Όταν τα μικρά παιδιά νιώθουν μεγάλα συναισθήματα, είναι χρέος μας να επιβάλλουμε την ηρεμία, όχι να παρασυρθούμε απ’ τον θυμό.
Πώς μπορούμε να το κάνουμε όμως; H Lauren Tamm, μια μαμά που γράφει για τις περιπέτειές της με τα παιδιά της και για το πώς τις διαχειρίζεται, μοιράζεται τη μέθοδο στης οποίας το όνομα ορκίζεται.
Αποτελείται από τέσσερα απλά βήματα και καθόλου τιμωρία ή απειλές. Ας τη δούμε αναλυτικά:
Βήμα 1ο: Διατήρησε την ψυχραιμία σου!
Μπορεί μέσα σου να βράζεις, αλλά… έξω σου πρέπει να ‘σαι -ή έστω να δείχνεις- ήρεμη και νηφάλια. Το παιδί είναι παιδί και το ότι θα κάνει μπάνιο ή ότι θα φύγει απ’ τις κούνιες είναι ίσως η μεγαλύτερη τραγωδία που έχει βιώσει στη μικρή ζωή του. Επιπλέον είναι 3, 4, 5 ετών οπότε δεν ξέρει να ελέγχει τα συναισθήματά του. Εσύ όμως και πολύ χειρότερα έχεις περάσει και ενήλικας είσαι που ξέρει πότε να προτάσσει τη λογική του. Πρέπει, λοιπόν, να ηρεμήσεις πριν προχωρήσεις στο δεύτερο βήμα. Αν δεν «το ‘χεις» εύκολα, μπορείς να δοκιμάσεις κάποιες απ’ τις παρακάτω τεχνικές διαχείρισης θυμού:
-Εισπνοή-εκπνοή: Πάρτε 10 βαθιές αναπνοές μετρώντας αντίστροφα απ’ το 10 έως το 1 και μετά δράστε.
-Εστιάστε σε μια θετική εικόνα: Όταν θα είστε σε ήρεμη κατάσταση, επιλέξτε μια εικόνα ή μια ανάμνηση που σας κάνει να νιώθετε όμορφα και φέρτε την στον νου σας, όταν το παιδί σας βγάζει εκτός εαυτού.
Πάρτε τον χρόνο σας: Αν τίποτα απ’ αυτά δεν δουλέψει, βγείτε απ’ το δωμάτιο ή απομακρυνθείτε κάπως απ’ τον χώρο για ένα-δύο λεπτά. Έτσι θα καταφέρετε να γεμίσετε τις μπαταρίες σας με την ενέργεια που σας λείπει.
Βήμα 2ο: Αγκαλιά
Χαμηλώστε και καθίστε στο ύψος του παιδιού, τυλίξτε τα χέρια σας γύρω του και πάρτε το αγκαλιά. Το πιθανότερο είναι ότι μόλις νιώσει τη στήριξη και την αγάπη σας, θα αφήσει τον εαυτό του ακόμα πιο ελεύθερο και ίσως το ξέσπασμα αποκτήσει μεγαλύτερη ένταση.
Λογικά, όμως, μετά από λίγο, το παιδί θα ησυχάσει και νιώθοντας την αποδοχή, την ηρεμία και την τρυφερότητά σας θα είναι σε θέση να κουβεντιάσει.
Βήμα 3ο: Μιλήστε αργά και χαμηλόφωνα
Μιλώντας χαμηλόφωνα, σχεδόν ψιθυριστά, θα κερδίσετε την προσοχή του παιδιού –πολύ περισσότερο απ’ ότι εάν του βάζατε τις φωνές.
Προσπαθήστε να επαναλάβετε στο παιδί αυτό που λέει την εκάστοτε φορά, με διαφορετικά λόγια, για να το βοηθήσετε να επεξεργαστεί όσα νιώθει, να επιβεβαιώσετε ότι το ακούσατε και να το βοηθήσετε να προχωρήσει.
Βήμα 4ο: Ονοματίστε το συναίσθημα
Τα μικρά παιδιά, ειδικά τα πολύ μικρά παιδιά, βιώνουν κάθε συναίσθημα πολύ έντονα, αλλά δεν γνωρίζουν ποιο είναι ή πώς να το επεξεργαστούν. Δίνοντας όνομα σ’ αυτό που νιώθει το παιδί σας, το βοηθάτε να ξεκινήσει να επεξεργάζεται όσα συμβαίνουν μέσα του αλλά και να σιγουρευτεί ότι έχει όλη σας την προσοχή.
Αν, για παράδειγμα, το παιδί δεν θέλει να φύγει απ’ τις κούνιες, πείτε του: «Ξέρω, δεν θες να φύγουμε. Θες να παίξεις κι άλλο. Το καταλαβαίνω. Στεναχωριέσαι. Ξέρω ότι είναι δύσκολο.»
Είναι δύσκολο να διαχειρίζεσαι ένα πιτσιρίκι που χτυπιέται και κλαίει στη μέση του δρόμου ή που αποφασίζει ότι δεν θέλει να κάνει μπάνιο, μετά ότι δεν θέλει να βγει απ’ την μπανιέρα και μετά ότι σε μισεί γιατί είσαι κακιά μαμά. Πολύ δύσκολο. Ωστόσο, μια ψυχή που μετράει τρία, τέσσερα χρόνια ζωής είναι άδικο να δέχεται απειλές ή να υποβάλλεται σε τιμωρίες. Όσο πιο ήρεμους και τρυφερούς τρόπους βρούμε να χειριστούμε τις δύσκολες στιγμές, τόσο το καλύτερο για όλους.
Πηγή: themilitarywifeandmom.com
