιά μου.
Και εγώ, τραβούσα φωτογραφίες του στο κινητό μου. Έβγαλα γύρω στις 50. Δεν ξέρω τι με έπιασε, αλλά ένιωθα ότι έπρεπε να απαθανατίσω την κάθε στιγμή.
Το 3 χρονών, 6 μηνών και 5 ημερών αγοράκι μου, με τα μαλλάκια του να πέφτουν στα μάτια του, το μπλε μπλουζάκι που ήταν του αδερφού του και ήδη έχει αρχίσει και δεν του έκανε, έτρεχε και έπαιζε, ψάχνοντας με κάθε λίγο με το βλέμμα του.
Έπρεπε να αιχμαλωτίσω εκείνη τη στιγμή, να την κρατήσω για πάντα.
Για τα παιδιά μας, ο χρόνος κυλάει αργά. Ζουν το τώρα και κάθε μέρα μοιάζει με χίλια χρόνια. Και για μας τους γονείς, όμως, μπορεί να κυλήσει αργά, ειδικά στις δύσκολες στιγμές. Αλλά, γνωρίζουμε πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος και πόσο μεγαλώνουν τα παιδιά μας.
Τον φωτογράφησα, λοιπόν, για να θυμάμαι, για να κρατήσω αυτή την ανάμνηση να μην ξεγλυστρίσει. Δεν το κάνω σε τέτοιο βαθμό κάθε μέρα, αλλά, τραβώ πολλές φωτογραφίες τα παιδιά μου, ειδικά όταν είμαστε έξω. Κάποιες φορές αναρωτιέμαι ποιο είναι το τίμημα. Αν είμαι πίσω από έναν φακό όλη την ώρα, είμαι εκεί να ζω την κάθε στιγμή με τα παιδιά μου;
Ο πατέρας μου ήταν επαγγελματίας φωτογράφος και οι αγαπημένες του πρωταγωνίστριες ήταν η αδερφή μου και εγώ. Θυμάμαι να ποζάρω συχνά κρατώντας το χέρι της αδερφής μου στο πάρκο, στο λούνα πάρκ, στην παραλία, στο μουσείο, όπου πηγαίναμε. Και ακόμα και όταν δεν ποζάραμε, ο πατέρας μου ήταν πίσω από την κάμερα να φωτογραφίζει τις αυθόρμητες στιγμές γιατί αυτές ήταν οι αγαπημένες του.
Και θυμάμαι ότι θύμωνα πολύ. Συνεχώς με ακολουθούσε ένας φακός, καταγράφοντας την κάθε μου κίνηση. Παρόλα αυτά, ένιωθα ότι με αγαπούσε και με εκτιμούσε. Ο πατέρας μου όταν έκανε διάλειμμα, έπαιζε μαζί μου. Ήταν καλός ακροατής και ακόμα καλύτερος φίλος στο παιχνίδι.
Και τώρα, χαίρομαι που έχω στοίβες από τόσες υπέροχες, προσεγμένες φωτογραφίες των παιδικών μου χρόνων που τράβηξε ο μπαμπάς μου. Τις κοιτάζω και καμιά φορά θέλω να κλάψω. Απαθανατίζουν τις πιο όμορφες στιγμές των παιδικών μου χρόνων και δίνουν μια αίσθηση μονιμότητας.
Ξέρω ότι τώρα, που βρισκόμαστε στην ψηφιακή εποχή, υπάρχει μια μικρή ενοχή όταν κολλάμε στα κινητά μας, καταγράφοντας και δημοσιοποιώντας στοιχεία της ζωής μας, αντί απλά να ζούμε. Άραγε το πάθος να φωτογραφίζω τα παιδιά μου είναι προβληματικό;
Δεν είμαι σίγουρη, αλλά πιστεύω πως όχι. Θέλω να πιστεύω ότι μπορώ να τα έχω και τα δύο. Μπορεί να με πιάνει η τρέλα και να φωτογραφίζω συνεχώς τα παιδιά μου και από την άλλη να αφήνω το τηλέφωνο στην άκρη για να ζήσω την κάθε στιγμή.
Προς το τέλος της βόλτας μας, ο γιος μου ήθελε να τον κυνηγήσω. Είχα πλήρη αίσθηση του πόσο απελευθερωτικό είναι να τρέχω πίσω του, χωρίς το τηλέφωνό μου, νιώθοντας τον αέρα στα μαλλιά μου. Δεν με ένοιαζε να απαθανατίσω τίποτα, με ένοιαζε να είμαι δίπλα του και να το ζω μαζί του.
Όταν, όμως, κάτσαμε για να πιούμε νερό, είχαν την τάση να φωτογραφίσω το πρόσωπο, το γέλιο του. Δεν ήθελα να χάσω τίποτα από αυτά.[…] Και αφού πέρασαν 20 λεπτά που είχα σταματήσει να τραβάω γελοιωδώς φωτογραφίες, έβγαλα το κινητό μου και τον φωτογράφησα μια τελευταία φορά να κάθεται στο καρότσι του και να τρώει κράκερ[…]
Τα παιδιά μου είναι ότι καλύτερο συνέβη στη ζωή μου. Όλες οι μαμάδες τρελαίνονται λιγάκι με τα παιδιά τους, έτσι δεν είναι; Πιστεύω ότι μια μέρα θα με ευχαριστούν για όλες εκείνες τις φωτογραφίες, για την ομορφιά που αιχμαλώτισα για να διατηρήσω αυτές τις μοναδικές στιγμές της παιδικής τους ηλικίας.»
Πηγή: scarymommy.com
