«Ανακοινώνω, όπως κάθε βράδυ, ότι σε δύο λεπτά ετοιμαζόμαστε για ύπνο. Πάντα μου λέει “εντάξει, μαμά”, αλλά μόλις τα δύο λεπτά περάσουν, κάνει ό,τι μπορεί για να καθυστερήσει την ανάβαση στον πάνω όροφο που είναι οι κρεβατοκάμαρες. Εννέα στις δέκα φορές του λέω “θα ήθελες να ανέβεις μόνος σου ή να σε κουβαλήσω;”. Τότε βάζει μια τρεχάλα για να με προσπεράσει στις σκάλες.
Την ώρα του μπάνιου δίνουμε μάχη, κατά την οποία προσπαθώ να περιορίσω τα “κύματα” νερού που πετάγονται έξω από την μπανιέρα, καθώς ο γιος μου προσποιείται ότι μαθαίνει στο πλαστικό δελφινάκι του κολύμπι. Τον κυνηγάω γύρω από την κρεβατοκάμαρα για να βάλει πιτζάμες, να βουρτσίσει τα δόντια στο λούτρινο σκυλάκι του και μετά να προσποιηθεί ότι το σκυλάκι μου είπε, ότι τώρα είναι δική του σειρά να βουρτσίσει τα δόντια του γιου μου. Κάποιες φορές η υπομονή μου εξαντλείται και τότε του λέω απότομα ότι τα παιχνίδια τελείωσαν.
Είναι μόνο 6, θυμίζω στον εαυτό μου. Όταν βλέπω ότι με δοκιμάζει, παίρνω μια βαθιά ανάσα και προσπαθώ να ανακτήσω δυνάμεις.
Όταν καθόμαστε στην τεράστια, γεμάτη αρκουδάκια πολυθρόνα που επέμενα ότι χρειαζόμαστε πριν ακόμα ο γιος μου γεννηθεί -την ίδια καρέκλα που ο άντρας μου προσποιείται ότι μισεί, όμως κατά βάθος λατρεύει- διαβάζουμε. Διαβάζουμε τρία ή περισσότερα βιβλία και ο ύπνος αναβάλλεται για τουλάχιστον μία ώρα ακόμα. Πρώτα ο άντρας μου και μετά εγώ. Τρελαίνομαι να τους βλέπω μαζί, ο μπαμπάς και το μικρό του αγοράκι, να συζητούν για τις εικόνες που βλέπουν στα βιβλία…
Όταν τα φώτα σβήνουν, αρχίζουμε τη βραδινή μας κουβεντούλα, οι δυο μας, ο γιος μου κι εγώ, παραμένοντας αγκαλιασμένοι σφιχτά στην πολυθρόνα. Συζητάμε για όσα έκανε στο σχολείο και για το ποιες ήταν οι καλύτερες στιγμές της ημέρας του. Ονειρευόμαστε ότι σύντομα θα επισκεφθούμε τους παππούδες του και τους θείους του και τα ξαδέρφια και τους φίλους του. Ονοματίζει τους συμμαθητές του και αφηγείται ιστορίες για όσα υποτίθεται πως έκαναν μέσα στη μέρα, πολλά εκ των οποίων ξέρω ότι είναι αποκυήματα της φαντασίας του.
Κάποιες φορές γελάμε με τις πλακίτσες που μου έρχονται να του κάνω εκείνη την ώρα. Ή μιλάμε στα λούτρινα ζωάκια του και προσποιούμαστε ότι ανοίγουμε όλοι μαζί μια συζήτηση.
Πριν τον καληνυχτίσω, τυλίγεται γύρω μου σαν αράχνη και περνά τα μικρά του χεράκια μέσα από τα μαλλιά μου. Με φιλά και χαμογελά σχεδόν μέσα στα μάτια μου και είναι αυτή ακριβώς η στιγμή, την οποία προσπαθώ κάθε βράδυ να φωτογραφίσω νοητά. Τσακ. Μην ξεχάσεις αυτή τη στιγμή. Τσακ.
Δεν θα αργήσει να έρθει ο καιρός που θα συζητάμε για ποδόσφαιρο και κορίτσια και για τα αυτοκίνητα που θα θέλει να οδηγήσει. Δεν θα αργήσει να έρθει ο καιρός που δεν θα στριμώχνεται πια δίπλα μου γι’αυτές τις βραδινές μας συζητήσεις.
Ελπίζω τουλάχιστον η πόρτα του να παραμένει ανοιχτή για να μιλάμε.
Ελπίζω να έχω κάνει αρκετά καλή δουλειά στο χτίσιμο των θεμελίων μας, ώστε να νιώθει άνετα να έρθει σε εμένα με ερωτήσεις πολύ πιο σοβαρές και ουσιαστικές από το γιατί ο Ραφαέλ, το Χελωνονιντζάκι, φοράει μωβ μάσκα. Θέλω να είμαι ένας “ερωτήσιμος” ενήλικας. Κάποιος στον οποίον θα έρχεται γεμάτος απορίες.
