Είναι ωραία που με αγκαλιάζεις σφιχτά πριν κοιμηθούμε, αλλά ξέρεις τι λένε: έρωτας είναι να κοιμάσαι αγκαλιά. Αγάπη είναι να μην πιάνεις κορέους.
Άμα ζεσταίνεσαι τον χειμώνα, φόρα-κανένα-φούτερ! Εγώ κρυώνω. Τι να κάνουμε.
Υπάρχει κάτι που δεν είναι διαπραγματεύσιμο σ’ αυτή τη σχέση: η μεριά μου. Μου ανήκει. Αν χρειαστεί ν’ ασκήσω βία για να την κρατήσω μόνο δική μου, θα το κάνω. Φύγε.
Έχω μια φοβερή λύση για το τυπικό, καθημερινό σου πρόβλημα «μπαίνουν τα μαλλιά σου στο ρουθούνι μου». Μη μ’ αγκαλιάζεις.
Όχι. Δεν ξυπνάω εγώ εύκολα. Το ροχαλητό σου ακούγεται σαν την Πανγαλαξιακή Ένωση Πνευστών.
Αυτοί που λένε «θέλω να κοιμηθώ σαν μωρό» δεν σ’ έχουν γνωρίσει.
Παρεμπιπτόντως, πώς γίνεται να κοιμάσαι τόσο βαριά, αλλά με το που τολμάω να ανασηκωθώ να γουρλώνεις το μάτι σου και να ρωτάς όλος πανικό «Πού πας;»;
Καμιά φορά η νύστα είναι διακόσιες φορές πιο δυνατή απ’ τη διάθεση για σεξ. Συγγνώμη, αλλά είναι αδύνατον.
Αν αρχίσεις να ροχαλίζεις, θα σε σκουντήξω. Αν σε σκουντήξω και δεν σταματήσεις, θα σε χαστουκίσω. Τι άλλο να κάνω;
Το μαξιλάρι μου είναι δικό μου. ΑΣ’ ΤΟ!
Αν παραβιάσεις τα σύνορα της πλευράς μου, επικαλούμαι κάθε νόμιμο δικαίωμά μου για ανταρτοπόλεμο.
Σ’ αγαπάω, αλλά όταν κάνει ζέστη, δεν θέλω αγκαλίτσες!
Σ’ αγαπάω, αλλά αν με ξυπνήσεις πριν το ξυπνητήρι μου, ετοιμάσου να δολοφονηθείς στον ύπνο σου.
Σ’ αγαπάω, αλλά αν μου φέρεις καφέ στο κρεβάτι ορκίζομαι να μη σου ξαναφάω ποτέ τις τηγανητές πατάτες!
