«Αγαπητέ Άγνωστε,
Υπάρχουν ορισμένα πράγματα που πρέπει να ξέρεις, αν πρόκειται να περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου με την κόρη μου. Κατ’ αρχάς, ίσως χρειαστεί να την αφήσεις να σου κάνει εκείνη πρόταση γάμου. Της αρέσει να γίνονται τα πράγματα με τον δικό της τρόπο και στον δικό της χρόνο, οπότε αν αποφασίσεις να το “ρίξεις”, πιθανότατα θα σου πει ότι το έκανες με τον λάθος τρόπο κι ότι ο δικός της θα ήταν σίγουρα καλύτερος. Αυτό θα το βρεις μπροστά σου σε πολλούς τομείς της ζωής, για να είμαστε ειλικρινείς. Ας πούμε απλά ότι της αρέσει να έχει τον έλεγχο.
Θα χρειαστεί επίσης να φτιάχνεις καφέ νωρίς και να τον πίνεις πριν ξυπνήσει. Η κόρη μου έχει μια όρεξη για ζωή που λίγοι άνθρωποι που μπορούν να ακολουθήσουν. Είναι στην τσίτα και κανείς δεν μπορεί να την σταματήσει. Πετάγεται το πρωί απ’ το κρεβάτι έτοιμη να τρέξει Μαραθώνιο ή να γράψει μια εργασία –και το κάνει αυτό φορώντας το πιο πλατύ της χαμόγελο. Έχει απίστευτο θάρρος ριζωμένο βαθιά μέσα της, που την κάνει να βρυχάται σαν λιοντάρι. Θα συνηθίσεις τον θόρυβο.
Να θυμάσαι ότι είναι πολύ ευχάριστη συνήθως, αλλά είναι και μισή Ελληνίδα, οπότε οι εκρήξεις της μπορούν να γίνουν ιδιαίτερα έντονες. Όταν ήταν μικρή, μπορεί ο μεγάλος της αδερφός να της γκρέμιζε έναν πύργο από τουβλάκια κι εσύ να νόμιζες ότι της έκοψε κάποιο δάχτυλο! Οι φωνές της ακούγονταν σ’ όλη τη γειτονιά. Τότε ήταν που κατάλαβα ότι δεν είναι απ’ τους ανθρώπους που θα αφήσουν κάτι να πέσει κάτω. Τον νου σου!
Το πιο σημαντικό απ’ όλα: η κόρη μου έχει τόση συμπόνια για τους ανθρώπους, όσο ελάχιστοι άνθρωποι. Όταν ήταν τριών ετών, πήραν το παιχνίδι μιας φίλης της στον παιδικό σταθμό. Η δασκάλα της είπε ότι η κατανόηση και η συμπαράσταση ξεχύθηκαν αμέσως από μέσα της και μετά… τρελάθηκε. Ήθελε να αποκαταστήσει τη δικαιοσύνη, οπότε κυνήγησε το παιδάκι, άρπαξε το παιχνίδι και το επέστρεψε στη φίλη της. Πρέπει να ξέρεις ότι η κόρη μου νιώθει πολύ έντονα την ανάγκη να βοηθά τους άλλους κι ότι αυτή η ανάγκη ακολουθείται άμεσα απ’ τη δίψα της για δικαιοσύνη. Θα είναι απόλυτα αφοσιωμένη σε ‘σένα -σε όποιον αγαπήσει- και, ειλικρινά, ακόμα και σε ανθρώπους που δεν γνωρίζει καν. Η έμφυτη αυτή τάση της είναι μέσα στην υπέροχη ψυχή της και, ως μητέρα, ξέρω ότι δεν πρόκειται να πάει πουθενά.
Τέλος, βάλε τα δυνατά σου να μην προσπαθήσεις να εξημερώσεις το ατίθασο πνεύμα της. Πριν καν περπατήσει, τα έπιπλα ήταν για εκείνη βουνά. Έπρεπε να τα ανέβει και μετά να εκτοξευτεί στον αέρα. Κανένας στόχος δεν είναι αρκετά δύσκολος. Ήθελε πάντα να ξεπερνάει τον εαυτό της. Και το έκανε. Θα θελήσει να εξερευνήσει, να πάρει μέρος σε περιπέτειες και ίσως να ταξιδέψει στον κόσμο. Μην προσπαθήσεις να τη μεταπείσεις λέγοντάς της ότι θα σου λείπει όταν φεύγει. Συνόδευσέ τη. Άσ’ την να πετάξει.
Σ’ ευχαριστώ που αγαπάς την κόρη μου. Η ζωή μαζί της θα είναι πιθανότατα κάτι σαν βόλτα με τζιπ στην άγρια φύση –λίγο δύσκολη και γεμάτη λακούβες, αλλά πολύ, πολύ διασκεδαστική. Απλώς προσπάθησε να απολαύσεις τη θέα του κόσμου, όπως αυτή φαίνεται απ’ τα μάτια της. Δεν θα βαρεθείς ποτέ. Η ζωή δεν θα είναι ποτέ ήσυχη. Θα γίνεται ολοένα και πιο όμορφη.
Η μαμά της.»
