«Ξύπνησα τις προάλλες και βρήκα αυτή τη φωτογραφία στο κινητό μου.
Βλέπετε, αυτήν την περίοδο είμαι “στα χαρακώματα”, κυρίως λόγω του νεογέννητού μου. Εκείνη τη νύχτα, όμως, ήταν σειρά του άντρα μου να ασχοληθεί με το μωρό. Κι αφού άλλαξε, τάισε και κοίμισε το μωρό, τράβηξε αυτή τη φωτογραφία μου με την κόρη μου (που ήρθε ως το κρεβάτι μας κάποια στιγμή μέσα στο βράδυ).
Συνήθως, όταν βλέπω κάποια φωτογραφία μου για την οποία δεν έχω ποζάρει, δεν την ποστάρω. Και, συνήθως, ενοχλούμαι μ’ αυτόν που την τράβηξε. Όμως, όχι αυτήν τη φορά. Αυτή η φωτογραφία είναι διαφορετική.
Γιατί οι τελευταίες εβδομάδες ήταν δύσκολες. Ξεχνάς πώς είναι να φροντίζεις ένα μωρό. Πόση εξαντλημένος γίνεσαι, σωματικά, πνευματικά και συναισθηματικά. Προσθέστε δύο ακόμα παιδιά στο μίγμα και νιώθεις απλά πτώμα. Όλη-την-ώρα.
Οι μέρες μου είναι γεμάτες με πάνες, νανουρίσματα, παιδικά δάκρυα, καθάρισμα λεκέδων και ζημιών, μπουγάδα, βρώμικα πιάτα και ατελείωτα ταΐσματα.
Δεν προλαβαίνω να κάνω μπάνιο κάθε μέρα. Τα μάτια μου είναι πρησμένα κι έχω μαύρους κύκλους λόγω της αϋπνίας. Τα ρούχα μου συνήθως έχουν κάποιου είδους λεκέ από φαγητό ή από κάποια “γουλίτσα” του μωρού. Τα μαλλιά μου είναι μονίμως πιασμένα κότσος. Το μακιγιάζ ανύπαρκτο.
Κι αυτή η φωτογραφία τα δείχνει όλα. Δεν είναι αψεγάδιαστη, αλλά είναι μια φωτογραφία που απαθανατίζει μια απ’ τις δυσκολότερες δουλειές που υπάρχουν: τη μητρότητα.
Θέλω να θυμάμαι αυτή τη φάση της ζωής μου. Χρειάζομαι αυτή τη φωτογραφία για να μου το θυμίζει, επειδή καμιά φορά, όταν είσαι “στα χαρακώματα” ξεχνάς ότι θα σου λείψουν κάποια μέρα.
Δεν θα μου λείψουν απαραίτητα τις άυπνες νύχτες, αλλά θα μου λείψει να κρατάω στην αγκαλιά μου τα μωρά μου μέχρι ν’ αποκοιμηθούν. Να νιώθω το μικροσκοπικό τους στέρνο να εισπνέει και να εκπνέει, όσο τα μικροσκοπικά τους δάχτυλα τυλίγονται στο δικό μου.
Δεν θα μου λείψουν τα κλάματα, αλλά θα μου λείψει η δυνατότητα να ηρεμώ τα παιδιά μου μ’ ένα φιλί στο μέτωπο.
Δεν θα μου λείψει να καθαρίζω το γάλα που χύθηκε στο πάτωμα, αλλά θα μου λείψει η δυνατότητα να… “καθαρίζω” εγώ γι’ αυτά (μόνο με σαπούνι και νερό).
Δεν θα μου λείψει να ξυπνάω με πιασμένο λαιμό και μέση επειδή τα παιδιά μου με στρίμωξαν στο κρεβάτι, αλλά, κάποια μέρα, θα μου λείψει να ξυπνάω με τα πρόσωπά τους δίπλα στο δικό μου. Θα μου λείψουν αυτές οι πρωινές αγκαλιές.
Αυτή είναι μια φάση που θέλω να θυμάμαι.
Αυτή τη φάση της μητρότητας, παρά το ότι μπορεί να είναι εξαντλητική, δεν θέλω ποτέ να την ξεχάσω.
Οπότε, θυμίστε στον άντρα σας, στον σύντροφό σας, στον φίλο σας να σας βγάζει τέτοιες φωτογραφίες.
Και να είστε περήφανες γι’ αυτές τις φωτογραφίες.
Γιατί αυτές είναι που θα θέλετε να κρατήσετε.»
Πηγή: The Chronicles of Motherhood
