«Κάπως έτσι ξεκινάει. Ίσως συμβεί κάτι σημαντικό στη ζωή σου, μια τεράστια αλλαγή, όπως η γέννηση ενός ακόμη παιδιού.
Για ‘μένα ξεκίνησε μετά τη γέννηση του τρίτου μου γιου. Σκέφτηκα ότι είναι απλώς το άγχος των τριών παιδιών. Όμως, ό,τι κι αν είναι, όπου κι αν το αποδόσεις, θα ξεκινήσεις κάποτε να εκρήγνυσαι ανά πάσα στιγμή.
Όχι με “σημαντικά” πράγματα όπως το ότι το 4χρονό σου έβαψε τον τοίχο. Με μικρά, όπως, ότι ο 2χρονος γιος σου άφησε τα τουβλάκια του στο πάτωμα.
Τα τουβλάκια. Θεέ μου, μπορούσα να νιώσω κάθε μυ του λαιμού μου να τεντώνεται στο άκουσμα και μόνο του πλαστικού που έπεφτε στο ξύλινο πάτωμα. Ο ήχος από μόνος του έφτανε για να με γεμίσει οργή. Ακόμη και απλές απαιτήσεις μπορούσαν να με οδηγήσουν σε ξαφνική, απροσδόκητη και παράλογη οργή. Ένα “Μαμά, πεινάω” μπορούσε να με οδηγήσει σε τρελό θυμό. “Αφού μόλις έφαγες”, μουρμούριζα απ’ τον καναπέ θηλάζοντας το μωρό. “Σου μοιάζω να μπορώ να κουνηθώ; Φάε μια μπανάνα”.
Μετά μισείς τον εαυτό σου που ήσουν κακιά. Η καρδιά σου πονάει, γιατί αγαπάς τόσο πολύ τα παιδιά σου και δεν θέλεις να τα πληγώνεις. Αλλά οι φωνές έρχονται ξανά και ξανά και ξανά.
*Φωτογραφία: huffingtonpost.com
Σκέφτηκα, όπως θα σκέφτονται κι αρκετοί από εσάς, ότι είχα αναπτύξει ξαφνικά προβλήματα διαχείρισης θυμού. Σκέφτηκα, όπως κι εσείς, ότι ήμουν ένας απαίσιος άνθρωπος. Επίσης, σκέφτηκα ότι ήμουν μόνη. Ποιος φέρεται έτσι στα παιδιά του, εκτός απ’ τους κακούς ανθρώπους; Ποιος νιώθει έτσι; Δεν είχα ιδέα ότι, όπως πολλές ακόμη μαμάδες, η αγχώδης διαταραχή με έκανε να εκδηλώνω τόσο θυμό.
Δεν ήμουν τρελή. Ήμουν τρομοκρατημένη.
Ο καθένας το ανακαλύπτει με τον δικό του τρόπο. Μπορεί να είναι ένα άρθρο στο ίντερνετ. Μπορεί να είναι κάποιος φίλος. Εγώ το κατάλαβα μέσω του ψυχιάτρου μου που διαχειριζόταν την επιλόχειο κατάθλιψή μου. Κάποτε έσπασα. Άφησα το μυστικό μου ελεύθερο. “Νιώθω τόσο άσχημα για τα παιδιά μου”, είπα κλαίγοντας. “Δεν έχω καμιά υπομονή πια μαζί τους. Καμία. Δεν μπορώ να τα διαχειριστώ. Αξίζουν κάτι καλύτερο.”
“Είναι κομμάτι της αγχώδους διαταραχής”, είπε ευγενικά. “Μερικές φορές, η αγχώδης διαταραχή εκδηλώνει στρες, το οποίο με τη σειρά του εκδηλώνει θυμό. Δεν είστε θυμωμένη με τα παιδιά σας. Είστε τρομοκρατημένη. Είναι πολύ συνηθισμένο.”
Έκλαψα κι έκλαψα κι έκλαψα. Όχι μόνο δεν ήμουν θυμωμένη, δεν ήμουν ούτε μόνη. Δεν ήμουν κάποια περίεργη κακιά, ήμουν απλώς μια φυσιολογική μαμά. Μια άρρωστη μαμά, που είναι όμως φυσιολογική. Όπως εσύ. Όπως όλες εσείς που φωνάξατε στα παιδιά χωρίς προφανή λόγο, όπως όλες εσείς που δεν μπορούσατε να σταματήσετε τον θυμό να αναβλύζει από μέσα σας ακόμη κι όταν δεν υπήρχε κανείς με τον οποίο μπορούσατε να θυμώσετε. Ήμουν τόσο ευγνώμων που ανακάλυψα ότι δεν είμαι μόνη.
Η επικύρωση αυτή με έσωσε.
Τρία χρόνια αργότερα, ακόμη παίρνω αγωγή –από την επιλόχειο κατάθλιψη, πέρασα στη γενικευμένη αγχώδη διαταραχή. Δεν έγινα ξαφνικά ένας θυμωμένος άνθρωπος. Δεν είχα πρόβλημα διαχείρισης θυμού. Είχα άγχος. Ήμουν φοβισμένη. Ίσως όχι σχετικά με τα παιδιά μου, ίσως σχετικά με κάτι που μου διαφεύγει εντελώς. Ίσως τα τουβλάκια στο πάτωμα να με έκαναν να θυμώνω επειδή ένιωθα ότι χάνω τον έλεγχο του νοικοκυριού μου. Ίσως ο γιος μου που πεινούσε όσο θήλαζα, να με έκανε έξω φρενών επειδή φοβόμουν ότι δεν ήμουν ικανή να ικανοποιήσω τις βασικές του ανάγκες.
*Φωτογραφία: youandkids.com
Το καταλαβαίνω πια. Μπορώ να δω την ένταση, να αισθανθώ τον φόβο ή τον πανικό (ή και τα δυο) να ανεβαίνουν όσο χτίζεται ο θυμός. Εσείς, οι… αδερφές μου στην αγχώδη διαταραχή, το καταλαβαίνετε αυτό: μόλις ο φόβος αρχίζει να αναβλύζει, δεν είσαι ικανός να τον “μαζέψεις”.
Έτσι είναι να ζεις με μια διαταραχή άγχους, που εκδηλώνει θυμό και στρες. Κάθε μέρα, δοκιμάζεσαι με τον δυσκολότερο τρόπο και προσπαθείς να βάλεις ένα καπάκι στα συναισθήματά σου, να μην σε απασχολεί η ακαταστασία ή η καθυστέρηση στα ραντεβού. Να προσπαθείς να επιβάλλεσαι στον εαυτό σου και να τον ρωτάς “Τι νιώθω πραγματικά;”. Αυτό χρειάζεται πραγματικά είναι πολλή προσπάθεια και πολλή αυτογνωσία. Είναι εξαντλητικό. Μερικές φορές είσαι πολύ μακριά απ’ την πραγματική διαχείριση. Και φωνάζεις και χάνεις την ψυχραιμία σου. Φωνάζεις σ’ αυτούς που αγαπάς περισσότερο. Σ’ αυτούς που κυριολεκτικά θα έκανες τα πάντα για χάρη τους.
Κι αυτό, ίσως, είναι το πιο σπαραξικάρδιο απ’ όλα.»
Πηγή: scarymommy.com
