*Φωτογραφία: icandykids.com
Η σχέση μας με την άλλη οικογένεια είναι καθοριστική
«Είναι πολύ σημαντικό να εστιάσουμε σε δύο πολύ σημαντικά σημεία. Πρώτον, στη σχέση μας με την άλλη μητέρα και το παιδί και δεύτερον στο πλαίσιο στο οποίο βρισκόμαστε», αναφέρει η ψυχολόγος- ψυχοθεραπεύτρια κ. Ρομίνα Σαλούστρου. Η σχέση μας με την οικογένεια του παιδιού είναι καθοριστικής σημασίας, γιατί αυτή ορίζει τη μεταξύ μας απόσταση. Σίγουρα είναι πιο δύσκολο να επέμβεις όταν η άλλη οικογένεια είναι άγνωστη ενώ είναι πιο εύκολο να κάνεις αυτό το βήμα όταν πρόκειται για φίλους, γείτονες ή γονείς συμμαθητών του παιδιού σου. Μάλιστα, σε αυτή την περίπτωση, εφόσον η παρέμβαση γίνει με σεβασμό, μπορεί να είναι ιδιαίτερα βοηθητική.
Το πλαίσιο στο οποίο βρισκόμαστε είναι εξίσου σημαντικό. Στο σχολείο για παράδειγμα, οι δάσκαλοι και οι παιδαγωγοί που έχουν ιδιαίτερη σχέση με τους μαθητές και τις οικογένειές τους μπορούν να βοηθήσουν και να μεσολαβήσουν έτσι ώστε να λυθεί κάποιο πρόβλημα που έχει προκύψει.
Σε ποιες περιπτώσεις επιτρέπεται να παρέμβουμε
Όταν υπάρχει κίνδυνος
Μία παρέμβαση από τη δική μας πλευρά είναι απαραίτητη σε περίπτωση που υπάρχει η πιθανότητα ενός ατυχήματος μεταξύ των παιδιών. Τότε –και σ’ αυτό θα συμφωνήσουμε όλοι -οι γονείς πρέπει να συνεργαστούν ώστε να αποφευχθεί αυτό το ενδεχόμενο, πάντα με ηρεμία και ψυχραιμία!
Τι κάνουμε σε περίπτωση που η συμπεριφορά του άλλου παιδιού έχει ξεφύγει από τα όρια;
Όπως επισημαίνει η κ. Ρομίνα Σαλούστρου, όταν υπάρχει ενόχληση από τη συμπεριφορά ενός άλλου παιδιού, μία παρέμβαση μπορεί να γίνει εφόσον υπάρχει σχέση με τον κηδεμόνα του και μπορεί να λειτουργήσει βοηθητικά ως προς τον ενήλικα που εκείνη την ώρα διαχειρίζεται μία δύσκολη κατάσταση, εφόσον γίνει με κατανόηση και σεβασμό.
Το σημαντικό είναι να σκεφτείτε τον τρόπο με τον οποίο θα τον πλησιάσετε αλλά και τα όρια που έχετε στη μεταξύ σας σχέση. Αν πιστεύετε ότι ο γονιός θα εκλάβει ως προσβολή, απόρριψη ή κριτική την παρέμβασή σας, τότε τα περιθώρια στενεύουν σημαντικά. Σε κάθε περίπτωση, είναι σημαντικό να μην δράσετε παρορμητικά και να σκεφτείτε πώς θα νιώθατε κι εσείς στη θέση εκείνου του κηδεμόνα ή της μητέρας πριν κάνετε το οτιδήποτε.
*Φωτογραφία: teachertoolkit.co.uk
Αν δεν υφίσταται καμία σχέση με την οικογένεια του παιδιού, είναι προτιμότερο να μην γίνει παρέμβαση. Εφόσον όμως, και το δικό σας παιδί είναι παρόν στη δυσκολία αυτή, μπορείτε να στρέψετε την παρέμβαση σε εκείνο, να του εξηγήσετε και να του μιλήσετε γι’ αυτό που συνέβη- κάποια παιδιά μπορεί να επηρεαστούν από μία τέτοια κατάσταση κι ας μην είναι οι πρωταγωνιστές της. Αφήστε το να σας ρωτήσει ό,τι θέλει και απαντήστε στις απορίες του έτσι ώστε να καταγράψει το γεγονός αλλά και να προχωρήσει!
Υπάρχει σωστός τρόπος με τον οποίο μπορούμε να παρέμβουμε;
Παρέμβαση με όρια
Εφόσον έχουμε μια σχετική οικειότητα με τη μαμά του παιδιού, το πρώτο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ρωτήσουμε με σεβασμό και κατανόηση αν χρειάζεται τη βοήθειά μας και πώς ακριβώς μπορούμε να της την προσφέρουμε. Σε καμία περίπτωση, δεν πρέπει να προχωρήσουμε σε άκομψους χαρακτηρισμούς που αφορούν είτε εκείνη είτε το παιδί και τη συμπεριφορά του, ούτε να έχουμε επικριτική διάθεση απέναντί τους. Η ερώτηση μπορεί να αποδειχθεί πολύ σημαντική εκείνη την ώρα για τη μαμά που νιώθει ότι δεν είναι μόνη. Ωστόσο, το σημαντικό είναι, όπως επισημαίνει η ψυχολόγος, να δεχτούμε και την αρνητική απάντηση. «Αν κάποιος δεν χρειάζεται βοήθεια, είναι σημαντικό να το “ακούσουμε”. Κάθε οικογένεια έχει τη δική της λειτουργία και τα δικά της όρια, που οφείλουμε να σεβαστούμε. Στην περίπτωση αυτή, η παρέμβαση μας αφορά πάλι τη φροντίδα απέναντι στα δικά μας παιδιά.», αναφέρει χαρακτηριστικά η κ. Σαλούστρου, τονίζοντας έτσι ότι η δική μας παρέμβαση δεν μπορεί να είναι ανεξέλεγκτη.
Ταύτιση
Κάτι που μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα βοηθητικό είναι να μοιραστείτε με τη μητέρα του παιδιού πώς διαχειριστήκατε μια αντίστοιχη δύσκολη στιγμή που αντιμετωπίσατε με το δικό σας παιδί. Έτσι, όχι μόνο θα της δώσετε μια πιθανή λύση, αλλά εκείνη την ώρα θα αισθανθεί ότι είστε δίπλα της, ότι θέλετε να τη βοηθήσετε και ότι δεν έχετε σκοπό να στραφείτε εναντίον της. Η αίσθηση της κατανόησης είναι πολύτιμος σύμμαχος για μια μαμά που δυσκολεύεται!
*Φωτογραφία: fatherly.com
Ποιος πρέπει να είναι ο αποδέκτης, ο γονιός ή το παιδί;
Η παρέμβασή μας είναι καλό να απευθύνεται στους γονείς και όχι στο παιδί, που ακόμα και εκείνη την ώρα που η συμπεριφορά του ενδεχομένως έχει «ξεφύγει», δεν είναι υπεύθυνο για τις πράξεις του. Εξαίρεση φυσικά αποτελεί η περίπτωση που, όπως είπαμε πριν, το ίδιο ή άλλα παιδιά κινδυνεύουν, οπότε είναι απαραίτητο να στραφούμε απευθείας σε εκείνο, πάντα με διάθεση φροντίδας!
Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι είμαστε όλοι γονείς και ότι όλοι ανήκουμε στην ίδια ομάδα! Δεν ανταγωνιζόμαστε μεταξύ μας ούτε να βγάζουμε εύκολα συμπεράσματα. Μπορούμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον με σεβασμό και κατανόηση, ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις.