Θα είναι στο χέρι μου, μετά, να συνεχίσουμε να μιλάμε, αλλά κυρίως, να συνεχίσω να ακούω. Όταν οι ερωτήσεις θα αρχίσουν να γίνονται πιο διφορούμενες, θα πρέπει να αναζητώ τα υπονοούμενα, και μετά να τις απαντώ όσο καλύτερα μπορώ.
Αυτός είναι ο λόγος που όταν θα βγούμε με τον άντρα μου, μία φορά τον μήνα, θα είναι συγκεκριμένες ώρες (από τις 5 το απόγευμα έως τις 8 το βράδυ), ώστε μέχρι τις 8μιση να είμαστε στο σπίτι και να βάλουμε τον γιο μας για ύπνο. Αυτός είναι ο λόγος που δεν έχουμε ποτέ πάει διακοπές χωρίς τον γιο μας. Αυτός είναι ο λόγος που προσπαθώ να μην βάζω ραντεβού και υποχρεώσεις τα βράδια μας και να λέω “όχι” μερικές φορές, όταν μας καλούν κάπου την ώρα εκείνη.
Μεγαλώνει μπροστά στα μάτια μας –αλλάζει κάθε βράδυ και κάθε φορά που τον βάζω για ύπνο είναι και λίγο διαφορετικός.
Καταλαβαίνω, ότι η ώρα εκείνη μπορεί να γίνει πολύ δύσκολη όταν έχεις δύο ή περισσότερα παιδιά, με διαφορετικά ωράρια ύπνου ή διαφορετικές συνήθειες και προτιμήσεις –η ώρα του ύπνου με ένα παιδί, όμως, είναι εύκολη. Υπάρχουν και στιγμές του τύπου ΕΛΑ ΕΔΩ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΧΟΡΕΥΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΑΠΛΥΤΑ και ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΠΕΤΑΣ ΝΕΡΑ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗ ΜΠΑΝΙΕΡΑ αλλά κάποια στιγμή μπαίνεις σε τροχιά χαλάρωσης. Και όταν έρθει αυτή η ώρα για εμάς, αφού έχουμε κουβεντιάσει πολύ, είμαστε πλέον έτοιμοι να αποκοιμηθούμε, αγκαλιασμένοι σφιχτά.
Έπειτα από όλο αυτό, με ξυπνά ακόμα μέσα στη νύχτα, και μου ζητάει να πάω να τον πάρω και να τον φέρω στο κρεβάτι μαζί μας. Εγώ, μισο-κοιμισμένη, περιμένω να ακούσω τη φωνή του. Θα κουρνιάζουμε έτσι όλοι μαζί και θα ανασαίνουμε τον ίδιο βραδινό αέρα, ως οικογένεια, μέχρι να μην θέλει πια να μας συνοδεύει. Κάποιοι γονείς με κοιτάζουν με μισό μάτι και μου λένε, ότι έχουμε καθιερώσει μια πολύ κακή συνήθεια –εγώ τότε ανασηκώνω τους ώμους και τους αγνοώ. Αυτές είναι οι ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ αναμνήσεις και ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ χρόνος και το κάνουμε με τον δικό μας τρόπο.
Πετάξτε, λοιπόν, όλα τα βιβλία σχετικά με τον ύπνο και αποφασίστε τι είναι καλύτερο για εσάς.
Ποτέ δεν πίστευα ότι θα ήθελα να έχω ένα ανήσυχο παιδί στο κρεβάτι δίπλα μου, και η αλήθεια είναι ότι ξεκινήσαμε να τον δεχόμαστε από απόγνωση, να κερδίσουμε λίγο ύπνο. Παλαιότερα μας κρατούσε ξύπνιους όλη νύχτα, καταλαμβάνοντας το μισό κρεβάτι, σχηματίζοντας με το σώμα του ένα "Η" όπως ξάπλωνε κάθετα στα δικά μας σώματα. Με τον χρόνο, όλο αυτό έγινε μια “κακή συνήθεια” που έμαθα να αγαπώ.
Όταν ξυπνάω πριν από αυτόν και βλέπω τις μακριές του βλεφαρίδες σχεδόν να ακουμπούν τα μάγουλά του, στο πρώτο πρωινό φως, ή όταν ξυπνά εκείνος πριν από εμάς και απλώνει το χεράκι του στο μάγουλό μου και μου λέει “είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου”, δεν το αλλάζω με τίποτα. Ανάθεμα τις κακές συνήθειες.
Δεν θέλω να χάσω ούτε μια μέρα -μα ούτε και μια νύχτα- από αυτό.»
Πηγή: mother.ly
