*Φωτογραφία: parents.com
«Θα εκφράσω την μάλλον όχι και τόσο δημοφιλή άποψή μου, αλλά έχω ανάγκη να τη μοιραστώ μαζί σας.
Τα παιδιά θα είναι πάντα παιδιά.
Τα παιδιά είναι απαιτητικά, κτητικά, κυρίως είναι χαριτωμένα αλλά κάποιες φορές μοιάζουν με επιθετικούς νίντζα.
Ο μόνος τρόπος να το καταλάβεις αυτό είναι να βρεθείς σε έναν χώρο γεμάτο παιδιά, όπως ένας παιδότοπος.
Όταν πηγαίνουμε στον παιδότοπο, γίνομαι μαμά-ελικόπτερο. Όχι σε υπερβολικό βαθμό, απλώς το ένα μου μάτι προσέχει την άλλη μαμά-φίλη με την οποία μιλάω και πίνω καφέ που πίνω και το άλλο μου μάτι είναι καρφωμένο στα παιδιά. Θέλω να είμαι σίγουρη ότι είναι ασφαλή, ότι παίζουν καλά, ότι δεν παραφέρονται ή πειράζουν το ένα το άλλο. Γιατί αυτό δεν είναι σωστό. Σίγουρα δεν είμαι υπερβολικά… μαμά-ελικόπτερο. Αφήνω τα παιδιά μου να βλέπουν και να μαθαίνουν και δεν είμαι ο γονιός που δεν θα αφήσει κανένα άλλο παιδί να πλησιάσει το δικό του.
Όταν βρισκόμαστε σε δημόσιο χώρο, τίποτα δεν ανήκει στο παιδί μου. Ανήκει σε όλους. Επομένως, το ότι ο γιος μου θέλει να οδηγήσει ένα μίνι αυτοκινητάκι, με το οποίο εκείνη την ώρα παίζει ένα άλλο παιδάκι, σημαίνει απλώς ότι πρέπει να του πω να περιμένει τη σειρά του. Αυτό σημαίνει να μοιράζεσαι. Είναι απίστευτο το ότι πολλοί ενήλικες δεν μπορούν να το καταλάβουν στην ηλικία τους.
Όμως, αν το αυτοκινητάκι ανήκει στον γιο μου και εκείνος θέλει να παίξει μαζί με το άλλο παιδάκι, τότε μπορούν να παίξουν μαζί.
Ποτέ δεν έχω κάνει παρατήρηση σε άλλα παιδιά στη ζωή μου. Δεν μ’ αρέσει. Δεν είναι δική μου ευθύνη. Η δική μου ευθύνη περιορίζεται στα παιδιά μου.
Αν ο γιος μου αρπάξει το παιχνίδι ενός άλλου παιδιού, θα τον διορθώσω, αν η κόρη μου πειράξει κάποιο άλλο παιδί, θα τη διορθώσω, αν τα παιδιά μου δεν φέρονται σωστά, θα επέμβω. Τέτοιου είδους συμπεριφορά δεν είναι ανεκτή σε οποιαδήποτε ηλικία.
Σήμερα, όμως, άκουσα τον εαυτό μου να λέει τη φράση “Αυτό που κάνεις δεν είναι σωστό, σε παρακαλώ σταμάτα” σε άλλα παιδιά. Όχι τα δικά μου.
Γιατί; Γιατί δεν θα το έκανε κανείς άλλος. Έβλεπα δύο πεντάχρονα που οδηγούσαν ένα μίνι αυτοκινητάκι να τρέχουν προς την κόρη μου και να γελάνε αφού εκείνη έπεσε. Εκείνη τη στιγμή εγώ βοηθούσα τον γιο μου να μπει στην πισίνα με τις μπάλες (ο συγκεκριμένος παιδότοπος είναι για παιδιά μέχρι 4 ετών).
Έβλεπα ένα μικρό αγόρι να ανεβαίνει σε ένα ψηλή παιχνιδοκατασκευή και τη μαμά του που δεν είχε ιδέα ότι ο γιος της θα έπεφτε κάτω, και τον έπιασα. Ήρθε προς το μέρος μας και είδε μια ξένη να έχει αγκαλιά το παιδί της και με κοίταξε υποτιμητικά ενώ τον έπαιρνε απ’ τα χέρια μου.
Έβλεπα δύο παιδιά να σπρώχνουν τον γιο μου ενώ εκείνος προσπαθούσε να κάνει τσουλήθρα και τους είπα “Αυτό δεν είναι σωστό, σταματήστε”.
Δεν μ’ αρέσει να κάνω παρατηρήσεις σε ξένα παιδιά αλλά αν υποκρίνεσαι ότι δεν θες να δεις τι συμβαίνει γιατί προτιμάς να κάτσεις και να χαλαρώσεις, θα κάνω παρατήρηση στο παιδί σου.
Δεν είμαι τέλεια, ούτε καν πλησιάζω την τελειότητα. Αλλά είμαι ευγενική και θέλω να μεγαλώσω καλά παιδιά.
Κι εγώ ήμουν ξενυχτισμένη, είμαι ακόμα ξενυχτισμένη.
Θέλω όσο τίποτε άλλο να μιλήσω με κόσμο, είμαι μόνη, κουρασμένη και ο λαιμός μου πονάει. Αλλά δεν πιστεύω ότι το παιδί μου έχει το δικαίωμα να τραβήξει τα μαλλιά ενός άλλου παιδιού επειδή εγώ θέλω να πιω έναν καφέ.
Αν δείτε το δικό μου παιδί να φέρεται άσχημα, έχετε το ελεύθερο να του κάνετε παρατήρηση ή να μου το πείτε για το διορθώσω εγώ.
Αυτή είναι η έννοια της κοινωνίας.
Μαμάδες, αν δεν στηρίζουμε η μία την άλλη, πώς θα μπορέσουμε να συγκεντρώνουμε ευχάριστες εμπειρίες για μας και τα παιδιά μας; Πρέπει ο καθένας από εμάς να κάνει αυτά που του αναλογούν για να μπορέσουμε να περάσουμε όλοι καλά.
Προσέξτε το παιδί σας.»
Πηγή: Facebook.com/themumontherun
