«Αγαπητή άγνωστη,
Το έχω ξανακούσει, να ξέρεις. Ότι «κακομαθαίνω» το παιδί μου. Ήσουν τόσο σίγουρη ότι δεν θα μάθει ποτέ να είναι ανεξάρτητη εξαιτίας μου. Σου χαμογέλασα, φίλησα το κεφαλάκι της και συνέχισα τα ψώνια μου.
Αν ήξερες μόνο αυτά που ξέρω εγώ.
Αν ήξερες ότι τους πρώτους 10 μήνες της ζωής της, τους πέρασε μόνη της σε μια κρύα μεταλλική κούνια χωρίς καμία παρηγοριά εκτός από το να πιπιλάει το δάχτυλό της.
Αν ήξερες μόνο το ύφος της τη στιγμή που η υπεύθυνη ορφανοτροφείου, μου την έδινε για να την αγκαλιάσω για πρώτη φορά -συνονθύλευμα συναισθημάτων αγαλλίασης και καθαρού τρόμου. Κανείς μέχρι τώρα δεν την είχε κρατήσει με τέτοιο τρόπο και δεν είχε ιδέα πως έπρεπε να αντιδράσει.
Αν ήξερες ότι παρέμενε στην κούνια της ήσυχη αφού είχε ξυπνήσει χωρίς να κλαίει, γιατί είχε συνηθίσει κανείς να μην απαντά στο κάλεσμά της..
Αν ήξερες ότι το άγχος ήταν κομμάτι της καθημερινότητάς της, μαζί με το να χτυπάει το κεφάλι της στα κάγκελα της κούνιας για να νανουριστεί αποζητώντας παρηγοριά.
Αν ήξερες μόνο ότι το συγκεκριμένο μωρό στο καρότσι είναι αβάσταχτα «ανεξάρτητο» -και πως χρειάζεται να περάσουμε λεπτά, ώρες, μέρες, εβδομάδες, μήνες και χρόνια προσπαθώντας να την κάνουμε να ξεχάσει «το τραύμα» και να ξεπεράσει το ότι δεν είναι ασφαλής.
Αν ήξερες μόνο αυτά που ξέρω.
Αν ήξερες μόνο πως αυτό το μωρό τώρα αντιδρά όταν το αφήνεις από την αγκαλιά σου, ενώ παλιότερα γινόταν το αντίστροφο.
Αν ήξερες ότι αυτό το μωρό φωνάζει με όλη του τη δύναμη τα πρωινά και μετά τον ύπνο, γιατί τώρα ξέρει ότι οι φωνές της θα ακουστούν και κάποιος θα έρθει να τη σηκώσει και να αλλάξει την πάνα της.
Αν ήξερες μόνο ότι αυτό το μωρό νανουρίζεται πλέον στην αγκαλιά της μαμάς και του μπαμπά του, αντί να νανουρίζεται μόνη του.
Αν ήξερες μόνο ότι αυτό το μωρό τους συγκίνησε όλους μια μέρα, που εντελώς αυθόρμητα μας πλησίασε από μόνη της για παρηγοριά.
Αν ήξερες μόνο αυτά που ξέρω εγώ.
Το να "κακομαθαίνω" αυτό το μωρό είναι το πιο σημαντικό πράγμα που θα κάνω ποτέ στη ζωή μου και είναι προνόμιο. Θα την κρατάω στην αγκαλιά μου λίγο ακόμα -ή όσο εκείνη με αφήνει- γιατί τώρα μαθαίνει πως είναι να νιώθεις ασφάλεια. Ότι ανήκει κάπου. Ότι την αγαπούν.
Αν ήξερες…»
