«Δεν είμαι πια μητέρα μωρών. Δεν προσπαθώ πια να “στριμώξω” όσα έχω να κάνω ανάμεσα στις ώρες που θηλάζουν τα μικρά μου, να τρέχω ανάμεσα στα παιδιά κρατώντας βρώμικες πάνες, να νιώθω ότι περνώ τη ζωή μου προσπαθώντας συνεχώς να αποτρέψω την μία καταστροφή μετά την άλλη, να καθαρίζω πoπούς και να σφίγγω τα δόντια μου όταν ακούω πάλι κλάματα. Θυμάμαι πώς ήταν η ζωή μου, δύο χρόνια πριν και νιώθω έκπληξη επειδή τα ‘χω καταφέρει. Αυτό που με νευριάζει, όμως, είναι ένα πράγμα: πόσο σκληρή ήμουν με τον εαυτό μου. Ένιωθα συνεχώς ότι δεν ήμουν “αρκετή”, ότι δεν ασχολιόμουν όσο έπρεπε με το σπίτι, ότι δεν μαγείρευα αρκετά υγιεινά, ότι δεν περνούσα αρκετό χρόνο με τα παιδιά μου, ότι δεν ήμουν καλή σύζυγος και ότι δεν μπορούσα να επαναφέρω το σώμα μου στην αρχική του κατάσταση. Ένιωθα ότι είχα αποτύχει με κάθε πιθανό τρόπο. Κοιτάζοντας πίσω τώρα, θέλω να κλάψω. Είναι τόσο δύσκολο να φροντίζεις τα μωρά σου όταν είναι τόσο μικρά που δεν μπορείς να το καταλάβεις μέχρι να τελειώσει όλο αυτό. Προς τις μαμάδες που το ζείτε τώρα αυτό: πιστέψτε με όταν σας λέω ότι κάνετε κάτι απίστευτο. Δεν φταίτε εσείς, είναι πολύ δύσκολο. Και ο κόπος μας δεν αναγνωρίζεται. Τα πρώτα χρόνια είναι έντονα, γεμάτα πολλά συναισθήματα και κουραστικά και τις χειρότερες μέρες που νιώθετε ότι δεν κάνετε τίποτα, ότι είστε εξαντλημένες, έχετε λερωθεί από τον εμετό και ήδη τρομοκρατείστε στην ιδέα του αύριο, να ξέρετε ότι αυτές είναι οι μέρες που είστε υπερήρωας- τώρα το καταλαβαίνω αυτό.
Όπου κι αν είσαι, μαμά, να ξέρεις ότι όσες τώρα βρισκόμαστε στην απέναντι πλευρά, σε χειροκροτάμε. Κάποια μέρα θα καταλάβεις κι εσύ πόσο δυνατή είσαι, γι’ αυτό κάνε μου μια χάρη σήμερα: να είσαι πιο επιεικής με τον εαυτό σου γιατί, ακόμα κι αν νιώθεις ότι δεν κάνεις τίποτα, η αλήθεια είναι ότι κάνει πολλά.»
Πηγή: babble.com
