Είμαι η μόνη, όμως, που ώρες-ώρες ενοχλείται από κάθε νέο «δώρο» που η εποχή μας (για να το χρεώσω «χοντρικά» εκεί) επιτάσσει; Είμαι η μόνη που έχει σιχαθεί πια να βλέπει πεταμένα αριστερά-δεξιά στο σπίτι, μισοσπασμένα, πλαστικά παιχνίδια, χωρίς καμία λειτουργική αξία και κανέναν σκοπό, αντικείμενα; Τα οποία, μάλιστα, τα παιδιά αρνούνται πεισματικά να πετάξουν στον κάδο της ανακύκλωσης, ώστε τουλάχιστον να μας αδειάσουν τη γωνιά και να κάνουμε και κάτι καλό για τον πλανήτη; Μόνο εγώ ανησυχώ, ότι όλη αυτή η δωρο-λαγνεία, η υπερκατανάλωση και η έμφαση στα υλικά αγαθά, όχι μόνο δεν έχει απολύτως τίποτα να προσφέρει στα παιδιά μας, αλλά μάλλον κακό τους κάνει, γιατί διαστρεβλώνει στο μυαλό τους και την αξία των χρημάτων και την πραγματική έννοια του δώρου;
Είμαι η μόνη, για παράδειγμα, που βρίσκει όλα τα παρακάτω υπερβολικά;
Οι δωροδοκίες για τις αυτονόητες υποχρεώσεις τους
«Αν φύγουμε τώρα από τις κούνιες, θα σου πάρω ένα παιχνιδάκι από το περίπτερο», «Αν διαβάσεις για το αυριανό διαγώνισμα θα σου κάνω μια έκπληξη», «Αν είσαι καλό παιδί θα σου πάρω ένα δώρο»… Γιατί; Γιατί πρέπει τα παιδιά μας να μαθαίνουν ότι δικαιούνται βραβείο για τα αυτονόητα; Γιατί μόνοι μας τα οδηγούμε στο να πιστεύουν ότι τους χρωστάμε, προκειμένου να κάνουν το πιο απλό πράγμα, αυτό που θα έπρεπε να κάνουν χωρίς καν να τους το ζητήσουμε;
Και τα δώρα για την κάθε μικρή τους επιτυχία
Επειδή τελικά έγραψε καλά στο διαγώνισμα ή επειδή τα πήγε καλά στην σχολική παράσταση, πολλοί γονείς θεωρούμε ότι τους αξίζει ένα δώρο. Σίγουρα τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο, μια αγκαλιά και ένα φιλί. Όμως, πάνω από όλα, τους αξίζει η ικανοποίηση που τα ίδια θα πάρουν από τον εαυτό τους, για την προσωπική τους επιτυχία. Τα παιδιά μας πρέπει να μάθουν πως την κάθε τους προσπάθεια την κάνουν για αυτή ακριβώς την ικανοποίηση –δευτερευόντως για να ικανοποιήσουν εμάς. Και σε καμία περίπτωση για να κερδίσουν ένα ακόμα υλικό αγαθό.
Η νεράιδα των δοντιών
Από πότε καθιερώθηκε ότι για κάθε δόντι που αλλάζει το παιδί μας, πρέπει να του πάρουμε ένα δώρο (όχι εμείς, βέβαια, αλλά η «Νεράιδα των δοντιών»); Πού πήγαν τα δικά μας κεραμίδια; Έγιναν πολυκατοικίες, θα μου πείτε, αλλά και πάλι… όλο και κάποιο μισογκρεμισμένο σπιτάκι που ετοιμάζεται για αντιπαροχή θα βρούμε, αν κάνουμε μια βόλτα στη γειτονιά μας. Τόσο πολύ βαριόμαστε;
Τα party favors στο τέλος κάθε πάρτι
Από τότε που τα party favors έγιναν μόδα, τα παιδιά έχουν μάθει φεύγοντας από κάθε πάρτι γενεθλίων να κοιτάζουν τη μαμά του εορτάζοντα στα… χέρια. Τα καταστήματα παιχνιδιών τύπου Jumbo έχουν πλουτίσει από αυτή τη νέα τάση, η οποία πέρα από ένα ακόμα σημαντικό κόστος στο έτσι κι αλλιώς υψηλό budget του πάρτι, δίνει αφορμή και για κακεντρεχή σχόλια, αν τυχόν το δωράκι δεν ικανοποιεί τα στάνταρτς του παραλήπτη.
Το επιπλέον δώρο στο δώρο ενός άλλου παιδιού
Κάθε φορά που πηγαίνω με την κόρη μου στα μαγαζιά για να πάρουμε ένα δώρο σε έναν συμμαθητή της που έχει γενέθλια ή σε κάποιο βαφτιστήρι μας, δίνω μια μικρή μάχη προκειμένου να της εξηγήσω ότι δεν είναι δυνατόν το ένα δώρο να γίνεται δύο, απλά και μόνο επειδή ζηλεύει (γιατί αυτός είναι ο λόγος που ζητάει κι εκείνη δώρο –μου το λέει ανοιχτά!). Της εξηγώ πάντα, ότι θα έρθει και η δική της σειρά, όταν θα έχει το δικό της πάρτι, να γεμίσει με δώρα, όμως η εξήγησή μου δεν δείχνει να την καλύπτει, οπότε τις περισσότερες φορές φεύγουμε και οι δύο από το μαγαζί με τα «μούτρα στο πάτωμα».
Και στο σημείο αυτό, θα ρωτήσω ξανά: Είμαι η μόνη που της ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι με αυτή την κατάσταση;
